فوزیه کوفی: تاخیر یک ماهه در خروج آمریکا می‌توانست به معنای صلح در افغانستان باشد

فوزیه کوفی، یک سیاستمدار و فعال حقوق زنان افغانستان گفت، این خروج پرآشوب باعث تضعیف تمامی اهرمهایی که آمریکا و دولت افغانستان بر طالبان در مذاکرات در قطر داشتند، شد.

او اظهار کرد: افغانستان قربانی اشتباهات پی در پی است.

او در ادامه این مصاحبه تصریح کرد: جو بایدن می‌تواند این کار را در انتظار برای یک توافق سیاسی برای حتی تنها یک ماه دیگر به تاخیر بیندازد فقط برای این که اول توافق سیاسی حاصل شود. آنها ممکن بود به یک توافق دست یابند.

او بیان کرد که این خروج ناگهانی به طرزی غیرضروری مردم خیلی بیشتری را در خطر قرار داد.

وی ادامه داد: همه ما می‌خواهیم نیروهای بین‌المللی کشورمان را ترک کنند. بر مبنای هیچ منطق و نقطه نظری داشتن یک نیروی خارجی برای حفاظت از کشورتان پایدار یا منطقی نیست اما این که آمریکا تصمیم گرفت این کار را حالا در وسط مذاکرات و قبل از رسیدن ما به توافق انجام دهد بسیار بد موقع بود. اگر آمریکایی‌ها به اهرم سیاسی‌شان میچسبیدند، طالبان را تحت فشار قرار می‌دادند و از همه منابع برای اعمال فشار علیه آنها استفاده می‌کردند، من فکر می‌کنم در آن صورت آنها به یک توافق از طریق مذاکره می‌رسیدند.

او اظهار کرد، برداشتن تحریمهای مسافرتی سازمان ملل که رهبران طالبان را قادر به حضور در دوحه برای مذاکرات ساخت همچنین با مدیریت ضعیفی همراه بود و به آنها اجازه داد به جلب حمایت بپردازند. فوزیه کوفی گفت: آنها از مسافرت برای تقویت موضعشان استفاده کردند؛ آنها به چین، روسیه، ایران و ترکیه رفتند تا حمایت از خودشان را تقویت کرده و از جایگاه و موضعی که خواستارش هستند برخوردار شوند. به همین دلیل من فکر می کنم جهان باید با دقت زیاد به رصد وضعیتی که در حال بروز است، بپردازد تا تضمین کند همچنان که آنها حقوق بشر را نادیده می‌گیرند چک سفید امضایی وجود ندارد.

کوفی که نماینده سابق پارلمان در کابل و اولین معاون زن رئیس مجلس ملی افغانستان بوده اظهار کرد، به رغم خطری که در پیش رویش است نمی‌خواهد به خارج فرار کند و این که شدیدا نگران زنان و دختران افغان است.

او گفت: زنان احساس می‌کنند به حال خودشان رها شده‌اند؛ مردان احساس می‌کنند که تنها به حال خود رها شده‌اند؛ زنان احساس می‌کنند مورد خیانت قرار گرفته‌اند. رهبران جهان در آنچه که گفتند صادق نبودند.

او بیان کرد که همچنان برای زنان این کشور امید دارد. فوزیه کوفی ادامه داد: زنان انعطاف پذیر بوده و همچنان می‌توانند ماموران تغییر در افغانستان باشند. آنها می‌خواهند در یک افغانستان بهتر مشارکت داشته باشند و به ساختن کشورشان کمک کنند و این بار وضع متفاوت است.

وی افزود: آنها می‌توانند کارها را بهتر انجام دهند. آنها بخشی از نابودی کشورشان نیستند، بلکه بخشی از ساختن کشورشان هستند. آنها جنگ نظامی نکرده‌اند. دیروز در کابل یک تظاهرات برگزار شد با حضور تنها 6 یا 7 زن اما این نشان میدهد چطور زنان صدایشان را بلند می‌کنند. و من فکر می‌کنم آنها این کار را خواهند کرد تا توجه جهان را به آنچه که بر آنها تحمیل شده جلب کنند. زنان تنها خواستار احترام و حقوق برابر هستند.

وی افزود: من نمی‌دانم در ادامه چه اتفاقی خواهد افتاد. طالبان در بیانیه‌های مطبوعاتی و اظهار نظرهای دیگر گفته‌اند همه چیز فرق می‌کند. طالبان لازم است برای رقم زدن چنین اتفاقی در همه سطوح گامهای جسورانه اتخاذ کنند، چون رهبران سیاسی ممکن است یک چیز بگویند اما سربازان پیاده نظام کارهایی که همراستا با آنها نیستند، انجام دهند. مقامهای سیاسی به هنگام زندگی در قطر برای مذاکرات در معرض تجارب بین‌المللی زیادی قرار گرفته‌اند. آنها چشمشان به یک امارت اسلامی که به زنان اجازه رفتن به مدرسه را می‌دهد و زنان را در عرصه سیاست دارد، باز شده است. اما اسلام طالبان عمیقا محافظه کار بوده و با سنتی که اسلامی نیست ترکیب شده است. برقع جایی در اسلام ندارد؛ این اسلامی نیست.  اما طالبهای جوان حتی تحصیل نکرده‌اند.

فوزیه کوفی گفت: من دیروز با یک طالب جوان حرف زده و از او پرسیدم چرا به آنها ملحق شده است. او گفت، مذهب من از من خواست. اما من نمی‌دانم او وقتی که تحصیلات نداشته چه چیزی می‌تواند درباره این مذهب بداند.

وی تاکید کرد: آیا من کشور را برای همیشه ترک خواهم کرد؟ خیر. آنچه من انجام می‌دهم مرتبط با امیدی فراوان است. خیلی از مردم به این موضوع چشم داشته و اتکا کرده‌اند. این کشور من است و من تمام عمرم با پستی و بلندی‌های افغانستان زندگی کرده‌ام.  من فکر میکنم مساله مربوط به انتخاب نیست. من هرگز آب و هوا و گرمای مردمم را با هیچ کشور دیگری در جهان عوض نمی‌کنم. من خونم را برای آن داده‌ام.

فوزیه کوفی در ادامه تصریح کرد: اما در حال حاضر من به خاطر کسی که هستم و کاری که می‌کنم در خطر هستم. در صورت اعتراض کردن من کسانی که با آنها مخالف هستم را تحریک کرده‌ام. نه فقط طالبان بلکه همچنین گروه‌های دیگر. من تاکنون تجربه دو تلاش برای ترورم را داشته‌ام. ماه اوت گذشته من از ناحیه دست مورد اصابت گلوله قرار گرفتم و گلوله‌ها به سینه من برخورد نکردند. دختران من در کابل هستند؛ خانه خواهر من تا حالا مورد حمله قرار گرفته است و او و خواهرزاده‌ام در این کار هستند و در خطر قرار دارند. همه اعضای خانواده من اعم از زن و مرد در خطر هستند. اگر من این انتخاب را پیدا کنم، از کشور خارج شده و دخترانم را به جایی امن خواهم برد و سپس بازخواهم گشت.