این مستندساز که یکی از داوران بخش مسابقه ملی جشنواره چهاردهم سینماحقیقت بود، در گفت‌وگویی با ایسنا در پاسخ به چگونگی داوری فیلم‌ها در این جشنواره آنلاین توضیح داد: وقتی از یک جشنواره سینمایی حرف می‌زنیم، طبیعی است که بخواهیم فیلم‌ها را روی پرده ببینیم و داوری کنیم، یعنی در جایی که فیلمساز اثر خود را متناسب با آن تصویربرداری، نور پردازی و صدابرداری کرده است، اما به خاطر شرایط کرونا مشخص بود که جمع شدن داورها از صبح تا غروب و فیلم دیدن جمعی روی پرده میسر نیست. بنابراین تصمیم گرفتیم فیلم‌ها را به طور شخصی ببینیم.
او افزود: البته امکان دیدن فیلم روی پرده هم برای دوستان وجود داشت ولی برای برخی از آنها حضور در یک جمع برای چند ساعت و حفظ سلامتی در این شرایط پرریسک بود. با این حال جلسات داوری همه به صورت حضوری برگزار شد.
وی با اشاره به اینکه خودش تلاش کرده فیلم‌ها را در بزرگترین ابعادی که میسر است، تماشا کند گفت: این که چنین روشی در دیده شدن فیلم‌ها و قضاوت‌شان تاثیر گذار بوده را نمی‌توان رد کرد و اینکه با قاطعیت بگوییم این ماجرا آسیبی وارد نمی‌کند منطقی نیست، اما واقعیت این است که در تمام جشنواره‌هایی که در این مدت در دنیا برگزار شدند، این شرایط حاکم بوده و ما چاره‌ای جز تطبیق پذیری با وضعیت کرونایی را نداشتیم، یعنی وقتی دست‌اندرکاران جشنواره حقیقت تصمیم به برگزاری آنلاین آن گرفتند، تلاش کردیم همه چیز به سمت یک جشنواره واقعی نزدیک باشد.
اسلامی در این باره به برگزاری مراسم اختتامیه اشاره و اضافه کرد: تصمیم برگزارکنندگان برای برگزاری اختتامیه با حضور برگزیدگان و نامزدها با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و پخش آنلاین آن اتفاقی خوب بود چون حال و هوای یک اختتامیه سینمایی را داشت. به هر حال اینکه یک فیلمساز روی سن جایزه خود را بگیرد و اگر می‌خواهد صحبتی کند، مجالی برای طرح یک موضوع وجود داشته باشد، بسیار مهم است و همه اینها در کنار هم تجربه یک جشنواره را کامل می‌کند.
وی درباره حاشیه‌های اختتامیه و پس از اعلام اسامی نامزدها و اعتراض برخی فیلمسازها نیز گفت: با توجه به حضور اندکی که در جشنواره‌های خارجی داشتم متاسفانه به نظر می‌رسد این اتفاق در ایران بسیار رایج‌تر است، در حالی که وقتی یک فیلمساز فرم جشنواره را پر می‌کند تمام قوانین آن را پذیرفته است. همچنین نباید فراموش کنیم، این فیلمساز است که یک جشنواره را انتخاب می‌کند پس با انتخاب آن و شرکت در آن همه شرایطش را پذیرفته است ولی با این وجود انگار چنین اتفاق هایی در جشنواره‌های ما عادی و حتی به یک سنت تبدیل شده است که کسی از آن ابایی هم ندارد، اما به نظر من بی معنی است.
این کارگردان ادامه داد: ما یا جشنواره‌ای را قبول داریم یا نداریم. سیاست‌های جشنواره حقیقت همیشه تا حدی مشخص است و این اولین دوره جشنواره سینماحقیقت نبود که برگزار شد بلکه چهاردهمین دوره آن بود. سلیقه داوران و دبیر جشنواره هم هر سال فقط تا حدی ممکن است تغییر کند، اما اصل موضوع این است که وقتی فرم جشنواره پر می‌شود یعنی قوانین آن پذیرفته شده است. البته آنچه گفتم به این معنی نیست که به عنوان یک داور از این اتفاق‌ها ناراحت شده‌ام. اتفاقا فکر می‌کنم به هر حال عده‌ای دوست دارند در این شرایط و در زمانی که زندگی می کنیم اعتراض خود را مطرح کنند و من ایرادی نمی‌بینم و به نظرم چیز بزرگی هم نیست.خودم در دوره‌های مختلف به عنوان فیلمساز در این جشنواره شرکت کرده‌ام، گاهی جایزه گرفته‌ام، گاهی هم حتی نامزد نشده‌ام اما هیچگاه اعتراض نکردم چون بر این باورم که باید شرایط جشنواره و قوانین آن را بپذیرم.
اسلامی در پاسخ به اینکه وضعیت سینمای مستند را در ارزیابی خود از آثاری که در این دوره از جشنواره دیده چگونه می‌بیند، به ویژه آنکه شرایط کرونایی امسال، شاید محدودیت‌هایی را برای بسیاری از فیلمسازها در ساخت فیلم و انجام مراحل فنی به وجود آورده باشد، اظهار کرد: سینمای مستند ما به واقع در مسیر پیشرفت است که برای این حرف دلایلی هم دارم. منتها طبیعتاً مسیر پیشرفت همیشه با یک سرعت ثابت نیست، گاهی در یک دوره فیلمسازان حرفه‌ای‌تر بیشتری با فیلم‌های خوب حضور دارند و جشنواره پر از فیلم‌های نامدار می‌شود و در یک دوره دیگر ممکن است فیلمسازان جوان‌تر و کم تجربه‌تر بیشتری حضور داشته باشند. اما شرایط کرونا با وجود آنکه به لحاظ کمی تاثیری بر تعداد فیلم‌های تولید شده نداشت و حتی نسبت به سال گذشته سه تا چهار درصد هم رشد داشتیم، به نظرم به لحاظ کیفی و موضوعی تأثیرگذار بود و در این‌باره می‌توان تفاوت‌هایی را نسبت به گذشته متوجه شد.
وی به بیانیه هیات داوران اشاره کرد و گفت: آنچه در بیانیه لحاظ کردیم این بود که در آثار امسال نگاه به سمت خارج از شهر و طبیعت بیشتر شده بود که البته با توجه به محدودیت‌های ساخت فیلم در شهر و خیابان‌های شلوغ این موضوع قابل درک است. شاید همین موضوع باعث شده باشد که در کنار محدودیت‌های کرونایی فیلمسازها بیشتر به محیط‌های روستایی، طبیعت و عشایری بروند، کما اینکه چند فیلم داشتیم که درباره کوچ عشایر بودند چرا که انگار شرایط راحت‌تری داشتند اما با همه اینها معتقدم سینمای مستند ایران در مسیر پیشرفت قرار دارد.
