به گزارش تیتر شهر، در هر شهری بافت هایی در
قالب ساختمان، مغازه، کوچه و خیابان وجود دارد که یا به دلیل خالی شدن از سکنه یا قرار
گرفتن در حاشیه شهر، چندان مورد توجه مدیران شهری برای بازسازی و بازیابی قرار نمی
گیرند و کم کم تبدیل به بافت های فرسوده ای می شود که باید برای رفع معضلات ناشی
از وجود آن، میلیاردها تومان هزینه و سال ها زمان صرف کرد.
این بافت ها در صورت بهبود می تواند تهدید را به
یک فرصت تبدیل کرده و با کاستن از آسیب هایی که قبلا مولود آن بود، به یک مکان
امن و در عین حال یک سرمایه شهری به شمار
رود.
همانطور که این وضعیت در خصوص سازه های شهری و
بافت های فرسوده صدق می کند، بسیاری از عرصه های دیگر شهری مانند محیط زیست نیز می
تواند مشمول این بازیابی و در نهایت سرمایه گذاری شهری شود.
محیط زیست شهری به اندازه بافت شهری در ایران
مورد توجه نیست و شاید به همان میزانی که سالانه برای نوسازی بافت های فرسوده فرصت
و هزینه صرف می شود، برای بازسازی محیط زیست از دست رفته یا در خال احتضار، چاره
اندیشی نمی شود.
معضلات زیست محیطی در اکثر شهرهای ایران به وفور
وجود دارد و در عین حال فرصت هایی نیز در این میان هست که اگر مورد غفلت واقع نشود
و در دایره توجه مسئولان شهری قرار گیرد می تواند هم عرصه های عمومی را در شهرها
بهسازی کند هم به توسعه پایدار شهر با کمک محیط زیست کمک کند.
در بسیاری از شهرهای دنیا از تهدیداتی طبیعی
نظیر سیل برای سرمایه گذاری و تبدبل آن به یک فرصت استفاده می شود و اکنون نمونه
هایی از این اقدامات در دنیا وجود دارد که به یک جاذبه توریستی که سالانه درآمدهای
پایدار بسیاری را نصیب شهرها می کند، تبدیل شده است.
شهرهای شمالی ایران پتانسیل بالایی برای جذب
توریست بیشتر با افزودن به جذابیت های شهری و بصری دارد اما متاسفانه اکتفا کردن
به طبیعت زیبای جنگل ها و دریا در این منطقه باعث شده تا شهرهای شمالی ما از
زیباسازی چندانی برخوردار نباشد و تنها به آنچه طبیعت در این مناطق رقم زده است،
قانع باشیم.
این وضعیت در حالی است که سالانه شهرهای شمالی
مورد هجوم بی امان سیل به ویژه در این موقع سال قرار می گیرد و مسئولان شهری بدون
توجه به ایجاد فرصت از این تهدید، تنها نظاره گر این شرایط هستند و همواره با نگاه
بحران به آن، سعی در مهار و در نهایت تا سال ها جبران خسارت ناشی از این رخداد
طبیعی باشند.
تجربه تلخ ما در مواجه با سیل اما در سوی دیگر
دنیا با شیرینی های بسیاری همراه است و توجه به اصل "بازسازی محیط زیست"،
سبب شده تا شهری مانند سن آنتونیو در ایالت متحده امریکا، رودخانه ای با همین نام
از محل آبهای حاصل از هدایت بخشی از جریال سیل در اوایل قرن بیستم،
را ایجاد و با فضاسازی اطراف آن، این محل را به یکی از دیدنی ترین عرصه های عمومی
و در عین حال طبیعی شهر تبدیل کند که هر توریستی این مکان را برای یک پیاده روی آرام و
در کنار رودخانه انتخاب کند.
متاسفانه در کشور
ما بسترهای توسعه چنین فضاهایی کم نیست اما برنامه های علمی و نیز تفکر ایجاد چنین
جاذبه هایی که در عین درآمدزایی فراوان نیاز به هزینه بسیار ندارد، وجود ندارد. در
شهری مانند اصفهان بستری خشک مانند زاینده رود سالهاست که هم مردم این شهر و هم گردشگران
داخلی و خارجی را آزار می دهد اما این بستر را می توان با شیوه آبچرخانی حاصل از
تصفیه پساب های شهری، حیات بخشید و این تهدید زیست محیطی را به یک فرصت تبدیل کرد.
این وضعیت در
خصوص بسیاری از رودخانه های دیگر خشک شده در کشور یا جنگل های نیمه مخروب و رها شده
نیز صدق می کند و می توان با تکیه به اصل بازسازی محیط زیست، چهره نیمه مرده برخی
شهرها با اقتصاد در حال افول را احیا کرد.