به گزارش تیتر شهر: خود سوزی یکی از شهروندان ساکن شهرک مخابرات منطقه 2 در خیابان بهشت و مقابل ساختمان مرکزی شهرداری تهران هر چند اقدام خوش آیندی نبود؛ اما یک پیام داشت. اینکه مردم برای رساندن صدای خود به مدیران ارشد شهرداری تهران و احقاق حقوق خود ناچار هستند تا بدترین راه ممکن را به عنوان نخستین راه حل انتخاب کنند.
سه شنبه هفته گذشته بود که یک مرد میانسال برای حفظ دو باب مغازه خود در این منطقه به رغم مراجعات زیادی که به شهرداری منطقه 2 تهران داشت و با وجود درخواست های زیادی که برای ملاقات شهردار منطقه و یا قائم مقام وی داده بود؛ به در بسته خورد؛ به سیم آخر زد و با همسر و دو فرزند خود راهی خیابان بهشت شد تا شاید شهردار و یا اعضای شورای شهر تهران برای دقایقی هم که شده حرف او را بدون موضع گیری های مدیریتی بشنوند تا شاید تنها دارایی وی که حاصل تلاش چندین ساله اش بود، به یک باره از بین نرود.
اما ممانعت از وی برای دیدار مدیران ارشد شهرداری تهران باعث شد تا وی در اقدامی غیر منطقی با ریختن بنزین روی خود و حتی فرزندانش اقدام به خود سوزی اعتراضی درمقابل شهرداری تهران کند.
هر چند مردمی که این حادثه را از نزدیک می دیدند، اقدام به دور کردن همسر و فرزندان وی از محل حادثه کردند؛ اما فرد مذکور با یک جرقه فندکی که در دست داشت وجود خود را سوزاند.
به رغم ایجاد این حادثه شهردار تهران دستور پیگیری مراحل درمان وی را به مدیرعامل شرکت شهر سالم و پیگیری در خصوص درخواست این شهروند را صادر کرد حتی کمیته ای نیز به همین منظور در شورای شهر تهران ایجاد کرد. اما این اقدامات مصداق همان ضرب المثل« نوش دارو بعد از مرگ سهراب بود»
نکته قابل تامل این بودکه به رغم اتفاق ناخوش آیندی که در یک اقدام اعتراضی از سوی وی در مقابل شهرداری تهران روی داد و این فرد خود را سوزاند، اما گویا این صحنه های دلخراش تاثیری در مسئولیت های اجتماعی برخی از مدیران شهرداری نسبت به شنیدن صدای این فرد نداشت.
به گونه ای که در طول 5 روزی که این مرد در بیمارستان مطهری بستری بود؛ حتی شهردار منطقه 2 و قائم مقام وی که اتفاقا تمام امور مدیریتی این منطقه را در دست دارد؛ به عیات از شهروندی که ساکن یکی از محله های این منطقه است نرفتند و از خانواده وی نیز دلجویی نشد.
این مساله نشان می دهد که نه تنها رویکرد مدیریتی و نگاه مدیران در دوره جدید یک نگاه خشک از بالا به پایین و به نوعی ارباب رعیتی است، بلکه آنها اعتقادی به مسئولیت های اجتماعی ای که بر عهده دارند نداشته و به دنبال بازگشت اعتماد اجتماعی شهرداری تهران نیز نیستند.
آسیبی که به نظر می رسد شهردار تهران و سایر مدیران ارشد این مجموعه نسبت به توسعه آن در نحوی مدیریت شهری دوره جدید باید به آن توجه بیشتری داشته باشند.
مدیران شهری گویا فراموش کرده اند که آنها با رای مردم و برای خدمت رسانی به مردم انتخاب می شوند نه اینکه جو صندلی مدیریتی به جای آنکه آنها را به شهروندان نزدیک کند؛ نوع نگاه و تفکر آنها را نسبت به رفتارهای اجتماعی ای که باید در مقام مردم داشته باشند، تغییر دهد.
اینکه قائم مقام جوان منطقه 2 روز گذشته به جای اینکه به عنوان آخرین فرد مسئولی از شهرداری تهران باشد که برای عیادت از شهروندی که اقدام به خود سوزی کرد باشد و دلجویی ای از خانواده وی به عمل آورد ترجیح داد تا در مراسم افتتاح نمایشگاه توانمند سازی زنان سرپرست خانوار شرکت کند و در عکس ها تصور وی درست در پشت سر محمد علی افشانی شهردار تهران باشد.
به نظر می رسد که به دست آوردن این وجهه اجتماعی برای این مدیر جوان به عنوان قائم مقام شهردار منطقه بسیار با اهمیت تر از عیات از شهروند منطقه 2 بود.
در واقع می توان گفت که این مسائل نکات ریزی است که سایر از نگاه مسئولان و مدیران شهری دور بماند و بی اهمیت باشد؛ اما از نگاه مردم و رسانه ها نکات ظریفی است که می توان در بازگشت اعتماد مردم به مجموعه مدیریت شهری و یا از بین رفتن این ارتباط موثر باشد.
