یکی از عیوب شهر اصفهان عدم مناسب سازی شهری برای افراد کم وناتوان است که شامل تمام افراد با مشکل جسمی و حرکتی و کودکان و میانسالان و زنان باردار میشود و هر ساله این مشکل به مناسبت روز جهانی معلولان از سوی مسئولان مختلف در حد سخنرانی و طرح موضوع ختم میشود.
به گزارش تیترشهر :بدنبال حساس سازی در این خصوص شاهد یک کار پژوهشی در خصوص اینکه چگونه شهر را برای افراد کم توان و ناتوان مناسب سازی کنیم به شکل کاملا علمی و با نظرخواهی در قالب یک تیم 40 نفره بودیم.
این کار اصولی و علمی که با اعتباری بالغ بر 80 میلیون تومان به سند راهبردی مناسب سازی شهری برای افراد کم توان منجر شد اما این در حالی است که بیش از یکسال این سند در کتابخانه شهرداری خاک می خورد و به مرحله عملیاتی نرسیده است.
مناسب سازی شهری که یکی از اولویت دارترین و مهمترین اقداماتی است که باید مدیریت شهری به آن توجه ویژه ای کند نه تنها در گذشته بلکه در زمان فعلی هم مورد غفلت واقع شده است.
عدم مناسب سازی شهری برای ده درصد از جامعه که از انواع معلولیت های رنج می برند به انضمام جمعیت سالمندان در شهر واستان اصفهان همراه با جمعیت کودکان که در شمار افراد کم توان قرار می گیرند وهمچنین آمار زنان باردار همه و همه آمار بالایی از افراد کم توان را در شهر اصفهان رقم می زند که مدیریت شهری هیچ اقدامی برای این قشر از جامعه نکرده است.
هر چند این کم کاری مدیریت شهری برای مناسب سازی شهری با کمبود بودجه و مشکلات اقتصادی اصلا توجیه پذیر نیست که چه بسا صرفه جویی مالی یا کمپینی از خیران یا مشارکت با یک بخش خصوصی به راحتی می تواند این سند را اجرایی کنند.
این در حالی است که تمام افتخار مدیریت شهری بر این است که به فکر مناسب سازی اتوبوس های شهری برای معلولان افتاده است و در همین راستا یک تا دو اتوبوس را مناسب سازی کرده به این صورت که یک اتوبوس فرسوده را بازسازی و از داخل برای معلولان تجهیز کرده است و یا اینکه در قسمت هایی از پیاده روهابرای افراد نابینا طوری طراحی شده که متوجه مانع شوند که خود این طرح ها نیز ایراداتی بر آن وارد شده است .
این اقدامات اگر چه آغازی کوتاه برای مناسب سازی شهری است اما اصلا نمی توان در کارنامه عملیاتی شهرداری گنجاند که چه بسا هزاران فرسنگ با موضوع مناسب سازی شهری برای اقشار کم توان که تعداد آنها هم کم نیستند روبرو ایم.
شهرداری اصفهان اگر هر ساله هم یک بخش جزیی از بودجه مشخص شده را برای مناسب سازی شهری برای افراد کم توان اختصاص می داد به طور قطع در طی این سالها بخش بزرگی از شهر مناسب سازی شده بود اما هیهات که بیشتر این موضوع مورد غفلت واقع شده است.
انچه کاملا قابل توجه است که اگر هم در برنامه ریزی های شهری این موضوع گنجانده شده است اما در مدیریت شهری دستور برای اجرای آن نبوده است.