به گزارش تیترشهر؛ نئاندرتال‌ها به‌عنوان خویشاوندان نزدیک انسان امروزی شناخته می‌شوند؛ اما یک مطالعه‌ی جدید توسط باستان‌شناسان کالج دانشگاهی لندن (UCL) برای اولین‌بار نشان می‌دهد که آنها سلاح‌های پیشرفته‌ی لازم را برای کشتن حیوانات از راه دور تولید می‌کردند.
این مطالعه که در ژورنال ساینتیفیک ریپورتس (Scientific Reports) منتشر شده است، کارایی نمونه‌های کپی نیزه‌های سیصدهزار ساله‌ی شونینگن - قدیمی‌ترین سلاح‌های گزارش‌شده در اسناد باستان‌شناسی - را مورد آزمایش قرار داد تا مشخص کند که آیا پرتابگران نیزه می‌توانستند با استفاده از آنها هدفی در دوردست را مورد اصابت قرار دهند یا خیر.
دکتر آنیمیکه میلکس از مؤسسه‌ی باستان شناسی UCL که مدیریت این مطالعه را بر عهده داشت، گفت:
این مطالعه مهم است، زیرا در تکمیل مجموعه شواهدی روبه‌رشد می‌افزاید که نئاندرتال‌ها از لحاظ فناورانه باهوش بودند و نه فقط ازطریق برخوردهای خطرناک نزدیک، بلکه با انواع راهبردهای شکار، توانایی شکار حیوانات بزرگ را داشتند. این در بازنگری دیدگاه‌ها نسبت به نئاندرتال‌ها به‌عنوان خویشاوندان باهوش و توانای انسان امروزی به ما کمک می‌کند.
این پژوهش نشان می‌دهد که نیزه‌های چوبی، به نئاندرتال‌ها امکان می‌داد با استفاده از آنها به کشتن حیوانات از راه دور بپردازند. این کشف قابل‌توجهی به‌حساب می‌آید؛ زیرا مطالعات پیشین نشان می‌دادند که نئاندرتال‌ها تنها قادر به شکار طعمه‌ی خود از فاصله نزدیک هستند.
نیزه‌های شونینگن، مجموعه‌ای از ۱۰ نیزه‌ی پرتاب چوبی از عصر پالئولیتیک یا پارینه‌سنگی هستند که بین سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۹ در یک معدن روباز در شهر شونینگن آلمان کاوش و تقریبا به‌همراه ۱۶ هزار استخوان حیوانی جمع‌آوری شدند.
تصویری از باقی‌مانده‌ی نیزه در شهر کلکتون-آن-سی، انگلستان متعلق به چهارصدهزار سال پیش
نیزه‌های شونینگن، نمایانگر قدیمی‌ترین سلاح‌های شکاری کشف‌شده تا به امروز هستند. علاوه‌بر شونینگن، یک تکه نیزه متعلق به ۴۰۰ هزار سال پیش از شهر کلکتون-آن-سی انگلستان نیز در موزه‌ی تاریخ طبیعی لندن موجود است.
مطالعه‌ی مورد بحث با این هدف که آیا نیزه ممکن است برای اصابت به هدف مورد استفاده قرار گیرد یا خیر، با مشارکت ۶ ورزشکار پرتاب نیزه انجام شد. ورزشکاران پرتاب نیزه از آن جهت برای این مطالعه انتخاب شدند که مطابق با توانایی یک شکارچی نئاندرتال، دارای مهارت پرتاب نیزه با سرعت بالا بودند.
اوون اودانل، دانش‌آموخته‌ی مؤسسه‌ی باستان‌شناسی UCL، با استفاده از ابزارهای فلزی، کپی آن نیزه‌ها را با دست ساخت. این نیزه‌ها از درختان صنوبر نروژی پرورش‌یافته در شهرستان کنت انگلستان ساخته شدند. در مرحله‌ی نهایی، سطح آنها توسط ابزارهای سنگی با مهارت ساخته و سطحی ایجاد شد که به‌طور دقیق کپی آن نیزه‌ی چوبی متعلق به پارینه‌سنگی بود. دو نمونه‌ی کپی از نیزه‌های اصلی به وزن ۷۶۰ و ۸۰۰ گرم مورد استفاده قرار گرفتند که با سوابق مردم‌نگاری نیزه‌های چوبی مطابقت داشتند.
ورزشکاران پرتاب نیزه نشان دادند که هدف را می‌توان از فاصله‌ی حداکثر تا ۲۰ متر با تاثیری قابل‌توجه مورد اصابت قرار داد. این دو برابر مسافتی است که براساس تصور اولیه‌ی دانشمندان می‌شد نیزه را تا آنجا پرتاب کرد. این موضوع همچنین نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها دارای توانایی‌های فناورانه برای شکار در فاصله نزدیک بودند.
وزن نیزه‌های شونینگن پیش‌تر دانشمندان را بدین باور رسانده بود که حرکت آنها با سرعت قابل‌توجه دشوار خواهد بود. بااینحال، این مطالعه نشان می‌دهد که تعادل وزن و سرعتی که ورزشکاران در آن قادر به پرتاب نیزه‌ها باشند، انرژی جنبشی کافی را برای اصابت به یک هدف و نابودی آن تولید می‌کند.
دکتر مت پاپ از مؤسسه‌ی باستان شناسی UCL و مولف همکار این مقاله گفت:
«ظهور فناوری سلاحی که برای کشتن طراحی شده است، یک آستانه‌ی حیاتی اما به‌طور ضعیف جاافتاده در تکامل انسان محسوب می‌شود.
ما برای همیشه به ابزارها تکیه کرده‌ایم و قابلیت‌های خود را ازطریق نوآوری فنی گسترش داده‌ایم؛ از این‌رو، درک اینکه چه زمان برای نخستین بار توانایی‌ها برای کشتن در فاصله‌ی دور را توسعه دادیم، لحظه‌ای تیره‌وتار اما مهم در سرگذشتمان محسوب می‌شود.
مطالعه‌ی ما نشان می‌دهد که شکار از فاصله‌ی دور احتمالا در فهرست راهبردهای شکار نئاندرتال‌ها قرار داشت و این انعطاف‌پذیری رفتاری به‌شدت بازتاب‌دهند‌ه‌ی همان انعطاف‌پذیری گونه‌ی خودمان است. این مدرک دیگری برای پر کردن شکاف بین نئاندرتال‌ها و انسان‌های امروزی است».
