به گزارش تیتر شهر؛ صبح که از خواب بیدار می شوید کافی است یکی از کانال های تلویزیون را بگیرید. همه ی برنامه ها به حرف و حرف ختم می شود. از سرکار که بر میگردید نیز زمان دیدن سریال های مختلف است. اگر از کانالی به کانال دیگر برنامه را تغییر دهید تمام برنامه ها یا غمگین است و یا به گونه ای ساده لوحانه طنز آمیز است و دیگر اثری از برنامه های پر محتوا و یا طنزهای هنرمندانه نیست.
این روزها دیگر نمی توان به سادگی گذشته شادی را از طریق برنامه ها به خانه ها آورد. در عصر تکثر رسانه ها، از شبکه های ماهواره ای گرفته تا شبکه های مجازی و برنامه های مختلفی که برای شبکه های اینترنتی تولید می شوند دیگر نمی توان مخاطب را با همان سادگی دو دهه قبل خنداند. مردم از یک طرف دغدغه های فکری و ذهنیشان بیشتر شده است و از طرف دیگر وقت برای همراه شدن با برنامه های تلویزیونی کمتر از قبل است از این رو وقت خود را برای تماشای هر برنامه نمی گذارند.
غیر از اینها موضوع خط قرمزها آنهم در رسانه ای مانند تلویزیون به عنوان تنها رسانه دیداری و سراسری مطرح است. اغلب برنامه های طنزی که با اقبال مردمی همراه شده است با اعتراض قشر خاصی مواجه شده و مردم طنز ها که گاهی انتقاد اجتماعی است توهین به فعالیت خود می دانند. که از آن سو می توان به اعتراض پزشکان اشاره کرد که حتی در مطالبات انتخابات نظام پزشکی نیز به این موارد اشاره شده بود.
از یک سو جامعه پزشکان که بسیاری از مردم و کارشناسان؛ اعتراضات زیادی به نحوه‌ی عملکرد آنان وارد می‌دانند؛ نسبت به بی حرمتی های چند ساله اخیر اعتراض داشتند به طوریکه در انتخابات اخیر نظام پزشکی نیز واکنش هایی به این موضوع شده بود.
طنز از آنجایی که در فرهنگ ما نوعی جنبه انتقادی همراه است از این رو برخی از قشرها تاب این انتقادها را ندارند. چنان چه در گذشته پلیس ها، معلمان و یا بازیگران نیز در برنامه های مختلف مورد انتقاد به نحو طنزآمیزی قرار گرفته بودند. جدیت اعتراضات تا جایی ادامه دارد که یکی از این پزشکان که در این انتخابات شرکت داشت در مصاحبه های انتخاباتی خود این موضوع را عنوان کرده بود. این پزشک نیز عنوان کرده بود که انتقادهای بی جایی از جامعه پزشکی در رسانه ها باب شده است. اگر به روزنامه های چهل سال پیش دقت کنید مردم از پزشکان تقدیر می کردند اما امروزه رفتارهایی که با پزشکان می شود فاقد احترام است. این روزها در حدود 5000 عمل جراحی پیشرفته انجام می شود؛ حتی از سایر کشورها برای انجام خدمات بهداشتی و پزشکی به ایران می آیند اما حجم انتقادات به گونه ای است باعث دلسردی تازه کارها و دانشجویانی می شود که بناست عمر و جوانی خود را در این راه صرف کنند.
لبه تیز انتقاد و توهین آن چنان برنده است که قدرت تمییز را به مردم نمی دهد. از یک سو وضعیت برخی از مراکز درمانی به گونه ای است که بیماران نه تنها در آن درمان نمی شوند بلکه از مشکلات مختلف در حوزه عدم رسیدگی رنج می برند و گوش شنوا برای این موضوع وجود ندارد. از سو دیگر نیز جامعه پزشکی که شبانه روز در حال فعالیت هستند نیز از برنامه های اینچنینی اعتراض دارند. به نظر می رسد مردم آنقدر جدی هستند که نه تنها طنزی برای آن ها خنده دار نیست بلکه از خود انتقادی نیز گریزان هستند و جامعه آن چنان با جدیت دست و پنجه نرم میکند که فرصت برای انتقاد را از هم گرفته ایم. این اعتراض ها راه درمانش همه گیر بودن انتقادها در سطح جامعه است تا گروه خاصی نسبت بدان واکنش نشان ندهد.
