به گزارش تیترشهر : شورای گفت‌وگوی سیاسی، موضوعی است که طی روزهای گذشته و از زبان مدیرکل سیاسی وزارت کشور مطرح شده است. این موضوع که از خلال جلسه دو روزه دبیران کل احزاب ایران در محل وزارت کشور بیرون آمد، از نظر چهره‌های حزبی آنقدر مفید است که بتواند بزرگترین خلا جامعه را پر کند. اخیرا نیز اسحاق جهانگیری معاون اول رئیس‌جمهور درباره ضرورت گفت‌وگوی ملی سخن گفته است.
محمدجواد حق‌شناس که عضو فعلی شورای شهر تهران است و سابقه فعالیت حزبی را هم در کارنامه خود دارد، می‌گوید: جامعه‌ای که در آن نقد و گفت‌وگو فرصتی برای طرح نداشته باشد و در آن مجال روبه رو شدن اندیشهها فراهم نشود، طبیعتا دچار یک مشکل جدی است. او معتقد است: اگر نخواهیم برای ایجاد فضای گفتمانی جامعه فرصتی را فراهم کنیم، ممکن است که این زخم از نقطه دیگر و در زمان دیگری که غیرقابل پیش بینی است سر بر بیاورد و آن موقع شاید دیگر به این راحتی نتوانیم جمعش کنیم.
عضو شورای مرکزی حزب اعتمادملی، در صحبتهای خود گریزی هم به رسانه ملی زد. او می‌گوید: حداقل انتظار از مسئولان صدا و سیما این است که از اتفاقاتی که رخ داد درس بگیرند و نسبت به ریزش جدی مخاطبانش در عرصه مسائل جدی سیاسی نگران باشند.
مشروح گفت‌وگو با محمدجواد حق‌شناس را در ادامه بخوانید:
در روزهای اخیر بحث تشکیل «شورای گفت‌وگوی سیاسی» مطرح شده که بانی آن وزارت کشور است. چه شد که وزارت کشور چنین تصمیمی را گرفت و آیا مورد استقبال احزاب نیز واقع خواهد شد؟
گفت‌وگو و ایجاد یک فضا برای گفتن و شنیدن، نقد کردن و نقد شنیدن، یکی از نیازهای ضروری کشور ما است. مدتهاست که در کشور ما فضاسازی لازم برای این موضوع صورت نمی گیرد. ما آنقدر با چنین فضایی فاصله داریم که بعضا وقتی مساله‌ای طرح می‌شود باعث تعجب و شگفتی ما است و بعضا این سوال در ذهن ما ایجاد می‌شود که چرا باید از یک امر ضروری و بدیهی که نیاز امروز انسان و جامعه ایرانی است، اینقدر فاصله گرفته باشیم. جامعه‌ای که در آن نقد و گفت‌وگو فرصتی برای مطرح شدن نداشته باشد و در آن مجال روبه رو شدن اندیشهها فراهم نشود، طبیعتا دچار یک مشکل جدی است. حتی می‌توان آن را به عنوان یک انسداد گفتمانی و یا یک تعدی جدید در جامعه نامگذاری کنیم. طبیعتا هرگاه جامعه‌ای با یک انسداد روبه رو شود و حوزه‌های قدرت اجازه بیان دیدگاه‌های مختلف را که حتی می‌تواند در تضاد با دیدگاه حاکم باشد، ندهد و این تبدیل به فضایی شود که سخنان خوشایند را برای صاحبان قدرت بپذیریم و بپسندیم، عملا یک بیماری جدی را به جامعه تزریق کردیم که به شدت هم خطرناک است.
در این صورت جامعه‌ای که می تواند از طریق بیان مشکلات هشدارهای لازم را در مورد بروز آسیبها مطرح کند و زنگهای خطر را به صدا در بیاورد از این وظیفه اصلی فاصله می‌گیرد. این مشکلات و ناهنجاریها چنان عرصه را تنگ می کند و فضای خاموش و سربستهای را ایجاد می‌کند که ممکن است به ناگه سربربیاورد و تبدیل به آتشفشان شود. آن موقع کل جامعه و تر و خشک و تمام سرمایه‌های جامعه را طعمه خود قرار خواهد داد.
قطعا اگر مساله گفت‌وگو مورد توجه قرار نگیرد، ما باید آماده برخوردهایی از جنس اعتراضاتی که دی ماه امسال در کشور رخ داد باشیم. احساس نکنیم این روندی که امروز روی آرامش گرفته، دائمی خواهد بود. اگر نخواهیم برای ایجاد فضای گفتمانی جامعه فرصتی را فراهم کنیم، ممکن است که این زخم از نقطه دیگر و در زمان دیگری که غیرقابل پیش بینی است؛ سر بر بیاورد و آن موقع است که شاید دیگر به این راحتی نتوانیم جمعش کنیم.
این تصمیم وزارت کشور چگونه می‌تواند نقش‌آفرین باشد؟
