به گزارش تیتر شهر، فضای سبز در شهرها به دلیل
تاثیراتی که در کاهش تاثیر آلاینده ها بر سلامت شهروندان دار د، بسیار حائز اهمیت
است اما نوع گیاهانی که برای این منظور نیز به کار می رود، می تواند در کاکرد مثبت
یا منفی این شرایط تاثیرگذار باشد.
در حال حاضر بیشتر، فضای سبز شهرها را چمن تشکیل
می دهد و این در حالی است که طبق تحقیقات محیط زیستی، چمن تاثیر چندانی در کاهش
تاثیرات آلودگی هوا ندارد و از طرف دیگر، گیاهی با مصرف آب بسیار زیاد و بازدهی
اندک است.
چمن بیشتر از انکه یک گیاه مقاوم به ریزگردها و
آلاینده های مسموم در هوای شهرها باشد، جنبه تزئینی دارد و آنقدر مقاوم نیست که
بتوان به عنوان یک فیلتر طبیعی از آن برای مقابله با تاثیرات زیست محیطی آلاینده
ها استفاده کرد. چراکه این گیاه در دنیا بیشتر برای زمین های ورزشی و نیز جلوه
پیدا کردن گل هایی که در فضای سبز کاشته می شود، مورد کاربری قرار می گیرد اما
متاسفانه در اغلب شهرهای ایران این گیاه در ابعاد زیاد و با روش های سنتی، آبیاری
مورد استفاده قرار گرفته و هنوز هم بسیاری از سرمایه های طبیعی شهرها را در دل خود
می کشد.
در شرایطی که شهرهای مرکزی کشور با بحران آب دست
و پنجه نرم می کند این گیاه همچنان در بزگراهها، بلوارها و پارک ها و بوستان
کاشته می شود و این در حالی است که چمن کاری در اطراف بزرگراه ها یک روش منسوخ در
شهرهای پیشرفته جهان برای کاهش تاثیرات آلودگی هوا به شمار می رود.
در شرایطی که تحقیقات علمی اثبات کرده چمن،
فیلتراسیون بسیار ضعیفی دارد، اما همچنان شهرداری ها در ایران، میل به کاشت چمن دارند
و این گونه که هیچ نفعی تاکنون به هوای شهرها نرسانده، در کنار بزگراههایی که
بیشترین حجم آلودگی را به سبب تردد
خودروهای سبک و سنگین دارد، سبز می شود.
در حالی شهرداریها هرساله هزینه بسیار برای
نگهداری و کاشت چمن در کنار بزرگراهها می کنند که شهرهای پیشرفته جهان به سمت
استفاده از گونه های مقاوم که نیاز به هزینه نگهداری چندان و آب زیاد هم ندارند
رفته اند.
پاپیتال، هرس، دایکوندرا،
سراستيوم، كاربوبروتوس و لامپرانتوس از گونه های گیاهی مقاوم به جای چمن است که
براساس تحقیقات هم نیاز به آب کمتر و هم قدرت تصفیه بالا در کاهش تاثیرات آلایندگی
دارد و شهرداری ها می توانند با استفاده از این روش های جایگزین، از هزینه های
شهری کاسته و از سوی دیگر سلامت شهروندان را تامین کنند.
در همین رابطه
پروفسور کردوانی، پدر علم کویر شناسی ایران با اشاره به سرطانزا بودن چمن، اظهار داشت:
باید چمنهای فعلی از بین برود چرا که چمن نیاز به آب بسیاری دارد و گیاهانی مانند
پاپیتال باید در سایه و به دور از آفتاب کاشته شود؛ درواقع این درخت نیز باید در منازل
کاشته شود نه در سطح شهر و در معرض آفتاب، بنابراین نمیتوان این گیاه را جایگزین چمنکاری
کرد.
پدر علم کویرشناسی
با اشاره به هزینه بسیار کاشت چمن، گفت: خاک
چمن نباید خاک باغ باشد و باید از خاک رس مخصوص برای کاشت آن استفاده کرد همچنین باید
بگویم چمن قدرت تصفیهکنندگی هوا را ندارد و خودش بهمرور زباله است و چمن به گرم شدن
زمین کمک میکند و سرطانزا محسوب میشود چون کود آن از "ازت" است.
اکثر بزرگراههای
کشور با پوشش چمن، تزئین شده اما در نیمه دوم سال که هوای بزگراه ها به دلیل سرما
و اینورژن، پر از دود و انواع ذرات آلاینده می شود، این پوشش هیچ کمکی به شهروندان
نمی تواند بکند و از طرفی هم هزینه های نگهداری این گونه در اطراف بزرگراه ها بیش
از سایر نقاط شهر است.