به گزارش تیترشهر؛ این جمله نه از زبان یک رمال یا مخترع دیوانه بلکه در مصاحبه «امریکن مگزین» با یکی از بزرگترین دانشمندان تاریخ معاصر یعنی «توماس ادیسون» ثبت شده است. تاریخ این مصاحبه به اکتبر ۱۹۲۰ برمی گردد و در زمان خودش سر و صدای بسیاری به پا کرده بود چرا که گوینده آن با هر متر و مقیاسی سوپر استار نمایش انقلاب صنعتی به حساب می آمد.
قطعا اگر هر کس دیگری جز ادیسون و نیکلا تسلا از اختراع ماشین ارتباط با ارواح سخن می گفت، رسانه ها به او برچسب کلاهبردار می زدند یا در بهترین حالت دست انداخته می شد اما ادیسون با پشتوانه ۱۰۹۳ پتنت رسمی کسی نبود که بتوان به سادگی او مورد انتقاد قرار داد.
به گفته برخی محافل ادیسون موفق به اختراع ماشین ارتباط با ارواح شد
دستاوردهای او از لامپ روشنایی و فونوگراف گرفته تا دوربین تصاویر متحرک و پروژکتور زندگی مردم را زیر و رو کرد و حالا نوبت ورود به دنیای مردگان بود.
تماس با نزدیکان از دست رفته برای عموم مردم ماهیتی روحانی و تا حدودی خوفناک داشت اما ادیسون صرفا از نقطه نظر علمی به آن می نگریست. او معتقد بود که زندگی فنا ناپذیر است و کمیتش را نمی توان کاهش یا افزایش داد؛ در نتیجه شخصیت بشر نیز مانند بدن او شکلی فیزیکی دارد و از ماهیت هایی مشابه اتم ساخته شده است. وی می پنداشت که این ماهیت ها احتمالا پس از مرگ فرد هم به قوت خود باقی مانده و شالوده ای از خاطرات و تفکرات متوفی را در برمی گیرند.
هدف ادیسون این بود که این ذرات را در اثیری اطراف یک ماشین ویژه جمع کرده و با استفاده فونوگراف تقویت و ثبت کند.
در تمام سال های گذشته محافل پارانویایی مدعی شده اند که ادیسون موفق به اختراع ماشین ارتباط با ارواح شد اما این دستگاه به عمد یا از روی سهل انگاری گم شده است.
از آنجا که اثری از ماشین یا نمونه اولیه آن پیدا نشد این سوال پیش می آید که آیا واقعا چنین اتفاقی رخ داده یا خیر.
شاید او هرگز با ارواح ارتباط برقرار نکرده باشد اما شواهدی از انجام آزمایشاتی برای عملی کردن این ایده وجود دارد. در سال ۲۰۱۵ «فیلیپ بودوین»، روزنامه نگار فرانسوی نسخه ای نادر از دفترچه خاطرات ادیسون را در یک مفازه پیدا کرد.
این دفترچه قدیمی شامل فصلی به نام «مشاهدات متفرقه توماس آلوا ادیسون» بود که در نسخه مشهور سال ۱۹۴۸ به آن اشاره نشده است. این فصل گم شده به تئوری های وی در مورد دنیای ارواح و راه های احتمالی برای ارتباط با آن مربوط می شود.
در مصاحبه دیگری که در همان سال و توسط «ساینتیفیک امریکن» با ادیسون انجام شد وی درباره ماشین گفت:
به فکر ساخت دستگاهی هستم که افراد وارد شده به قالب یا قلمروی دیگر (فوت شده) قادر به استفاده از آن باشند.
پس ادیسون طی دو مصاحبه جداگانه و تقریبا همزمان از طرح هایی برای ابداع ماشین با ارتباط با ارواح سخن گفته و در یکی از آنها نیز از آغاز روند ساخت آن خبر داده است. حتی در بخشی از مصاحبه ساینتیفیک امریکن به گونه ای بحث شده که انگار ماشین مذکور در مراحل آزمایشی یا پروتوتایپ به سر می برد.
سوال اینجاست که ادیسون غرق در علم و تجربه چرا باید سراغ مساله ای پر از شک و تردید برود؟ در حالی که قطار انقلاب صنعتی به سرعت هرچه تمام تر به پیش می رفت، بخشی از جامعه هنوز در سایه خرافات و اسرار مرموز دنیای ارواح به سر می برد. پس از جنگ جهانی اول بازار مدیوم های مدعی ارتباط با ارواح به اوج خود رسیده بودند و با چله نشینی، انجام روش های عجیب و غریب و برپایی جلسات احضار روح دلارهای بسیاری به جیب می زدند.
افزایش باور مردم به خرافات ادیسون را بر آن داشت که به روش های علمی برای اجرای آن روی بیاورد:
در صورتی که کاراکتر مردگان در قالب یا قلمروهای دیگر وجود داشته باشد و آنها در پی برقراری تماس با ما باشند، تولید دستگاهی به این منظور در مقایسه با واژگونی میزها، جلسات احضار روح، جداول عجیب و دیگر روش های ابتدایی، شانس بیشتری به آنها می دهد.
این مخترع برجسته بر این باور بود که اگر بشر در پی پیشرفت در تحقیقات روانی و معنوی است باید مثل پزشکی، برق، شیمی و زمینه های دیگر با استفاده از ابزارهای علمی به دنبال آن باشد.
ادیسون اطلاعات اندکی را در باره ماشین ارتباط با ارواح منتشر کرد که دو دلیل دارد، یا خودش هم به راهکار منسجمی دست پیدا نکرده یا اینکه از سرقت اطلاعات تجاری و تکرار ماجرای رادیوی تسلا هراس داشته است.
وی در یکی مصاحبه هایش دستگاه را دارای ماهیتی دریچه مانند تعریف کرد که از توان اولیه آن باید به دفعات زیادی برای شناسایی ارواح استفاده کرد. ظاهرا این دریچه نسبت به ارتعاش حساسیت بالایی داشته و با روشن کردن آن یک توربین بخار عظیم شروع به کار می کرده؛ سپس هر زمزمه ای از دنیای ارواح توسط دریچه فوق حساس دریافت و چندین بار تقویت می شد.
طرح هایی که بعدها نشریات از این ماشین منتشر کردند بخش هایی شبیه به فونوگراف را همراه با یک شیپور شیاردار و الکترود آغشته به پتاسیم پرمنگنات رسانا به تصویر می کشد. این شیپور به جعبه چوبی حاوی میکروفون متصل شده که به واسطه حساسیت بالا ارتعاشات را از دنیای مردگان دریافت می کرد.
هرچند وی از افشای جزییات بیشتر خودداری کرده اما شکی نیست که طرح هایی برای ابداع دستگاه شکار ارواح در ذهن داشته است. ادیسون حتی تا جایی پیش رفته که یکی از همکاران تازه درگذشته این پروژه را به عنوان نخستین سوژه ماشین ارتباط با ارواح نام می برد.
هرچند ادیسون هرگز موفق نشد این ماشین جادویی را به لیست پتنهایش اضافه کند اما حداقل توانست بخشی از هدفش را که وارد کردن علم به مبحث ارتباط با ارواح بود، محقق سازد.
از زمان مرگ ادیسون در سال ۱۹۳۱ محافل پارانورمال و افراد امیدوار به برقراری ارتباط با ارواح همچون آب حیات یا نقشه گنج به دنبال پیدا کردن طرح های ادیسون و آزمایش آن بوده اند. در ۱۹۴۱ تعدادی از محققان با ادعای ساخت تلفن جادویی تلاش زیادی را برای احضار روح ادیسون و تماس با وی انجام دادند که در نهایت راه به جایی نبرد.
مردم امروز هم برای شناسایی و برقراری ارتباط با ارواح به ابزارهایی نظیر ژئوفون و رکوردرهای صدای الکترونیک پناه می برند. این افراد با در اختیار داشتن ابزارهای سنجش میدان الکترومغناطیسی، دوربین و رکوردر به مناطق ظاهرا تسخیر شده رفته و در پی ثبت صدای الکترونیک هستند. طی این فرایندهای مرموز صدایی شبیه به انسان از منبعی نامشخص در ابزارهای دیجیتال ثبت می شود.
در سال ۲۰۱۲ فردی به نام «فرانک سامپشن» با اختراع رادیویی ویژه مدعی شد که ارواح قادر به سخن گفتن هستند. رادیویی او که «جعبه فرانک» نام داشت فرکانس های دریافتی از منابع ظاهرا روحانی را به کلمات قابل فهم تبدیل می کند
