فصل مشترک همکاری های دولت وشهرداری تهران به آرزویی محال تبدیل شده بود . با اینکه 12 سال مدیریت اصول گرایی شهری با دولت های های گوناگون اعم از اصول گرا (محمود احمدی نژاد) اعتدال گرا (حسن روحانی ) همراه شد اما آنچه که هرگز تغییر نیافت، رفع رقابت های سیاسی دولت و شهرداری بود.
به گزارش تیتر شهر: مشکل عدم دولت وشهرداری در این سالها انقدرعمیق وجدی بود که محمد باقرقالیباف شهردار تهران این مدعی شد شهرداری تهران تحریم داخلی و خارجی شده است. نبود مناسبات سیاسی که رقابت برای انتخابات ریاست جمهوری سد راه آن بود ، نهاد دولت و شهرداری را مقابل یکدیگر گذاشته بود.
وقتی 21 نفر لیست امید تهران همگی پیروز شده و کرسی های تهران را از آن خود کردند ، بوی بهبود از مناسبات سیاسی دولت و شهرداری به مشام مردم و فعالان شهری رسید و فعالان شهری این بار منتظر اتفاقی بودند که تهران بیش از یک دهه در انتظار آن بود و آن اتفاق چیزی جز حل مسائل ومعضلات شهر تهران نبود.
عدم هدف گذاری سیاسی روشن در مجمع امید
علی اعطا در مهرماه سال جاری خبر از تشکیل مجمع 51 نفره امید خبر داد .وی با اعلام این خبر در جمع خبرنگاران گفت این جلسات به صورت دوره‌ای برگزار خواهد شد و از این به بعد شهردار تهران و استاندار تهران نیز در این جلسات حضور خواهند داشت.: آقای عارف به عنوان رییس و محسن هاشمی‌رفسنجانی به عنوان نایب رییس این مجمع انتخاب شدند.
وی همچنین گفت » علاوه بر تصویب کلیات اساسنامه، اعضاء نظرات خود را پیرامون مسائل مختلف از جمله منابع درآمدی پایتخت مطرح کردند .
علی اعطا درحالی که ابدا به اهداف سیاسی این مجمع اشاره ای نداشت تنها اعلام کرد این مجمع می تواند به سبب قانون گذاری به شورا کمک کند اما جزییات آن چیزی نگفت.
چندی بعد وقتی محمد رضا بادامچی عضو فراکسیون امید مجلس از برگزاری اولین جلسه شورای ۵۱ نفره امید (متشکل از اعضای مجمع نمایندگان تهران و اعضای شورای شهر) با شهردار و استاندار تهران خبر داد؛ امیدها به تداوم این جلسات افزایش پیدا کرد و برخی مسائل روشن ترشد.
محمدرضا بادامچی با بیان اینکه «این شورا هر دو یا سه ماه جلسه دارند»بیان کرد: شورای ۵۱ نفره امید تهران روز گذشته با استاندار و شهردار جدید تهران جلسه داشتند. در این جلسه سیاست‌های شهرداری مورد بحث قرار گرفت و تعاملی که بین شورا و اعضای مجمع وجود دارد، بررسی شد.
این عضو مجلس وعده بهبود مسائل شهر تهران را در حوزه اقتصادی را داده وگفت : جمله مسائلی که در این جلسه مورد بررسی قرار گرفت، محورها و پروژه‌های اولویت‌دار تهران بود. اکنون در این خصوص دو کمیته داریم یک کمیته راهبردی و دیگری برنامه‌ریزی است. در اینجا پروژه‌ها و برنامه‌های اولویت دار بررسی می شوند و به کمیته راهبردی گزارش می‌دهند بعد از آن ما همه به دنبال راه و چاه می گردیم که برای پیشبرد آن پروژه باید چه کنیم.
بادامچی با بیان اینکه «در این جلسه استاندار تهران گزارشاتی دادند» تاکیدکرد: برخی فکر می کنند تهران از شهرهای دیگر خیلی بیشتر توسعه یافته‌تر است در حالی که این گونه نیست. برای مثال ۴۰ درصد از مدارس تهران دو شیفته هستند و مسائل بهداشتی و درمانی نسبت به وضعیت شهرهای دیگر از استاندارد پایین‌تری برخوردار است و بخش‌های خصوصی سرمایه‌گذاری در تهران خیلی ضعیف هستند.
به گفته این نماینده مجلس، حدود 50 چالش قابل توجه در تهران وجود دارد، که مهم‌ترین آنها نوع مدیریت حاکم بر یک دهه گذشته فعالیت شهرداری بوده، همچنین چالش‌هایی که در سطح مدیریت کلان وجود داشته پیرامون موضوعات آلودگی هوا، ترافیک، حمل و نقل عمومی، صنایع آلاینده، تراکم فروشی در شهر تهران و گسترش و توسعه پایتخت به صورت سطحی بوده است. ردید این موضوعات لاینحل نبوده و فقط لازم است که با آنها به صورت علمی برخورد شده و در یک هماهنگی منسجم، برای رفع آنها راهکارهای سازنده‌ای ارائه شود.
عضو مجمع نمایندگان تهران در مورد دلیل حضور وزیر نفت در جلسه بعدی این شورا تاکید کرد: رسیدگی به وضعیت پالایشگاه تهران، جایگاه‌های نفت و تامین ناوگان حمل و نقل هم شهری و هم عمومی، بخشی از خدماتی است که وزارت نفت می‌تواند از محل سوختی که در اختیار ناوگان عمومی قرار می‌گیرد، به شهرداری ارائه دهد؛ همچنین موضوعات مشترکی بین این دو، هم در حوزه حمل و نقل و هم آلودگی و محیط زیست وجود دارد که قطعا حضور وزیر نفت در این جلسه ارتباط مستقیمی با بررسی آنها دارد.
عدم شفافیت سیاسی به معنی ناکارآمدی اقتصادی
اظهارات اعضای این مجمع نشان دهنده این بود که ظاهرا هدف اصلی این همگرایی حل مسائل اقتصادی تهران است اما تجربه های سیاسی که عملا در این مسیر پیش می آمد حاکی از آن بود که تا زمانی که اهداف روشن این موضوع و منافع دو جانبه نهادها از این همگرایی مشخص نشود ؛ همه چیز به با وجود اینکه 9 ماه از برگزاری این جلسات می گذرد اما درباره دستاورد سیاسی این مجمع نکاتی وجود دارد.
ابتدا اینکه دستاورهای سیاسی اینگونه معمولا در تبادل نیروهای توانمند اجرایی می گذرد نیروهایی که می توانند در قالب تعاملات سیاسی سالم در دولت و شهرداری جابه جا شوند تجربه شهرداری مستعفی تهران نشان داد که این تعاملات سیاسی منجر به شکست شد زیرا به باور منتقدان شهرداری تهران در سایه این تعاملات دولتی و شبه دولتی به محل نیروهای بازنشسته دولتی مبدل شد .
آمدن ورفتن افرادی مانند صالحی امیری و استعفای وی به دلیل اشتغال در کمیته المپیک نشان داد که این فصل از همکاری سیاسی به دلیل عدم معرفی نیروهای جوان وشاداب و متخصص که گرایش سیاسی یکسانی نیز داشته باشند ،محقق نشد.
نکته بعدی عدم تعریف مشخص اهداف سیاسی این مجمع است .زمانی که محمود حجتی وزیر کشاورزی کاندیدای شهرداری تهران بعد استعفای نجفی شد ،برخی حدس و گمان ها درباره شهردار شدن وی مطرح شد،استعفای حجتی که برخی دلیل آن را مخالفت رییس جمهور اعلام کردند ،باز نشان از بی برنامگی و عدم تعاریف مشخص مناسبات سیاسی روشن در این فصل از همکاری بود.
همه چیز واضح روشن است آیا دولت و مجلس برپایه کدام مزیت سیاسی باید از شهرداری تهران حمایت کنند ؟ آیا شهرداری تهران می تواند با ظرفیت های اجتماعی وسیاسی خود دولت را در برهه های گوناگون یاری دهد ؟ آیا بدنه فربه و ناهماهنگ شهرداری تهران اجازه جابه جایی ورود نیروهای جوان وتازه معرفی شده را خواهد داشت و سر آخر اینکه این مجمع در برهه های حساس سیاسی مثل انتخابات مجلس چه رویکردی خواهد داشت.
با توجه به عدم روشن شدن این مسائل برای افکار عمومی و تجربه مدیریتی نجفی به نظر می رسد مجمع 51 نفره امید باید با شفافیت بیشتری اهداف سیاسی خود را روشن کند زیرا نبود شفافیت سیاسی به معنی ناکارآمدی اهداف اقتصادی و درآمدزایی برای شهر تهران است.
