به گزارش تیترشهر : جبرائیل نُوکَنده روز یکشنبه گفت: موزه باستان ایران و ایتالیا از دیرباز بایکدیگر همکاری گسترده‌ای داشتند و از دهه ۸۰ نیز ایتالیا طرح محتوایی برای مقاوم سازی موزه ایران باستان انجام داده و این طرح در دو جلد نیز منتشر شده است.
وی گفت: ژاپن و ایتالیا از جمله کشورهایی هستند که قرار است در باسازی موزه ایران باستان با ایران همکاری داشته باشند.
نُوکَنده با اشاره به سابقه ۶۰ ساله همکاری نزدیک ایران و ایتالیا در حوزه میراث، گفت: ۶ دهه همکاری، بخش مهمی از تاریخ چندین هزارساله باستان‌شناسی جهان را رقم می‌زند که نگاه و تلاش خود را معطوف به یافتن ناشناخته‌هایی از گذر تمدن در سرزمینی کرده که بهشت باستان‌شناسان لقب گرفته است.
وی با بیان این که فرهنگ و تمدن غنی ایران، مرزها را در نوردیده و بسیاری از باستان‌شناسان ایرانی و غیرایرانی را مجذوب خود کرده است تا لایه‌های تمدنی این میراث‌فرهنگی جهانی را کشف و برای دیگران بازگو کنند، گفت: ایران و ایتالیا در این دوران همکاری خوبی بایکدیگر داشتند. و این شکل از رابطه پایدارترین شکل دوستی است که دولت ها و سیاستمداران به دیده احترام به آن می نگرند، چشم‌انداز خوشایندی در روابط همه‌جانبه دو کشور وجود دارد که می‌تواند الگویی خدشه‌ناپذیر برای سایر جوامع باشد.
رئیس کل موزه ملی ایران اضافه کرد: موزه ملی ایران در حوزه میراث فرهنگی با کشورهای متعددی همکاری دوجانبه دارد و از آن جمله می‌توان به برگزاری نمایشگاه‌های موزه‌ای با کشورهای متعدد نام برد.
موزه ها
موزه ها انواع مختلفی دارند. موزه های مردم شناسی، موزه های علوم و تاریخ طبیعی، موزه های فضای باز، کاخ موزه ها و … . یکی از معروف ترین و پرطرفدارترین انواع موزه ها، موزه های باستان شناسی هستند که تقریبا در اکثر شهرهای بزرگ و با قدمت دنیا، یک نمونه از آن ها وجود دارد.
موزه های باستان شناسی همانند پل هایی هستند که بین بازدیدکنندگان و تاریخ ارتباط بر قرار می کنند و موجب رشد و افزایش دانش و آگاهی از گذشته و تاریخ کشور را فراهم می کنند. ایده ایجاد موزه درون شهرها برای بازدید عموم، در قرن ۱۸ میلادی و پس از انقلاب صنعتی فرانسه شکل گرفت. به طوری که مجموعه موزه لوور اولین موزه های عمومی در جهان بودند که در پاریس شکل گرفتند.
آثاری که در موزه های باستان شناسی نگهداری می شوند، معمولا به روش های گوناگونی مثل حفاری های مستقیم گروه های باستان شناسی، خرید اشیاء از کلکسیون دارها، خرید از طریق بازاهای چکشی، بدست آوردن آن ها از طریق قاچاق و … گردآوری می شوند.
سردر اصلی طرح موزه ملی ایران اثر معمار و باستان‌شناس فرانسوی آندره گدار، برگرفته از فضای معماری دوره اشکانیان و ساسانیان و به صورت طاق یا ایوانی بلند همانند ایوان کسری در تیسفون و کاخ الحضر در شمال عراق ساخته شده است. ساخت این ایوان را به دو بنای معروف ایرانی به نام های عباسعلی معمار و استاد مرادعلی تبریزی نسبت می دهند.
این ایوان هایی در تاریخ کشور در واقع به مانند فیلتری بین فضای بیرونی و درونی، معماری دست ساز و محیط زیست و تلفیق طبیعت با خدا هستند. در آن زمان زمینی به مساحت ۵۵۰۰ متر مربع برای ساخت موزه اختصاص داده شد. خود بنای موزه ۱۱۰۰۰ متر مربع است و ۲۷۴۴ متر هم زیر بنای آن است. این بنا در سه طبقه ساخته شده که از سه قسمت فضای ورودی، قسمت نمایش دادن اشیاء و بخش اداری تشکیل شده است.
سالن اصلی و همکف موزه ایران باستان حدود ۲۰۰۰ متر مربع مساحت دارد و در دو طرف دیوار های آن پنجره هایی هلالی شکل، برای تامین نور طبیعی داخل موزه تعبیه شده است.
افزایش کاوش های باستان شناسی در کشور و کشف اشیای تاریخی بی‌شمار از دوران های مختلف از جمله دوره اسلامی، باعث ساخت انبار ها و مخازنی در زیر زمین مجموعه شد. در نهایت به دلیل افزایش تعداد این آثار، علاوه بر نوسازی هایی که در جهت بهبود نگه داری از این آثار تاریخی صورت گرفت، در سال ۷۵ اشیای اکتشافی از دوران اسلامی را به ساختمان مجاور موزه ایران باستان (موزه دوران اسلامی) انتقال دادند. امروزه به مجموع موزه ایران باستان و موزه دوران اسلامی، موزه ملی ایران می گویند.
