به گزارش تیترشهر: سقوط پلاسکو نشان داد اگر ذره ای از استانداردها تخطی کنیم قطعا روزی گریبان عده بسیاری را خواهد گرفت. حال می تواند وقوع فاجعه در حد یک ساختمان چند طبقه مانند حادثه چند هفته گذشته در ورامین باشد یا پلاسکویی که تعداد زیادی از آتش نشان ها را در خود بلعید.
متاسفانه ساختمان سازی در ایران به جای یک علم یک راه برای رسیدن به پول های نجومی است به طوری که منفعت شخصی به اندازه ای در نظر گرفته می شود که جان انسان ها در اولویت های آخر هم جایی ندارد.ساختمان سازی در ایران به جای یک وسیله برای ساختن یک سرپناه، یک هدف برای ثروتمند شدن است. به عبارتی هر چه قدر که سازنده بتواند از هزینه های ساخت به ویژه در سفت کاری کم کند، سود بیشتری به دست آورده است. این مسئله در سال های گذشته به ویژه توسط انبوه سازان به اندازه ای افراطی شده که عمر مفید بسیاری از خانه های نوساز به کمتر زا 8 سال تنزل پیدا کرده که اگر بخواهیم با دیدی موشکافانه به آنها بنگریم، بسیاری از خانه های نو و کلید نخورده در ایران از ابتدا فرسوده هستند.
در سال های گذشته به دلیل افزایش قیمت و هزینه های ساخت و ساز بسیاری از خانه سازان به سمت استفاده از بتن و تیرچه بلوک های سیمانی رفته اند اما هستند کسانی که برای برپایی بنای خود از تیرآهن استفاده می کنند. استفاده از اسکلت فلزی هزینه بسیار زیادی دارد اما مقاومت ساختمان در برابر زلزله و حوادث طبیعی بسیار بیشتر است اما در همین ایمنی بیشتر اصولی رعایت نمی شود که اسکلت فلزی خطرناک تر از چیزی می شود که می توان تصور کرد.
در کشورهای اروپایی استفاده از متریال بسته به آب و هوا و شرایط زمانی و مکانی و البته نظر کارشناسان خبره با هم فرق می کند کسب مجوز خاک آزمایی و مقاوم سنجی ، آزمایش های این چنینی است که عمر مفید بنا را در کشورهای پیشرفته از 75 سال تا 110 سال تعیین می کنند. در شهرهای نسبتا کم باران و خشک از تیرآهن استفاده می شود که این مقایسه با هوای ایران به ویژه شهرهایی مانند تهران یک مسئله درست و حساب شده است. اما بحثی که باید روی آن توقف کرد بحث جوش دادن اسکلت فلزی یک مسئله بسیار مهم است که در ایران در بدترین شرایط اتفاق می افتد و این مسئله تا زمان وقوع یک زمین لرزه مشخص نمی شود.
جوش های کارخانه ای زیر نظر کارشناسان یک مسئله لازم است اما در ایران تنها برای سازه های بالای 10 طبقه از این نوع سازه های جوش خورده استفاده می شود از طرفی در ایران ساختمان های مسکونی اسکلت فلزی به وسیله کارگران معلق در زمین و هوا و در شرایط بسیار سخت انجام می پذیرد که این خود بدور از چشم ناظرین یک فاجعه است. این که آیا این بخش از اسلکت به خوبی هم جوش داده شده است یا خیرآیا به راستی کارگر جوشکار آشنایی لازم و تخصص کافی را دارد یا تنها بر اساس دانش فردی و تجربه شخصی این عمل بسیار مهم را انجام می دهد. فاجعه زمانی شدید تر می شود که پروژه های رها شده با بدنه فلزی مجددا در مسیر ساخت قرار گرفته و تیرآهن های آب خورده و سرما دیده در شرایطی بار سختمان را به دوش می کشند که نقاط اتصال جوش آنها دچار آسیب های فراوان شده است. حال در کشورهای اروپایی با سنجش دما و بررسی انبساط و انقباض فلزی در شرایط بسیار ویژه عمل برپایی سازه های فلزی انجام می شود.
ساختمان هایی که در ظاهر فقط زیبا هستند و در باطن به شدت فرسوده، و همین مسئله پاشنه آشیل مشکلات ساخت و ساز در کشور است.
اما مهندسین ناظر در ایران هیچ گاه زحمت رفتن و دیدن محل اتصال را به خود نمی دهد، نظارت در ایران با چشمان بسته انجام می شود و همین است که بسیاری از ساختمان ها در کمتر از 20 سال با شدید ترین مشکلات اصولی مواجه می شوند، شهرداری ها تنها با دریافت پول راضی می شوند و بسیاری از کارشناسان هم که تنها عنوان ناظر را یدک می کشند به بر سر ساختمان حاضر هستند.
اتصال های جوش نخورده در فشار شدید از هم باز شده و ساختمان در کمترین مقاومت از هم گسسته خواهد شد. قیمت مسکنی که در ایران با متری 2 میلیون آن هم در گران ترین حالت ساخته می شود با متری بالای 5 میلیون به دست مشتری می رسد که نه عمر کافی دارد و نه از سلامت و استاندارد برخوردار است. چه بخواهیم چه نخواهیم دزدی در روز روشن به دلیل اهمال کاری های شدید مسئولین ناظر و حوزه شهرسازی جان بسیاری از مردم ایران را تهدید می کند.
