ضربه به جمجمه در ۱۰ درصد موارد منجر به کوفتگی مغزی و از دست دادن هوشیاری ورزشکار میشود. در هنگام ضربه خوردن، تعداد زیادی از پیامرسانهای عصبی مغز تحریک میشوند و واکنش نشان میدهند. این بیشفعالی، بار پیامهای عصبی در مغز را زیاد میکند، به اصطلاح طوفان الکتریکی به وجود میآورد و باعث نوعی اتصالی در سیستم عصبی کل بدن میشود. تمام ماهیچهها شل شده و ورزشکار به زمین میافتد.
در ۹۰ درصد موارد کوفتگی مغزی، ورزشکار فقط سرگیجه میگیرد، اما مغزش از داخل ورم میکند. عوارض این ورم زیاد است: یکی از آنها سندروم بعد از ضربه است که ممکن است از چند دقیقه تا چند روز طول بکشد. در این وضعیت سردرد، خستگی، گیجی و کلافگی، مشکلات حافظه و اضطراب پیش میآید.
اگر این ضربات تکرار شوند ورزشکار در درازمدت دچار «سیتیای» یا اختلال مزمن مغزی میشود که در واقع ترکیبی از آلزایمر و پارکینسون است. نشانیهای آن هم میگرن شدید، مشکل شنوایی، افسردگی حاد و وسوسه خودکشی است.
تعداد زیادی از بوکسورهای حرفهای در زندگی دچار زوال عقلی میشوند و تقریبا تمام بازیکنان حرفهای فوتبال آمریکایی هم در سنین بالاتر از همین مشکل رنج میبرند. بازیکنان راگبی هم همین مشکل را دارند.