به گزارش تیترشهر : دریاچه مصنوعی چیو لان (Cheow Lan Lake) در پارک ملی کائو سوک (Khao Sok National Park) تایلند دارای آب فیروزه‌ای، سنگ‌های آهکی و سکوت وصف‌ناشدنی است که زمانی از ویژگی‌های بارز سواحل این کشور بود، اما امروزه به شدت شلوغ و پرازدحام شده‌اند. سنگ‌های آهکی متخلخل با پوشش جنگلی، سر از آب بیرون آورده است و چند صد متر ارتفاع دارند. قایق‌هایی که روی آب حرکت می‌کنند با پارچه‌های رنگارنگ و روشن تزیین شده‌اند و لذت قایق‌سواری روی آب‌های فیروزه‌ای رنگ را دوچندان می‌کنند. منظره این دریاچه مطمئنا حس و حال تکه‌ای از بهشت در این بخش از آسیا را به هر گردشگری می‌دهد. هیچ ساحل و شهر و شن و ماسه‌ای در این محل به چشم نمی‌خورد. تنها صدایی که سکوت این فضا را می‌شکند، صدای قایق‌های موتوری است که با خاموش شدن آن، سکوت مطلق حکمفرما می‌شود.
این دریاچه تقریبا وسط دریای آندامان و خلیج تایلند در نیمه جنوبی کشور قرار دارد. این پارک ملی برای مسافرانی که به دنبال طبیعت بکر و بانگالوی (یک نوع خانه ییلاقی) ارزان هستند، مقصدی عالی به حساب می‌آید. قایق‌سواری و کوهنوری در مناظر فوق‌العاده زیبای این پارک در طول روز و استراحت در خانه‌های شناور در طول شب برای هر بازدیدکننده‌ای جذاب خواهد بود.
باوجودی‌که قدمت این منطقه حدود ۱۶۰ میلیون سال تخمین زده شده است، اما دریاچه چیو لان لیک، در واقع یک دریاچه مصنوعی است که در سال ۱۹۸۷ ساخته شد و یکسال طول کشید تا حوضچه ۱۸۵ کیلومتر مربعی آن از آب رودخانه پر شود.
این دریاچه به عنوان یک پروژه چندوجهی به راه افتاد که هدف از آن تولید برق، گردشگری، آبیاری و ماهیگیری بود. نزدیک به ۴۰۰ خانواده جابه‌جا شدند و بیش از ۱۳۰۰ حیوان نیز با کمک هلیکوپتر و قایق نجات پیدا کردند. بعد از نقل مکان خانواده‌ها، حدود ۳ هکتار زمین به هر خانواده برای ساخت مسکن و زراعت داده شد و ماهیانه ۳۰ دلار هم به آنها پرداخت شد. به این ترتیب خانواده‌ها ثروت بیشتر، سلامتی بهتر و دسترسی راحت‌تر به تحصیلات داشتند؛ اما تعدادی از آنها ترجیح دادند در این محل باقی بمانند و با فقر و تنگدستی زندگی کنند.
با وجود فقدان ترافیک و زیرساخت در پارک ملی، به تعدادی خانواده اجازه داده‌اند تا در ساحل دریاچه، مهمانخانه باز کنند. این مهمانخانه‌ها شامل بانگالوهایی است که روی یک کلک ساخته شده‌اند و درست کنار رستوران‌های شناور کوچک قرار دارند. این خانه‌های ییلاقی از چوب بامبو هستند و هیچ برق، آب و قفلی ندارند. به محض اینکه تنی به آب خنک دریاچه بزنید که در فاصله چند سانتی‌متری خانه‌ها است، نبود امکانات را به طور کلی فراموش خواهید کرد. مه روی دریاچه و ابر بالای درخت‌ها، منظره‌ای عالی خلق می‌کند که با بالا آمدن خورشید از بین می‌رود. صدای میمون‌ها در میان درخت‌های بامبو نیز جزو معدود صداهایی است که در این محل به گوشتان می‌خورد.
مهمان‌های این خانه‌های ییلاقی اغلب کوله‌گردهای اروپایی هستند، هر چند تعداد کمی خانواده با کودکان‌شان، افراد بازنشسته و گروه‌های بزرگی از گردشگران آسیایی نیز از این مکان دیدن می‌کنند. در سال‌های اخیر با افزایش محبوبیت این دریاچه، تعداد بازدیدکنندگان آن بیشتر شده است. با اینکه در گذشته کوهنوردان حرفه‌ای اغلب به این مکان می‌آمدند؛ اما امروزه مردم بیشتر برای اقامت یک یا دو شب به این مکان می‌آیند و علاقه‌ای به کوهنوردی ندارند. خواسته‌ی تعدادی از محلی‌ها، آزاد شدن بازدید مردم از جنگل، غارها و بخش‌های دیگر بود؛ اما اکنون که حضور زیاد مردم باعث ایجاد ترافیک و زباله در این محل شده است، پشیمان شده‌اند.
مدیر پارک می‌گوید:
غاری در این محل وجود دارد که به‌خاطر تعداد زیاد بازدیدکننده دچار مشکل شده است. از طرفی گردشگران در این محل زباله می‌ریزند و از طرف دیگر، با لمس دیوارهای غار، باعث ترس و وحشت خفاش‌ها می‌شوند. با اینکه برای نظافت این مکان تمام تلاش خود را می‌کنیم، اما مقدار زباله خیلی زیاد است.
این پارک ملی محل زندگی فیل‌ها، ببرها، خرس‌ها، گرازهای وحشی و گوزن‌ها است؛ اما گردشگران بیشتر شاهد میمون درازدست، میمون ماکاک و تعداد کمی از ۳۰۰ گونه پرنده موجود در پارک هستند. جالب است بدانید که با سفر به این منطقه می‌توانید کوچکترین گوزن جهان را از نزدیک ببینید.
تماشای مناظر خارق‌العاده و رنگارنگ این منطقه حیرت هر بیننده‌ای را به همراه دارد به‌خصوص وقتی که بدانید قدمت آن حتی از جنگل آمازون هم بیشتر است. با این حال با ورود به حوضچه آخر، بو و صدای دیزل موتور قایق‌ها و خنده گردشگران شما را به دنیای واقعی و پرهیاهو برمی‌گرداند.
منبع : کجارو
