محمدحسین فرحبخش تهیه کننده و کارگردان سینما در گفتگو با ما درباره وضعیت فعالیت بخش خصوصی در سینمای ایران گفت: بارها این را گفته‌ام و هربار هم که بیان کرده‌ام به بعضی از همکارانم در سینما بر می‌خورد، اما بازهم می‌گویم که در سینمای ایران چیزی به نام بخش خصوصی وجود ندارد.
وی افزود: یک بار این جمله را گفتم و بعد یکی از دوستان تهیه کننده به من گفت که من تهیه کننده بخش خصوصی نیستم؟ به او گفتم که در طول فعالیتت در سینما ۳ فیلم تهیه کرده‌ای و این بخش خصوصی نیست، در واقع ما به دنبال بخش خصوصی مستمر هستیم که همیشه فعال باشد.
وی بیان کرد: بر اساس این تعریف تنها من و عبداله علیخانی بخش خصوصی سینمای ایران هستیم و دیگر کسی به معنای واقعی بخش خصوصی نیست، اگر کسان دیگری را می‌بینید که اسمشان در لیست بخش خصوصی است، حق‌العمل کارند! یعنی این افراد سرمایه گذارانی را از بیرون سینما می‌آورند که ممکن است سال دیگر نخواهند در سینما سرمایه گذاری کنند، ما باید در سینما سرمایه گذار ثابت داشته باشیم که چنین چیزی در سینما وجود ندارد.
کارگردان فیلم سینمایی «زندگی خصوصی» ادامه داد: یک زمانی هم ممکن است که یک تهیه‌کننده درگذشته پرکارترین تهیه‌کننده در سینما باشد اما سال‌ها است که حق‌العمل کار کرده است و هیچ سرمایه گذاری در سینما نمی‌کند، چرا که می‌داند سرمایه گذاری در سینما صرفه اقتصادی ندارد و جز خسارت چیز دیگری نیست.
وی ادامه داد: به عنوان مثال در سال گذشته ۳۰۰ میلیارد تومان سینمای ایران فروش داشته است، از این مبلغ حدود ۳۰ میلیارد تومان به دارایی داده می‌شود، از ۲۷۰ میلیارد تومان باقی مانده ۱۳۵ میلیارد تومان برای صاحبان سینما است، در طول سال گذشته ۸۵ فیلم سینمایی اکران شده است که نزدیک به ۳۰۰ میلیارد تومان هزینه این فیلم‌ها بوده است و بر همین اساس ۱۵۰ میلیارد تومان سینمای ایران از فروش سال گذشته کم دارد، در چنین شرایطی با این نوع بازگشت سرمایه چگونه بخش خصوصی می‌تواند کار کند؟ این امر نشان می‌دهد که در سینمای ایران بخش خصوصی وجود ندارد.
سینما هیچ بازگشت سرمایه‌ای ندارد
وی در پاسخ به این پرسش که سینمای ایران از چه زمانی دیگر بازدهی اقتصادی درستی ندارد، تاکید کرد: بعد از انقلاب اسلامی و از اسفند ۱۳۵۸ که فیلمسازی شروع شده است تا سال ۱۳۶۲ سینما منافع داشته و هم به دولت مالیات و هم به شهرداری عوارض می‌داد، اما از سال ۱۳۶۲ با روی کار آمدن تیم آقای انوار و آقای بهشتی، سینمای ایران به سمت نابودی رفته است، طی این سال‌ها بین ۵۰ تا ۹۰ درصد سینمای ایران هرسال ضرر کرده است.
کارگردان فیلم سینمایی «آب نبات چوبی» ادامه داد: این ضرر که به سینما وارد شده است، برای ریل گذاری است که آقایان انوار و بهشتی در سینمای ایران ایجاد کرده‌اند و سینما را از جنبه سرگرمی و صنعت خارج کرده و آن را تبدیل به یک دانشگاه و یا فرهنگ کردند، در حالی که سینما این نیست، سینما در اصل سرگرمی است و اگر یک کارگردان و فیلمسازی توانست در قالب سرگرمی یک حرف و مطلبی را بزند که بسیار خوب و قابل تقدیر است.
وی در بخش دیگری از صحبت خود بیان کرد: تاکید می‌کنم اگر فرهنگ در قالب سرگرمی نباشد، جذابیتی نخواهد داشت و هیچ مخاطبی ندارد.
فرحبخش ادامه داد: مساله دیگر این است که در فیلم‌های سینمای ایران هیچ جذابیتی وجود ندارد، شاید در بین فیلم‌هایی که تولید می‌شود، به تعداد کمتر از انگشتان دست فیلم جذاب که جنبه سرگرمی داشته باشد، وجود داشته باشد، اما اکثر فیلم‌های تولید شده هیچ جذابیتی ندارد.
وی با اشاره به اینکه طی سال‌های گذشته سینما تنها دچار خسارت شده و هیچ بازگشت سرمایه‌ای ندارد، توضیح داد: متأسفانه بعضی از فیلمسازان سرمایه گذاران را گول می‌زنند و همین مساله باعث می‌شود تا اعتماد به سینما کم شود. با شیوع ویروس کرونا و بسته شدن سالن‌های سینما، که باعث اکران نشدن فیلم‌ها می‌شود، سرمایه گذاران دیگر جسارت سرمایه گذاری در تولید را ندارند و من فکر می‌کنم تا تابستان ۱۴۰۰ شرایط به همین گونه باقی بماند. البته این را هم باید بگویم که به‌دلیل شرایط موجود، تولید فیلم در صنعت سینما نیز کاهش پیدا کرده است.
فرحبخش در پایان گفت: معتقدم طی یک سال گذشته آقای انتظامی برای سینمای ایران تلاش بسیاری کرده است تا بتواند امکانات خوبی را برای سینما از دولت دریافت کند، اما متأسفانه حمایتی از این مساله نشد.
