«برت برون» از دیپلمات‌های کارکشته آمریکایی که سابقا در کاخ سفید اوباما مدیر تعاملات جهانی بود، در مطلبی برای بیزنس اینسایدر نوشت: «نفوذ بین‌المللی چیزی نیست که ارزان تمام شود، حتی اگر شما ابر قدرت باشید. این انگ به شدت ناخوشایند آمریکا تنها زمانی بهتر میشود که دولت پول هنگفتی برای مدیریت این چالش هزینه کند.
این حتی مشکل یک میلیارد دلاری نیست. ما درباره ده‌ها و شاید حتی صدها میلیارد دلار صحبت میکنیم. با وجود این رقم قابل توجه، این کار هم ضروری است و هم ارزش هزینه فوق‌العاده را دارد.
آمریکا مدت‌هاست که قدرت نرم خود را بدیهی فرض کرده است. به علت سلطه اقتصادی این کشور، برتری آموزشی و دستاوردهای علمی، بسیاری استدلال میکنند که آمریکا نیازی به صرف هزینه‌های سنگین در خارج برای تبلیغ سیاستهایش ندارد.
در حقیقت، پس از سقوط دیوان برلین و پایان جنگ سرد، آمریکا بسیاری از مراکز فرهنگی و کتابخانه‌های آمریکایی را در خارج از این کشور بست و دولت آن را بخشی از "بهره صلح" دانست که به مالیات دهندگان بازگشت داده میشود.
آمریکا معمولا حدود دو میلیارد دلار در سال برای برنامه‌های دیپلماسی عمومی هزینه می‌کند. این موارد از کانال‌های رسانه‌ای بین‌المللی دولتی نظیر صدای آمریکا و رادیو اروپای آزاد تا تعاملات خارجی شامل بورسیه‌های معروف فولبرایت را شامل میشود. این همچنین شامل دستمزد دیپلمات‌های آمریکا و کارکنانشان برای کار از خانه و خارج در دفاتر ارتباطی و فرهنگی میشود.
در این برهه به شدت مخاطره آمیز برای کشورمان، ما به شدت به تامین مالی برنامه‌های دیپلماسی عمومی خودمان و افزایش این بودجه به دست‌کم ۱۰ میلیارد دلار در سال نیاز داریم. با این حال، این از هزینه تازه‌ترین ناو هواپیمابر ما هم کمتر خواهد بود.
ادوات نظامی بیشتر، احترامی که ما در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ از دست دادیم، باز نمیگرداند. در حقیقت، همانطور که جیمز ماتیس، وزیر دفاع سابق آمریکا گفت، اگر بودجه وزارت خارجه کمتر شود "من باید مهمات بیشتری بخرم."
دیپلماسی عمومی همچنین موجب میشود سود آن مستقیما به کارگر آمریکایی برسد و تضمین کند که ما شرایط تجاری بهتر و تعرفه‌های کمتری داشته باشیم. در نهایت، همانطور که جهان در یک سال گذشته به طرز غم‌انگیزی شاهد بوده است، فشار کمتر بر چین و سایر کشورها برای مقابله با مسائل بهداشت عمومی خودشان می‌تواند تأثیرات جدی بر ایمنی ما داشته باشد.
زمانی که در سفارتخانه‌ها به عنوان وابسته مطبوعاتی کار می‌کردم و بعد در دفتر روابط عمومی، از اندک پولی که برایمان اختصاص می‌دادند، شوکه میشدم. حتی به خانواده و دوستان برای جمع آوری پول متوسل میشدم. این روشی کاملاً رقت‌انگیز برای قدرتمندترین کشور جهان به منظور مدیریت برنامه‌های ارتقا استراتژیک و اقناع استراتژیک خود است.
تلاشهای ما برای نفوذ بین‌المللی مدتی است که روی حالت خودکار مانده است. بودجه کنونی با توجه به تورم، در واقع کمتر از بودجه اوایل دهه ۹۰ میلادی است. این، علیرغم این واقعیت است که تهدیداتی که ما با آن روبرو هستیم، چند برابر شده و سیاست‌هایی که از دیپلمات‌های ما خواسته میشود از آن دفاع کنند، در بسیاری از نقاط، دیگر محبوبیت ندارد.
ادامه این برنامه‌ها بدین صورت و اینکه انتظار داشته باشیم بیشتری تاثیر را بر جای بگذاریم، به ویژه بعد از چند بحران مهم، برای ما تبعاتی خواهد داشت. باراک اوباما، رئیس جمهوری پیشین آمریکا در اولین سال حضورش برای افزایش بودجه دیپلماسی عمومی کار کرد اما این بودجه در طول دوره‌اش فشرده‌تر شد.
جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا و اکثر دموکرات‌های کنگره علیه خسارتی که در دوره ریاست ترامپ به جایگاه این کشور در عرصه بین‌المللی وارد شده است، صحبت کرده‌اند. آنها به حداقل مبلغی که برای بازسازی وجهه ما نیاز خواهد بود، اشاره کرده‌اند. حال که دو مجلس کنگره در اختیار دموکرات‌هاست، زمان آن است که فکری برای این مشکل کنیم.
عمیقا باور دارم که ایالات متحده نمی‌تواند به جایگاه سابق و پرشکوه جهانی خود برسد. با این حال، لزوم ترمیم و تلاش برای بازسازی وجهه و نفوذ آمریکا نفی نمی‌شود. حتی پیشرفتی اندک، ثمره بزرگی در پی خواهد داشت. اما مردم و رهبران ما باید دید روشنی به ویرانی قابل توجهی که به بار آمده و از همه مهتر دستیابی به سهم کوچکی از اعتماد و اعتباری که زمانی داشتیم، داشته باشند.
اکنون زمان آن است که با حفاظت از منافعمان و ارتقای منافع سیاست خارجی خودمان جدی برخورد کنیم. بدون تزریق منابع جدید، ما در میدان نبرد اطلاعات جهانی بی‌سلاح باقی خواهیم ماند. وضعیت ناراحت کننده وجهه ما و عدم احترام به کشورمان، حقیقتا یک فوریت ملی است. این مساله‌ای است که نیازمند رسیدگی و تامین مالی است.»
