به گزارش تیتر شهر، در شورای اول شهر اصفهان
زیربنای کار شورایی و برگرفته از نظام پارلمانی در اداره یک شهر بنا نهاده شد اما
دیری نگذشت که تمرکز قدرت شهری در دست جریان اصلاحات سبب شد تا جریان رقیب عرصه را
برای حضور خود تنگ ببیند و در حالیکه که مدیریت شهری وقت و شورا از لحاظ سیاسی
یکپارچه بودند، رقابت های سیاسی برای افزایش سهم اصولگرایان اصفهان در شورا افزایش
یافت.
در اواخر کار شورای اول تبلیغات انتخاباتی و
سیاسی علیه جریان اصلاحات در شهر اصفهان از سوی رقیبان آغاز شد و درحالیکه شرایط
برای تداوم حضور اصلاح طلبان اصفهان در شورا فراهم بود اما اصولگرایان با ایجاد
موج تبلیغاتی و وعده عمران و ساخت و ساز بیشتر توانستند، اکثر صندلی های پارلمان
دوم را در اختیار خود قرار دهند.
در شورای دوم حضور پررنگ اصولگرایان عرصه را
برای به میدان آوردن یک شهردار اصولگرا نیز باز کرد و در حالیکه جوادی (شهردار
هفتم اصفهان) در عرصه های زیرساختی شهر با کمک شورای اول توانسته بود، خشت اول را
بنا نهد اما جای خود را با رای شورای دوم به سید مرتضی سقائیان نژاد داد.
سقائیان نژاد از قضا از همان دانشگاهی که جوادی
آمده بود وارد ساختمان شهرداری مرکزی اصفهان شد و از آنجائیکه سابقه فعالیت در
دانشگاه صنعتی را داشت، نگاه او به پروژه های عمرانی و توسعه فیزیکی شهر بیش از هر
زمان دیگری در اصفهان قوت گرفت.
شورای دومی ها نتوانستند با دیدگاه های
کارگزارانی جوادی کنار بیایند و از همان زمان مشخص بود که شورای دوم در اصفهان به
دنبال یک شهردار همسو با خود می گردد و همین شد که ریاست شورای دوم و شهردار
اصفهان، رفاقت دیرینه و سیاسی را به مدیریت شهر هم گره زدند و سقائیان نژاد با
کمترین تنش توانست دوران مدیریتی خود در شهر اصفهان را در کنار شورای دوم بگذارند.
"شورای شهرداری"، عنوانی بود که
بسیاری از رسانه ها به شورای دوم و سوم شهر اصفهان نسبت دادند که خواستگاه چنین
تفکری را هم می توان در به دست گرفتن قدرت از سوی قاطبه اصولگرایان در شهر دانست.
اصولگرایان که با تشکیک در عملکرد مالی محمدعلی
جوادی در خیریه همدانیان که او در زمان شهردار بودنش به عضویت هیئت مدیره هم
درآمده بود، توانستند در شرایطی که دولت اصلاح طلب بود اما بدنه و هسته ای کاملا
اصولگرا در شهرداری اصفهان ایجاد کنند که هنوز هم رگه هایی از آن تفکر و البته
نیروها در مدیریت شهری اصفهان حضور دارند.
شورای دوم خود را داعیه دار، تدوین طرح های کلان
شهر اصفهان که برخی از آنها در حال حاضر اجرایی شده است، می داند.
طرح هایی همچون مصلای، پروژه بزرگ نمایشگاه
اصفهان، تصویب ساخت زیرگذر و روگذرهای متعدد در شهر، اصلاح برخی خیابان های اصلی
شهر اصفهان که در هسته مرکزی شهر قرار داشتند از جمله مصوباتی است که از دل شورای
دوم، روی میز شهردار وقت قرار گرفت.
هرچند در خصوص ضرورت ساخت، پل های روگذر و
زیرگذر که در شهر اصفهان ساخته شد، اکنون نظرات متناقضی وجود دارد اما شورای دوم
این طرح ها را یکی از افتخارات کاری خود می داند.
ریاست شورای دوم شهر اصفهان بر عهده عباس حاج
رسولیها، بود که علاوه بر همکاری، یکی از دوستان نزدیک و صمیمی شهردار وقت نیز به
شمار می رفت و بده و بستان های سیاسی میان این دو، سبب شد تا کمتر شهرداری و شورا
در مقابل یکدیگر صف آرایی کنند!.
این موضوع البته به مذاق اصلاح طلبان شورا و
جریانی که از بیرون نظاره گر این روند بود، خوش نیاید اما همسویی سیاسی پارلمان
شهری و شهرداری وقت مانع از طرح سوال از شهردار یا چالش جدی بین این دو نهاد شد.
دوران سکون که البته شورای دومی ها از آن به
تعامل یاد می کنند را ویژگی بارز شورای دوم می توان دانست. شورایی که به گفته عباس
حاج رسولیها، توانست با همدلی و همزبانی، برنامه ریزی 10 ساله برای شهر اصفهان
تدوین کند.
محسن نیلی احمدآبادی،
علی کاظمی، مهدی جویافر، احمدرضا مصور، احمد امینپور، محمود محمدی، کریم نصر
اصفهانی، عباس حاج رسولیها، حلیمه قسوری، عدنان زادهوش و حسین آذین، یازده عضو
شورای دوم اصفهان بودند که اغلب با گرایش اصولگرایی و با تحصیلات مرتبط با حوزه
شهرسازی و مهندسی، برای چهار سال نظارت بر امور شهرداری و تسهیل کار در شهر را برعهده
داشتند.