به گزارش تیترشهر : رئیس موزه ملی ایران فیروز باقرزاده را مردی از نسل نجیب و سخت‌کوش باستان‌شناسی ایران دانست که عمر و تخصص خود را وقف ایران کرد و جامعه باستان‌شناسی و موزه‌داری از خدمت‌های او استفاده‌های زیادی برد.
جبرئیل نوکنده - رئیس موزه ملی ایران - در بزرگداشت «فیروز باقر زاده»، او را مردی از نسل نجیب و سخت‌کوش باستان‌شناسی ایران دانست که عمر و تخصص خود را وقف ایران کرد و جامعه باستان‌شناسی و موزه‌داری از خدمت‌های او استفاده‌های زیادی برد.
او گفت: سبقه علمی و عملکرد او گواه آن است که باقرزاده بر معنا و مفعهوم حفاظت و صیانت از میراث ایرانی شکلی عملی بخشیده است و چارچوب‌مند فعالیت‌های باستان‌شناسی در سرلوحه کارهایش بوده است.
وی با اشاره به اینکه باقرزاده در طول مسئولیت خود علاوه بر ایجاد بسترهای پژوهش برای پژوهشگران داخلی و بین‌المللی، برگزاری کنگره‌های باستان‌شناسی و انتشار نتایج پژوهش‌ها را جزو مهمترین دغدغه‌هایش بود و نسبت به این موضوع پافشاری می‌کرد، افزود: وقتی او ریاست مرکز باستان‌شناسی و موزه ایران باستان را بر عهد داشت، نزدیک به ۴۰ سال از ساخت موزه می‌گذشت که اقداماتی را برای استانداردسازی موزه ایران باستان آغاز کرد، اما هنوز و بعد از گذشت چند دهه آنها کامل محقق نشده‌اند.
نوکنده «طرح مقاوم‌سازی موزه ایران باستان و تبدیل فضاهای حیاط مرکزی موزه به مرکز نمایش آثار»، «ساخت گنجینه مرکزی (مخزن مرکزی)، «بهسازی طبقه همکف موزه اسلامی» و «طرح ساماندهی اموال فرهنگی – تاریخی» را از اقداماتی دانست که به درخواست باقرزاده در موزه ملی ایران آغاز شده بودند، اما هنوز تکمیل نشدند.
او همچنین از زبان صادق ملک‌شهمیرزادی - باستان‌شناس پیشکسوت - که به دلیل مشکلاتی نتوانسته بود در جلسه‌ی بزرگداشت دکتر باقرزاده شرکت کند، گفت: کتاب «گفتارهایی در باستان شناسی» را به دکتر باقر زاده تقدیم کرده و در آن نوشته است: «این مجموعه را به دکتر باقرزاده که در زمان مسئولیت خود در مقام ریاست مرکز باستان‌شناسی ایران که اعتلای پژوهش‌های باستان‌شناسی در ایران به همراه باستان‌شناسان ایرانی سنگ تمام گذاشت، تقدیم می‌کند.»
تلاش باقر زاده برای حفاظت از آثار تاریخی در مقابل قانون ۱۳۰۹ عتیقات
میرعابدین کابلی - باستان‌شناس پیشکسوت - و از نزدیک‌ترین باستان‌شناسان آن دوره به فیروز باقرزاده – با اشاره به تصویب قانون عتقیقات در سال ۱۳۰۹ گفت: ان قانون یکسری مسائل را مطرح می‌کرد، براساس ان باستان‌شناسانی که اشیایی را از محوطه‌های تاریخی به دست می‌آوردند می‌توانستند آثار را بین موزه ملی ایران و خودشان تقسیم کنند.
او یکی از اتفاقات دردناک حوزه باستان‌شناسی در آن سال‌های ابتدایی را براساس این قانون، سکه هوا انداختن عده‌ای از مدیران باستان‌شناسی، اداره دارایی و چند کارشناس دیگر بیان کرد که آثار تاریخی به دست امده از کاوش‌ها را بین خود تقسیم می‌کردند و با شیر و خط انداختن ۱۰ قلم شی در این میان به عنوان سهم مخصوص موزه ایران باستان انتخاب می‌شد.
وی ادامه داد: از سال ۱۳۰۹ تا ۱۳۵۰ چندین مدیر کل در این حوزه تغییر کردند، اما هیچ کدام به این کار نپرداختند تا بخواهند جلوی این قانون را بگیرند، اما باقرزاده تلاش خود را در این زمینه کرد.
داستانی که باقرزاده برای انجام هر کاری داشت
ریاضی - یکی از همکاران فیروز باقر زاده در قبل از انقلاب در اداره مالی باستان‌شناسی-، با بیان اینکه ۲۳ بهمن ۱۳۵۳ به عنوان حسابدار در مرکز باستان‌شناسی ان زمان که باقرزاده مسئول آن بوده، استخدام شده است، گفت: هر روز صبح او را می‌دیدم که ساعت ۶ و نیم صبح وارد موزه ملی ایران می‌شد و بعد از صحبت با باغبانان موزه و چک سرویس‌های بهداشتی و همه کارهایی که باید انجام می‌شدند، ساعت ۶:۵۵ دقیقه نامش را دفتر ساعت‌زنی می‌نوشت، و سراغ دیگر کارهایش می‌رفت.
او با بیان اینکه باقرزاده برای باستان‌شناسی داستان داشت، اظهار کرد: نخستین نوشته باقرزاده سال ۱۳۳۱ در مجله هنر و مردم منتشر شد، او یک مقاله کوتاه درباره‌ی فن گیوه‌بافی نوشت، او هر چیزی را با داستان خاص خود شروع می‌کرد، حتی باستان‌شناسی را. او روی تک‌تک همه‌ی افراد در اداره‌اش حساب باز می‌کرد.
