پل لندن چطور به آمریکا فروخته شد؟

این پل سنگی تنها کمی بیشتر از صدسال عمر داشت و شلوغ‌ترین نقطه شهر لندن بود که حدود ۸۰۰۰ فرد پیاده و ۹۰۰ وسیله نقلیه در هر ساعت از روی آن عبور می‌کردند. گروه بررسی‌کنندگان متوجه شدند که پل به آرامی در حال فروریختن است؛ نزدیک به یک سوم سانتی‌متر در هر سال! وقتی اندازه گیری‌ها در سال ۱۹۲۴ انجام شد، فهمیدند که بخش شرقی پل تقریبا ۹ سانتی‌متر پایین‌تر از بخش غربی آن است. چهار دهه گذشت تا اینکه شورای شهر توانست در این مورد تصمیم‌گیری کند.

_{پل قدیمی شهر لندن}

 ایوان لوکین (Ivan Luckin ) یکی از اعضای شورای شهر پیشنهاد کرد که به جای تخریب پل آن را بفروشند. پیشنهاد او ابتدا با شک و تردید رو‌به‌رو شد، ولی پس از مدتی بررسی، شورا موافقت کرد که پل را به فروش بگذارند. این موضوع در سال ۱۹۶۷ اتفاق افتاد.

در ماه‌هایی که گذشت، افراد زیادی برای پرسش در مورد پل به شهرداری آمدند، ولی هیچ پیشنهاد تجاری در کار نبود. سرانجام، پنج روز پیش از اتمام فرصت خرید، آقای لوکین داوطلبانه به قصد فروش پل به آمریکا رفت.

در یک کنفرانس خبری در تالار بازرگانی آمریکا-انگلیس، وقتی یک روزنامه‌نگار پرسید: با توجه به اینکه پل خیلی قدیمی نیست (در سال ۱۸۳۲ ساخته شده) و هیچ خانه‌ای روی آن نیست، پس چه ویژگی خاصی دارد؟ آقای لوکین پاسخ داد:

پل لندن فقط یک پل نیست، میراثی دو هزار ساله از تاریخی است که به قرن اول پس از میلاد و لندن قدیم برمی‌گردد.

کمی بعد، رابرت مک کولچ (Robert McCulloch) تاجر اهل ایالت میسوری در آمریکا، قرارداد ۴۶٫۲ هزاردلاری برای خرید پل را امضاء کرد. چندین سال قبل از آن، مک کولچ هزاران متر مربع از زمین‌های نزدیک دریاچه آریزونا در شهر Lake Havasu را از دولت گرفته بود. این دریاچه شامل حجم خیلی زیادی آب بود که به خاطر سدی که روی رودخانه کلرادو ساخته شده بود، ایجاد شده بود. در چنین شرایطی مک کولچ می‌خواست زمین‌ها را توسعه دهد. او انجمن شهر Lake Havasu را در همان منطقه تشکیل داد، ولی مشکلی که با آن رو‌به‌رو بود، اطمینان دادن به مشتریان زمین‌ها در مورد دورنمای آینده آن‌ها بود.

وقتی شریک تجاریش با او در مورد پل لندن صحبت کرد، هر دو به این نتیجه رسیدند که این پل دقیقا همان چیزی است که شهر Lake Havasu  برای تبدیل شدن به یک منطقه توریستی به آن احتیاج دارد.

بنا= با ارتفاع حدود ۲۹۰ متر و وزن ۳۳۰۰۰ تن، قطعه به قطعه جدا و در صندوق‌هایی بسته‌بندی شد و در آخر از طریق کانال پاناما (Panama Canal) به ساحل لانگ (Long Beach) در کالیفرنیا فرستاده شد. از ساحل لانگ، قطعه‌های گرانیتی با ماشین‌های بارکش به مقصد فرستاده شدند. تنها همین جابجایی قطعات پل برای مک کولچ هفت میلیون دلار هزینه برداشت.

سپس تکمیل پروژه بازسازی بنا شروع شد. خوشبختانه همه چیز به‌طور دقیقی برنامه‌ریزی شده بود. قبل از تخریب، کارگران به‌دقت هر سنگ را شماره‌گذاری کرده بودند، در نتیجه عملیات بازسازی (که سه سال به طول انجامید) بدون هیچ مشکل جدی پیش رفت. طبیعی بود که بعضی قطعات سنگ‌ها در طول جابجایی آسیب دیدند و باید با سنگ‌های گرانیت محلی جایگزین می‌شدند. برای اینکه به سنگ‌های جدیدتر چهره‌ای قدیمی داده شود، با دوده حاصل از سوختن نفت پوشیده شدند.

_{جداسازی و شماره گذاری قطعات پل}

برای اطمینان از مقاومت پل در برابر ترافیک بالا، یک حفره مرکزی از جنس فولاد و بتن آرمه درست می‌شد و بلوک‌های گرانیتی قدیمی روی آن قرار داده می‌شد. چون هیچ رودخانه‌ای در شهر نبود؛ پل، روی زمینی خشک ساخته شد، اما درست زمانی که عملیات نزدیک به پایان بود، یک کانال یک و نیم کیلومتری در زیر پل ایجاد شد و آب از دریاچه هاواسو (Lake Havasu) به داخل آن هدایت شد.

_{پل لندن در شهر Lake Havasu City}

پل لندن رسما در ۱۰ اکتبر ۱۹۷۱ با هیاهوی زیادی افتتاح شد. آتش‌بازی، رژه، سرگرمی، رها کردن نمایشی صدها بادکنک و پرنده‌های سفید و مهمانان ویژه و اشخاص بزرگی مثل شهردار لندن، همه و همه آنجا بودند.

_{روز افتتاحیه پل لندن در شهر Lake Havasu City}

ریسک مک کولچ نتیجه داد و فروش زمین در شهر Lake Havasu به سرعت بالا رفت. جمعیت شهر که در سال دهه ۱۹۶۰ فقط چند صد نفر بود در ۱۹۷۴ به ده هزار نفر افزایش یافت. در آن سال، پل نزدیک به دو میلیون گردشگر را به شهر آورد. امروزه ۵۲,۰۰۰ نفر در شهر Lake Havasu ساکن هستند. برای آن‌ها پل فقط بخشی از زندگی روزمره است که مسیر رفت و آمد به تفرجگاه ساحلی را فراهم می‌کند و رانندگی روی پل لندن جذابیت روزهای گذشته را ندارد.

_{نمای کنونی پل از بالا}