عدم تحقق وعده های شهرداران پایتخت در طول سال های اخیر هر چند برای تهرانی ها عادی شده است، اما کارشناسان شهری بر این باورند که عدم تحقق پی در پی وعده مسئولان اعم از دولتی و یا شهری باعث ایجاد خستگی اجتماعی در میان مردم می شود.
به گزارش تیتر شهر: در طول حداقل یک دهه اخیر عملکرد دو شهردار پانزدهم یعنی محمد باقر قالیباف و شهردار شانزدهم محمد علی نجفی در طول مدت زمانی که اداره شهر تهران را برعهده داشتند؛ نشان می دهد که این مدیران شهری وعده هایی را برای بهبود وضعیت شهر تهران و ارتقای کیفیت زندگی به شهروندان داده اند که شاید بخش قابل توجهی از این قول ها در طول 13 سال اخیر فرصت اجرایی به خود نگرفته است.
شاید برخی از کارشناسان در جریان بررسی قول های عملیاتی نشده شهرداران تهران به این نتیجه برسند که عدم تحقق آن در طول یک دهه اخیر تاثیری در نوع اداره شهر تهران نداشته است، اما نمی توان از تاثیر نگاه شهروندان به مدیریت شهری به دلیل اجرایی نشدن این قول های آرمانگرایانه غافل ماند چرا که بزرگترین ضربه ای که عدم تحقق این وعده ها در میان پایتخت نشینان دارد؛ از بین رفتن اعتماد اجتماعی آنها نسبت به مدیریت شهری است.
عدم تحقق این وعده ها به عنوان مثال در مورد رفع مشکلات محله های محروم شهر تهران در زمان محمد باقر قالیباف، شهردار پانزدهم تهران باعث شد تا تلاش های مدیران شهری در آن زمان نیز از سوی شهروندان این محله ها مورد نقد قرار گرفته و اعتمادی به تحقق وعده هایی که مدیران در مورد رفع مشکلات این محله ها بارها و بارها در بازدیدهای دوره ای خود داده بودند؛ نداشته باشند.
زمانی که محمد علی نجفی، شهردار تهران شد؛ وعده هایی در مورد اصلاح شیوه مدیریت شهری و رسیدگی به مشکلات محله های محروم داد.
هر چند در همان ابتدای راه، وعده مبارزه با فساد اداری در مجموعه عریض و طویل شهرداری تهران با ابلاغ سه بخشنامه اجرایی شد. اما این وعده به دلیل عمر کوتاه مدیریتی که شهردار شانزدهم شهر تهران داشت نیز در همان حد صدور بخشنامه ها باقی ماند و نتوانست به عنوان یک اهرام بالا برنده اطمینان و اعتماد اجتماعی در میان شهروندان عمل کند.
اگر از بحث های مدیریتی و آسیب هایی که عدم تحقق وعده های مدیران کلان چه در حوزه شهری و چه در حوزه دولتی بگذریم؛ مایوس شدن مردم در تحقق حقوق شهروندی ای که آنها بر گردن مدیران شهری و یا دولتی دارند؛ در نهایت به سمت خستگی اجتماعی جامعه پیش خواهد رفت که نخستین نتیجه ایجاد خستگی اجتماعی؛ عدم مشارکت انها در اداره شهر و محله ای است که در آن زندگی می کنند.
خستگی اجتماعی، خشونت اجتماعی و سرخوردگی اجتماعی را به همراه دارد و از همه بدتر اینکه حتی اگر مدیران شهری برنامه های تاثیرگذاری را در ارتقای کیفیت زندگی در تهران انجام دهد؛ هیچگاه به چشم شهروندان به عنوان یک اقدام ماندگار و قابل توجه باقی نمی ماند.
به عنوان مثال افزایش اعتراضاتی که رانندگان تاکسی و یا توبوس به عملکرد مدیریت شهری در حوزه مسائل مربوط به این صنف دارند نشان می دهد که حتی اگر سازمان های مربوطه و در راس آن شهرداری تهران اقداماتی را در کنار تمامی مشکلاتی که پیرامون این مشاغل برای دست اندرکاران وجود دارد؛ انجام داده است؛ دیده نمی شود.
دلیل این نادیده گرفتن ها نیز این است که تعداد وعده های اجرایی نشده ای که همین مدیران برای رفع مسائل و مشکلات حوزه حمل و نقل به دست اندرکاران و حتی شهروندان داده اند، بسیار زیاد است و به همین دلیل است که رانندگان تاکسی و یا اتوبوس دچار خستگی اجتماعی از عملکرد مدیریت شهری در تهران شده اند.
مساله دیگری که در میان قابل بررسی است، این است که حتی تجربه دو دهه اخیر زندگی در تهران نشان داده است وعده هایی که شهرداران پایتخت به مردم داده اما نتوانسته اند تا آخرین ساعات مدیریتی خود آن را عملیاتی کنند، از سوی شهرداران بعدی نیز پیگیری و اجرایی نمی شود.
فراموش کردن برنامه های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدتی که مدیران شهری در دوره های گذشته تدوین کرده اند توسط مدیران جدید نیز یکی از معضلاتی است که نه تنها در تهران بلکه در سطح کشور نیز دیده می شود.
گویا قرار است که یک بار دیگر برنامه هایی که شهردار شانزدهم برای تهران تدوین کرد و نسخه ای که برای بهبود کمی و کیفی زندگی در پایتخت در قالب طرح تغییر و تحول و یا برنامه توسعه سوم پیچیدد؛ در دوره جدید مدیریت شهری و در زمان محمد علی افشانی شهردار هفدهم تهران فراموش شود.
چرا که امروز رئیس شورای شهر تهران در جمع خبرنگاران در مورد چرایی عملیاتی نشدن وعده های شهردار شانزدهم به صراحت اعلام کرد که نمی توانیم وعده های شهردار گذشته را از شهردار جدید مطالبه کنیم.
حال سوال اینجاست که اگر قرار باشد با توجه به فشارهای درونی و بیرونی ای که بر تیم مدیریت شهری پایتخت وجود دارد، به طور متوسط هر سال تهرانی ها یک شهردار جدید را در راس اداره امور شهری تهران ببینند؛ آیا در طول سه سال پیش رو مدیران شهری تنها به دنبال تدوین طرح و برنامه هایی هستند که هیچ گاه اجرایی نمی شود؟
سوال دوم اینکه چرا مدیران شهری به دنبال بررسی و مطالعه طرح ها و برنامه هایی که در طول یکی، دو دهه اخیر توسط شهرداران انجام و وعده تحقق آن به شهروندان داده شده؛ نیستند تا از لابه لای تمامی وعده های محقق نشده در این حوزه برخی از این قول ها که امکان اجرایی شدن با شیوه مدیریت جدید را دارند، عملیاتی شود تا شاید این اقدام مدیران شهری اعتماد تهرانی ها به مدیران شهری زیادشود؟
