مگر غیر این است که قرار شده لیگ برتر به رشد کشتی کمک کند و درآمد حاصل از آن در زندگی مربیان و کشتی‌گیرانی دیده شود که در سطح ملی نمی‌توانند به درجه‌های عالی برسند اما چرا لطیفی به عنوان یک مربی سازنده کشتی در تهران بهره‌ای از لیگ برتر نبرده است؟ البته لطیفی فقط یک نمونه است. بسیاری دیگر از مربیان سازنده هستند که در تهران یا شهرهای دیگر فعالیت می‌کنند اما با کمترین درآمد و کمترین توجه و شاید این ماجرا خیلی هم بی‌ربط نباشد به داستان غم‌انگیز کم شدن تعداد کشتی‌گیران در سطح کشور که از رقم یک میلیون در دهه 70 شمسی به رقم 40 هزار نفر امروز رسیده است.

مرتضی لطیفی درباره درآمد خود از کار در باشگاه‌های کشتی که الان 8 ماه است به حالت تعطیلی درآمده به نکات جالب توجهی اشاره می‌کند: «از زمانی که سازمان تربیت بدنی مربیان کشتی در باشگاه‌ها را درصدی کرد، کشتی نابود شد. ۴۱ سال سابقه مربیگری کشتی دارم، الان فقط ۲۴۲ هزار تومان بابت مربیگری در مرکز پایگاه قهرمانی حقوق می‌گیرم و ۳۰۰ هزار تومان هم بابت مربیگری در باشگاه تکاور دریافتی دارم، یعنی سرجمع ۵۴۲ هزار تومان! الان که باشگاه‌ها تعطیل است و همین درآمد هم از مربیان گرفته شده اما هر روز تمرین می‌دهم و در این اوضاع وحشتناک گرانی ۵۴۲ هزار تومان درآمد دارم، خب مسئولان ورزش با ۲۰۰ یا ۳۰۰ هزار تومان قهرمان جهان می‌خواهید؟ قهرمان که هیچ، حیف تشتک پپسی کولا!»

این نگاه مدت‌هاست که ورزش قهرمانی را به نابودی کشانده و شاید مهم‌ترین دلیل که کشتی و بسیاری از ورزش‌ها متکی به تک ستاره‌ها هستند، همین باشد. راه نجات کشتی، احیای این باشگاه‌ها و توجه به آنهاست اما آیا کسی به حرف‌های این مربیان توجه می‌کند؟ این حرف‌ها بارها مطرح شده و یکی از ایرادهای اصلی که امروز به برگزاری لیگ برتر می‌شود، همین است که پول باید به باشگاه‌ها و مربیان سازنده برسد اما چند تا از این باشگاه‌ها که در لیگ برتر حضور دارند سازنده هستند و چند تا از این مربیان که در لیگ برتر در تیم‌ها در حال مربیگری هستند، از مربیان سازنده باشگاه‌ها هستند؟ سال‌هاست که پول لیگ برتر کشتی در بین چند نفر تقسیم می‌شود و مربیان سازنده‌ای چون رسول دهقان‌نژاد، اسماعیل پلویی، برادران لشنی، مرتضی لطیفی و حسین نقیبی و چندین نفر دیگر امثال اینها بیرون خط می‌مانند. حتماً الان درد دل‌های رسول دهقان‌نژاد دردناک‌تر از مرتضی لطیفی است. او مربی سازنده حسن رحیمی بوده اما کسی هست برود بپرسد بعد از رحیمی چند تا کشتی‌گیر تحویل تیم ملی داده یا اگر نداده چرا نداده؟

جواب این سؤال را لطیفی می‌دهد: «مربی بیچاره از حق زن و بچه‌اش می‌زند و جان می‌کند تا کشتی‌گیر تحویل دهد، آن وقت خیلی بخواهند تشویقش کنند می‌گویند بیا و همراه تیم به یک سفر برو، وقتی هم که می‌رویم فلان مربی تیم ملی که آن وقت که ما کار می‌کردیم او زیر پتو بود، طوری ما را چپ چپ نگاه می‌کند که انگار پا روی دوش او گذاشته‌ایم. فکر نکنید موفقیت‌های کشتی و ورزش ایران طی این سال‌ها حاصل یک کار مدون و برنامه‌ریزی اصولی و بودجه کافی بوده. نه به خدا، فقط همین مربیان زحمتکش کشتی بوده‌اند که این قهرمانان را پرورش داده‌اند. الان می‌گویند جمعیت کشتی‌گیران فقط به ۴۰ هزار نفر رسیده، با این وضعیت مطمئن باشید تا چند سال دیگر همین تعداد هم دیگر نیستند، آن وقت مسئولان ورزش ما باید بروند پی کارشان.»

مسئولان فدراسیون کشتی و وزارت ورزش برای اینکه جایی برای مشغول شدن، داشته باشند باید این مشکلات را رفع کنند. راهکار هم فراوان وجود دارد فقط کمی همت می‌خواهد که دست این مربیان سازنده را بگیرند و به آنها انگیزه کار کردن بدهند.