به گزارش تیتر شهر؛ این روزها استفاده از حمل و نقل عمومی با حرف و حدیث های بسیاری مواجه شده است. برخی از فرسودگی خطوط مترو صحبت می کنند و گروه دیگر از نا ایمن بودن آن! اما در این باره شاید نکته ای که مورد غفلت قرار گرفته بحث بومی سازی آن است تا نگاهمان را در انتظار سطح روابطمان با کشورهای تولید کنند، معطوف نکند.
اما جالب آنکه در این خصوص صحبت های ضد و نقیض بسیاری در میان است. قائم مقام مدیرعامل شرکت بهره برداری مترو تهران و حومه در سال گذشته در مصاحبه ای از کمبود هزار و 200 واگن درمتروی تهران خبر داد و گفت: قطارهای به کار گرفته شده در مترو بعد از 30 سال فعالیت به صورت کامل مستهلک شده و کنار گذاشته می شوند. طول عمر واگن ها 30 سال است و البته در کل دنیا عوض کردن واگن قطار زیر 30 سال مقرون به صرفه نیست. چند روز گذشته نیز مدیر عامل شرکت بهره برداری مترو اعلام کرد که برخی قطعات مترو مربوط به دانش 20 سال قبل و به صورت آنالوگ است که در بازار یافت نمی شود!
این حرف در حالی عنوان شده که طبق گفته های مسئولین مترو هم اکنون 45 درصد واگن های مترو بومی سازی شده و ظرفیت 100 درصدی ساخت واگن های مترو در داخل کشور را نیز داریم؛ به راستی گره کار بومی سازی در کدام قسمت صنعت ریشه دوانده که باز هم پاسکاری ها ادامه دارد؟
در این راستا پاسکاری مشکلات بخش مترو که از مهم ترین وسایل حمل و نقل عمومی این روزهای تهران است؛ مسائلی چون فرسودگی قدری غیر قابل انکار است اما جالب وجود این نکته است که گفته شده در حال حاضر تنها حدود 30 درصد قطعات مترو از خارج وارد می شود و 70 درصد قطعات مترو ساخت داخل است که اگر در این عرصه تبادل صحیح با مراکز علمی و دانشگاهی صورت گیرد و فرصت های سرمایه گذاری فراهم شود می توان به رشد این صنعت در کشور امیدوار بود. از سویی با توجه به وجود مهندسان زبده و نخبگان ایرانی در سراسر دنیا، چنان چه به بحث حمل و نقل عمومی توجه نشان داد می توان این رقم را به صفر نزدیک کرد و بحث بومی سازی این صنعت را از نو به راه انداخت.
لذا در راستای حمایت از تولید داخلی امید است تا صنعت مترو و قطعه سازان داخلی این عرصه مورد حمایت دولت و شهرداری قرار گیرند تا در آینده ای نزدیک با بحران روبه رو نشویم چنانچه امروز گفته می شود برخی از قطعات مترو به دلیل اینکه مربوط به دانش 20 سال قبل هستند حتی در بازار یافت نمی شوند.
صحبت های متناقض درباره ی نبود تکنولوژی این صنعت از یک سو و بومی بودن برخی از قسمت های عمده آن از سوی دیگر این نکته را به ذهن متبادر می کند که مسئولین اطلاعات غلط به مردم می دهند و یا اینکه توان مدیریت در این بخش را ندارند؛ زیرا از یک طرف از نبودن واگن و فرسودگی در رنج هستیم و از طرف دیگر بومی بودن بخشی از این صنعت در رسانه ها انتشار پیدا می کند. از آن جایی که این بحث مدیریت یکپارچه و تعامل میان مدیران را طلب می کند می توان به عنوان یک مطالبه عمومی مورد بررسی قرار بگیرد تا در سال های آینده شاهد نگرانی های زیادی در خصوص این صنعت رو به پیشرفت نباشیم.