« پایان رکورد ۱۳ فصل صدرنشینی بارسلونا در پایان مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا » و «باخت بارسا پس از ۳۸ بازی خانگی در لیگ قهرمانان». این دو خبر که بعد از باخت سه‌شنبه شب بارسا مقابل یوونتوس در هفته پایانی لیگ قهرمانان در رسانه‌ها دست به دست شد، تنها گوشه‌ای از اتفاقات تلخ و فاجعه‌باری است که طی چند ماه گذشته در باشگاه کاتالانی اتفاق افتاده است. هواداران این تیم نمی‌دانند برای شکل گرفتن این روزها، مدیریت پر عیب و ایراد روسای باشگاه را مقصر بدانند یا رونالد کومانی که هنوز نتوانسته کوچک‌ترین تغییر تاکتیکی در تیم ایجاد کند.

وقتی به عملکرد بارسا در لالیگا نگاه می‌اندازیم، اوضاع فاجعه بارتر از آن چیزی شده که کمتر فردی فکرش را می‌کرد. با باخت هفته پیش در خانه کادیز، بارسا حالا بعد از ۱۰ هفته فقط ۱۴ امتیاز کسب کرده که این بدترین شروع آنها طی ۳۲ سال گذشته محسوب می‌شود. شاید اگر اوضاع در این تیم عادی و معمولی بود، کومان باید حالا چمدان‌هایش را می‌بست و به کشورش هلند بر می‌گشت. اما بعد از استعفای چند ماه پیش جوزپ بارتامئو از ریاست باشگاه و رفتن تمام اعضای هیات مدیره، کارلس بوسکتس تا انتخابات ماه ژانویه رئیس بارسلونا است اما طبق قانون این باشگاه حق اخراج کومان را ندارد. حقیقت تلخ این است که اگر آن موقع هم هیات مدیره جدید بیاید و حکم به اخراج کومان بدهد، باز نمی‌توان آینده روشنی برای این بارسا متصور بود.

مشکلات مالی

یکی از انتقاداتی که به نحوه مدیریت بارتامئو وارد می‌شد، هزینه‌های بی برنامه او در باشگاه بود. به عنوان مثال او سال گذشته ۳۲۷ میلیون دلار برای خرید بازیکنان جدید هزینه کرد، اما این خریدها به قدری ناکارآمد بود که بعد از چند ماه لیست بلند بالایی از مصدومان در کلینیک پزشکی بارسا دیده می‌شد. در همان روزها بود که مارتین برایتویت دانمارکی از لگانس خریده شد، بازیکنی که هنوز مشخص نشده بر اساس چه متر و معیاری به جمع بارسایی‌ها اضافه شد.

از طرف دیگر، بارسا اگرچه یکی از بزرگترین باشگاه‌های فوتبال در دنیا است اما طی چند فصل اخیر همواره با مشکلات مالی رو به رو بوده است. این تیم بالاترین هزینه دستمزد در دنیای فوتبال را به بازیکنانش می‌پردازد؛ فقط به مسی سالانه ۳۶ میلیون دلار داده می‌شود. در این میان، شیوع ویروس کرونا مشکلی بر دیگر مشکلات این تیم اضافه کرد تا جایی که اعضای تیم بعد از چند دور مذاکره، با کاهش دستمزدهای خود در سال ۲۰۲۰ موافقت کردند.

مسی، در پایان خط؟

به دلیل وجود همین شرایط است که برخی رسانه‌های اسپانیایی می‌گویند اصلا بعید نیست که در همین نقل و انتقالات زمستانی، مسی بار دیگر درخواست جدایی‌اش را مطرح کند. در حالی که بعضی سعی می‌کنند تا حدودی مسی را به بی انگیزگی و نداشتن نشاط قبلی متهم کنند، اما آمار می‌گوید این مساله کاملا غیر منصفانه است. در همین بازی مقابل یووه، کاپیتان بارسا ۱۱ شوت زد که ۷ تای آن در چارچوب بود. ۱۲۵ لمس توپ داشت و در ۱۹ نبرد تن به تن شرکت کرد که این آمار از تمام بازیکنان بارسا در آن ۹۰ دقیقه بالاتر بود.

در بازی با کادیز هم، تقریبا چنین شرایطی وجود داشت. بارسا در آن بارسا با مالکیت ۸۲ درصدی توپ، ۲۱ شوت به سمت دروازه حریفش شلیک کرد که ۱۰ شوت از طرف مسی بود. این مساله به خوبی نشان می‌دهد که بار مسئولیت تیم بیش از همیشه روی دوش مسی است. تفاوت این دفعه با دفعات گذشته، نبود یک برنامه تاکتیکی مشخص از سوی کومان است.

در بازی‌هایی از این فصل که بارسا به دنبال گلزنی بوده همچون بازی مقابل کادیز، کومان از گریزمان، مسی و برایتویت در خط حمله اضافه می‌کند. پشت سر اینها و در فاصله بسیار کمی، ترینکائو، پیانیچ و دمبله بازی می‌کنند. همین تراکم در یک سوم زمین حریف عملا هر گونه خلاقیتی را از مسی می‌گیرد.

قبل از شروع بازی بارسا و یووه، باز هم بحث مقایسه رونالدو و مسی در میان فوتبال دوستان مطرح شد. بعد از دو گلی که رونالدو زد و مسی ناکام ماند، عملا طرفداران CR۷ دست بالا را داشتند. اما در جواب آنها می‌توان همین یک جمله را بیان کرد: مسی در یک تیم رو به افول تحت هدایت کومان بازی می‌کند و رونالدو در تیمی است که با پیرلو روز به روز در حال بهتر شدن است.