حضور پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا سوالی قدیمی را بار دیگر مطرح کرده است؛ آیا درخشش باشگاه‌ها، افتخار ملی به حساب می‌آید؟
پرسپولیس در حالی که تنها یک امتیاز از دو بازی ابتدایی خود کسب کرده بود، به شکل معجزه‌آسایی توانست راهی فینال لیگ قهرمانان آسیا شود. در روزهای ابتدایی پرسپولیس در قطر شاید خوش‌بین‌ترین طرفداران این تیم هم تصور نمی‌کردند سرخپوشان راهی مرحله حذفی لیگ قهرمانان آسیا شوند، اما دو پیروزی پیاپی مقابل التعاون و درخشش خریدهای تازه یحیی گل‌محمدی مقابل الشارجه پرسپولیس را راهی مرحله حذفی لیگ قهرمانان کرد. پرسپولیس در ادامه نیز تیم‌های بزرگی را از پیش رو برداشت و با کنار زدن السد پرمهره، پاختاکور و النصر منسجم و قدرتمند راهی فینال بزرگترین رقابت باشگاهی فوتبال آسیا شد.
صعود پرسپولیس به فینال باعث شد تا بار دیگر این سوال مطرح شود که آیا این موفقیت جنبه یک پیروزی ملی دارد و طرفداران رقبای این تیم باید از فینالیست شدن آنها خشنود باشند یا تنها این شادی سهم هواداران پرسپولیس است و آنها هستند که می‌توانند از موفقیت باشگاه‌شان را جشن بگیرند؟اگر جواب چیزی غیر از این است پس این همه کل کل بین قرمز و آبی در فضای مجازی و گاهی دست به دعا بالا بردن خیلی از هواداران استقلال برای قهرمان نشدن پرسپولیس چیست؟
صحبت‌های داخلی؛ افتخار ملی
صحبت‌های آمیخته به تعارف از گذشته تا حال در فوتبال ایران رواج داشته است. صحبت‌هایی که احترام هم در آن موج می زند و شاید مهمترین نمونه آن بحث ملی بودن رقابت باشگاه‌ها در عرصه بین‌المللی است. برای نمونه صحبت‌های روزهای گذشته کریم باقری، مربی و پیشکسوت باشگاه پرسپولیس نشان می‌دهد که این نگاه چقدر در فوتبال ایران رایج است.
او در مصاحبه اخیر خود درباره ملی بودن افتخار قهرمانی آسیا گفته است: «قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا قطعاً نتایج مثبتی برای ما خواهد داشت؛ چه از منظر مالی و چه از منظر بزرگ‌تر. این می‌تواند استعدادهای جوان را به فوتبال و تلاش برای حرفهای شدن ترغیب کند. این قهرمانی آنها را تشویق می‌کند تا برای رسیدن به موفقیت به تلاش خود ادامه بدهند. بنابراین فوتبال در سراسر ایران چه در سطح باشگاهی و چه در سطح ملی شکوفا می‌شود و به ما این امکان را می‌دهد که بازیکنان آموزش دیده‌ای داشته باشیم که آینده تیم ملی را می‌سازند.»
شاید بتوان موضوع احترام و تعارف را نیز را از زاویه دیگری دید. صمد مرفاوی که از برنامه لیگ برتر ناراضی است در مصاحبه اخیر خود گفته است: «پرسپولیس نماینده ایران در فینال لیگ قهرمانان آسیا محسوب می‌شود و من به عنوان یک ایرانی دلم می‌خواهد با قهرمانی به ایران بازگردد ولی در کمال احترام به این تیم و هواداران محترمش، قرار نیست برنامه لیگ برتر به خاطر پرسپولیس عوض شود». او حتی اعتراض خود را با چاشنی تعارف و احترام مطرح کرده است و این موضوع دقیقاً بحثی است که در فوتبال ایران رواج دارد.
جهان و نمونه‌های متفاوت
گاهی عوض شدن برنامه بازی‌هایی که نزدیک به دیدار مهمی هستند رخ می‌دهد و با تصمیم مسئولان لیگ‌ها بازی‌ها به زمان دیگری موکول می‌شوند. دو فصل قبل مسئولان لیگ هلند برای حمایت از آژاکس زمان بعضی بازی‌های این تیم را به تعویق انداختند تا نماینده کشورشان با آمادگی بالایی مقابل تاتنهام و رئال مادرید به میدان برود.البته عکس این موضوع هم وجود داشته است.مثلا در اسپانیا مادریدی ها نمی خواهند سر به تن بارسایی ها باشد و بلعکس.در لیگ آنها کمتر پیش آمده که وقفه ای طولانی برای یک تیم لحاظ کنند اما می‌توان گفت اتفاقی که در فوتبال ایران برای بازی پرسپولیس و نساجی رخ داد، بی‌سابقه بود. تنها علتی که برای برگزار نشدن این بازی می‌توان مطرح کرد مبتلا نشدن بازیکنان پرسپولیس به کرونا بود. اما باید در نظر داشت که میان بازی نساجی و پرسپولیس و فینال آسیا سیزده روز فاصله وجود داشت که مدت زیادی به حساب می‌رود و احتمالاً هیچ لیگی در فوتبال جهان چنین استراحتی به نماینده خود در یک رقابت قاره‌ای نخواهد داد.
اما بحث دیگر، حمایت کردن تیم یا تیم‌های رقیب به دلیل نگاه ملی است. موضوعی که شاید بین اسطوره‌های تیم متفاوت محل اختلاف باشد، اما درمورد هواداران می‌توان گفت علاقه دارند که شکست تیم رقیب را ببیند. حتی گاهی این موضوع پیچیده‌تر می شود و شدت علاقه به باخت تیم رقیب افزایش می‌یابد. در سال ۲۰۱۲ سهمیه تاتنهام در گروی باخت چلسی به بایرن مونیخ در فینال لیگ قهرمانان اروپا بود و در نتیجه هواداران تاتنهام از بایرن مونیخ حمایت کردند. البته در آن فینال چلسی موفق شد بایرن مونیخ را در شکست دهد تا به تنها تیم شهر لندن تبدیل شود که در لیگ قهرمانان اروپا قهرمان شده است.
اسطوره‌ها نیز مانند هواداران از باخت تیم رقیب حمایت می‌کنند، اما گاهی استثناهایی پیدا می‌شوند؛ رائول، اسطوره باشگاه رئال مادرید در فینال لیگ قهرمانان سال ۲۰۱۵ از بارسلونا حمایت کرد و گفت: «وقتی آنها قهرمان لیگ قهرمانان شوند من خوشحال می‌شوم. در آخر بارسا یک تیم اسپانیایی است و من نگرانی‌ای از عمومی کردن این موضوع که از قهرمانی‌شان خوشحال می شوم ندارم». حرفهای رائول در زمان خود نیز عجیب بود و جنجال‌های زیادی را به همراه داشت.
اما در آخر می شود از نگاه منطق با این قضیه برخورد کرد؛اینکه سلیقه هر فرد در جامعه حرف آخر می‌زند و باید به آن احترام گذاشت؛ هیچ قانونی درمورد شادی و ناراحتی وجود ندارد و هر هواداری می‌تواد از باخت رقیب خود خوشحال شود یا همراه هواداران آن تیم جشن بگیرید.یک استقلالی می تواند دعا کند پرسپولیس قهرمان آسیا نشود چون در بین کل کل های روزانه این اصلا خوشایند نخواهد بود اما شکی وجود ندارد که هیچ کسی یک هوادار آبی را مواخذه نخواهد کرد که چرا از شکست پرسپولیس خوشحال بوده است! بازی پرسپولیس می تواند یک بازی ملی،یک بازی باشگاهی و اصلا یک افتخار باشد و این فقط به سلیقه هواداران بر می گردد و بس.
