آل پاچینو یکی از نمادها و افسانه های هالیوود است که برای بیش از نیم قرن پرده نقره ای را مزین به هنرنمایی های خارق العاده خود کرده است. بازی های پرتنش و پرشور پاچینو موضوعی افسانه ای است و دوستداران سینما از بازی های او در نقش های مختلف و متفاوت لذت برده اند. وی اگر چه شخصیتی بسیار برجسته در دنیای سینما بوده و جوایز فراوانی کسب کرده اما توانسته خود و زندگی شخصی اش را از تیررس رسانه های زرد و پاپاراتزی ها دور نگه دارد و مانند یک حرفه ای با دنیای بازیگری و عواقب خوشایند و ناخوشایند آن روبرو شود.

همین قابلیت ها باعث شده که آل پاچینو چهره ای رازآلود در میان طرفدارانش باشد که سبقه ای منحصربفرد به شخصیت عمومی از پیش جذاب و دوست داشتنی او می بخشد. با توجه به رویکرد پاچینو نسبت به بازیگری، جای تعجب ندارد که وی ترجیح می دهد هویت خود را جدا از نقش هایش نگه دارد. این بازیگر شناخته شده سبک متد اکتینگ تحت نظر برخی از اساتید افسانه ای سینما آموزش دیده و به خاطر بازی در فیلم های جنایی، پرتنش، سیاسی و پر از خشونت شناخته می شود. آل پاچینو در شرق هارلم به دنیا آمده و بیشتر دوران کودکی اش را در برانکس گذراند. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۱2 واقعیت جالب در مورد آل پاچینو که کمتر چیزی در مورد آن ها شنیده اید آشنا کنیم.

۱۲- آل پاچینو یک بار به خاطر تلاش برای سرقت دستگیر شده است

آل پاچینو تنها نقش شخصیت های خلافکار و خطرناک را بازی نمی کند بلکه خود نیز روزگاری خلافکار بوده است. با این وجود کمی داستان خلافکاری او متفاوت بوده و توانسته از آن زمان به بعد خود را از سیستم دادگاهی و بازداشت شدن دور نگه دارد. پاچینو همراه با دو بازیگر دیگر در راه رفتن به صحنه فیلمبرداری بود که توسط پلیس متوقف می شود. ظاهراً پلیس به خاطر دور دور کردن ماشین پاچینو در محله به او و همراهانش مشکوک می شود. بعد از تفتیش خودرو پاچینو، تعدادی ماسک، دستکش و یک تپانچه کالیبر ۳۸ در ماشین او پیدا می شود.

بدین ترتیب پاچینو و دوستانش دستگیر شده و به خاطر داشتن سلاح مخفی شده متهم شده و برای آن ها پرونده تشکیل می شود. نیروهای پلیس حتی از وی و همراهانش عکس نیز می گیرند. از آنجایی که پاچینو و همراهانش در آن زمان چندان اسم و رسمی نداشتند نمی توانند وثیقه تعیین شده را بپردازند و بدین ترتیب به مدت ۳ روز در زندان باقی می مانند. بعد از این مدت مشخص می شود که تپانچه پیدا شده در ماشین پاچینو قلابی بوده و آن ها آزاد می شوند. به گفته پلیس، در مدت بازداشت، پاچینو همکاری بسیار خوبی با آن ها داشته و همانطور که گفته شد در نهایت آزاد می شود.

۱۱- آل پاچینو مراسم اسکار سال ۱۹۷۳ را بایکوت کرد

با بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم The Godfather ، شهرت و اعتبار پاچینو سر به فلک کشیده بود. این فیلم که با بودجه ناچیز ۶ میلیون دلاری ساخته شده و بعد از عبور فروش فیلم از ۱۰۰ میلیون دلار باعث شادی زایدالوصف و البته تعجب تهیه کنندگان شده بود، در مراسم اسکار در ۱۱ بخش نامزد دریافت جایزه شد از جمله برای پاچینو در بخش بهترین بازیگر مرد نقش مکمل. اما این موضوع برای بازیگر افسانه های هالیوود نوعی توهین به شمار می رفت و به همین دلیل پاچینو تصمیم گرفت از رفتن به مراسم اسکار خودداری کند. در همان سال مارلون براندو در بخش بهترین بازیگر مرد نقش اول برای همان فیلم پدرخوانده نامزدجایزه اسکار شده بود در حالی که مدت زمان حضور شخصیت پاچینو در فیلم بسیار بیشتر از براندو بود.

این موضوع که علیرغم حضور طولانی در فیلم، نام او از فهرست نامزدهای کسب جایزه اسکار بخش بازیگر مرد نقش اول حذف شده بود برای او توهین آمیز جلوه کرد. اگر چه پاچینو این مراسم را بایکوت کرد اما کمتر کسی متوجه غیبت او شد زیرا مارلون براندو که در بخش گفته شده برنده جایزه اسکار شد نیز در مراسم حضور نیافت و اعلام کرد که به دلیل رفتار نامناسب سینمای هالیوود با بومیان، این مراسم را بایکوت می کند. غیبت براندو در اسکار موجب شد که عدم حضور پاچینو تحت الشعاع قرار گیرد و بدین ترتیب پاچینو یک بار دیگر به خاطر براندو نادیده گرفته شد. بازیگری بومی به نام ساشین لیتل فثر به جای براندو در اسکار حاضر شده و جایزه او را دریافت کرد. به نظر می رسید که در سال ۱۹۷۳ جایزه اسکار از پاچینو به شکلی توهین آمیز شد و او مجبور شد ۲۰ سال دیگر برای در دست گرفتن جایزه اسکار صبر کند.

۱۰- آل پاچینو نقش های مشهور بسیاری را رد کرده است

پاچینو در فیلم های بلاک باستر زیادی حضور داشته است اما به همان اندازه نیز پیشنهادهای بزرگ را رد کرده است. مشهورترین نقشی که پاچینو رد کرد نقش هان سولو در فیلم Star Wars بود. پاچینو در مصاحبه ای که در سال ۲۰۱۳ انجام داد اعتراف کرد این نقش را رد کرده زیرا سناریو فیلم را نفهمیده است. او همچنین بازی در نقش یکی از مشهورترین فیلم های استیون اسپیلبرگ را نیز نپذیرفت. در فیلم Close Encounters of The Third Kind به او پیشنهاد بازی داده شده بود که آن را نپذیرفت و در نهایت این نقش به ریچارد دریفوس رسید. برای فیلم Apocalypse Now نیز پاچینو یک بار دیگر این شانس را داشت که با فرانسیس فورد کوپولا (کارگردان پدر خوانده) همکاری کند اما همکاری این دو این بار میسر نشد.

پیش از اینکه فیلم Beverly Hills Cop با حضور ادی مورفی مسیری کمیک را در پیش گیرد، این فیلم قرار بود یک تریلر جنایی نیش دار باشد و پیشنهاد بازی در آن به پاچینو داده شد که آن را نیز رد کرد. شاید باورکردنی نباشد اما آل پاچینو پیشنهاد بازی در فیلم Die Hard را نیز نپذیرفت و وقتی از او در مورد این موضوع سوال شد پاسخش چنین بود: «من به آن پسر [بروس ویلیس] یک حرفه دادم» و حق با او بود زیرا بروس ویلیس با این فیلم به شهرت رسیده و به یک ستاره تبدیل شد. اگر چه آل پاچینو هیچوقت از رد کردن پیشنهاد بازی در نقش های بزرگ پشیمان به نظر نمی رسد اما در مصاحبه با لری کینگ در این زمینه صحبت های جالبی داشته است: «گاهی اوقات این فقط یک نقش مناسب برای شما نیست. حس می کنید که به این نقش تعلق ندارید». حق با اوست و به همین دلایل بود که بازی در فیلم Pretty Woman را نپذیرفت زیرا تصور رابطه عاشقانه پاچینو با جولیا رابرتس کمی دشوار است هر چند سناریو اولیه بسیار تاریکتر از چیزی بود که در نهایت ساخته شد.

۹- آل پاچینو در میان ارزشمندترین جوایز سینما، تلویزیون و تئاتر تنها جایزه گرمی را کم دارد

بزرگ ترین دستاوردی که یک بازیگر می تواند به آن دست یابد بدست آوردن چهار جایزه اسکار، امی، گرمی و تونی است. در طول تاریخ تنها ۱۵ نفر وجود دارند که توانسته اند به چنین دستاورد بزرگی برسند؛ از جمله مل بروکس، ووپی گلدبرگ و جان لجند. آل پاچینو را با نقش های موزیکال نمی شناسند شاید به همین خاطر باشد که وی تاکنون نتوانسته جایزه گرمی را بدست آورد و به باشگاه موسوم به EGOT راه یابد. پاچینو اولین جایزه تونی (ارزشمندترین جایزه دنیای تئاتر) را در سال ۱۹۶۹ و برای نقشش در نمایش Does A Tiger Wear A Necktie?  بدست آورد، نقشی که توجه کارگردانان سینما را به او جلب کرد و باعث شد وی نقش مایکل کورلئونه در فیلم The Godfather را بدست آورد.

اولین جایزه امی وی نیز در سال ۲۰۰۴ برای بازی در مینی سریال Angels In America بدست آمد، سریالی که جوایز امی آن سال در بخش بازیگران را درو کرد. همچنین پاچینو اولین اسکارش را نیز در سال ۱۹۹۳ برای بازی در فیلم Scent of A Woman بدست آورد و دیگر تا سال ۲۰۲۰ و فیلم The Irishman نتوانست بار دیگر جایی در میان نامزدهای اسکار داشته باشد. وقتی پای جایزه گرمی در میان باشد بیشتر ما فکر می کنیم که این جایزه تنها به خوانندگان و ترانه سراها می رسد اما این جایزه به پروژه های گفتاری مانند کتاب های صوتی نیز تعلق می گیرد. پاچینو در سال ۲۰۰۱ برای خواندن برخی از غزلیات شکسپیر نامزد جایزه گرمی شد اما این جایزه را بدست نیاورد.

۸- آل پاچینو هرگز ازدواج نکرده است

بخشی جدایی ناپذیر از روزنامه های زرد هالیوود، روابط شخصی و عاشقانه سلبریتی هاست. زندگی زناشویی ستارگان هالیوود یک جذابیت خاص داشته و در برابر چشم انظار است. اما وقتی پای آل پاچینو به میان می آید پاپاراتزی ها و رسانه های زرد همیشه به کاهدان زده اند. اگر چه پاچینو با زنان متعددی قرار گذاشته اما تمام این روابط پیش از رسیدن به مرحله ازدواج به پایان رسیده اند. او برای روابط زناشویی اش هیچگاه به دادگاه نرفته است زیرا از بخت بد رسانه های زرد، در واقع، او هیچ وقت ازدواج نکرده است. با توجه به این که پاچینو به ۸۰ سالگی نزدیک شده به نظر می رسد که وی تا پایان عمر مجرد باقی خواهد ماند.

اخیراً و در اوایل سال ۲۰۲۰، پاچینو از میتال دِهان ۴۳ ساله که تازه ترین شریک زندگی اش بود جدا شد و به گفته دهان تفاوت سنی نقش مهمی در جدایی این دو داشت هر چند دور بودن محل زندگی نیز در این جدایی بی تاثیر نبود. معروف ترین رابطه عاشقانه پاچینو با دیان کیتون بود که ظاهراً به دلیل عدم تمایل پاچینو به ازدواج با کیتون، به پایان رسید. نکته جالب اینکه کیتون نیز هیچگاه ازدواج نکرد و گفته است که بسیار خوشحال است هیچوقت ازدواج نکرده است.

۷- آل پاچینو کار خود را با استندآپ کمدی آغاز کرد

سخت است که پاچینو با آن بازی های جدی و پرتنش را روی صحنه استند آپ کمدی دید اما استندآپ کمدی روزگاری بخشی واقعی از زندگی این بازیگر افسانه ای بود. به گفته خودش پاچینو کار بازیگری را از نقش های کمدی و به طور خاص به عنوان یک استندآپ کمدین آغاز کرد. ظاهراً او در زمینه کمدی فیزیکی بسیار بااستعداد بود اما خیلی زود فهمید که او «نمی خواهد همیشه بامزه باشد و تنها زمانی که آن را دوست داشت» دست به بازی در این نقش ها بزند. بدون شک تماشای استندآپ کمدی آل پاچینو می تواند تجربه جذابی باشد و او به خوبی نشان داده که از انعطاف بالایی در بازیگری برخوردار است، انعطافی که می توانست حرفه او را به سمت کمدی سوق دهد. اگر فیلم Dick Tracy را دیده باشید می توانید بر استعداد پاچینو در یک نقش کمیک صحه بگذارید.

۶- صورت زخمی فیلم محبوبی نبود تا اینکه رپرها وارد عرصه شدند

وقتی فیلم صورت زخمی (Scarface) به سینماها آمد آن تاثیر فرهنگی که انتظار می رفت را نداشت. در واقع، منتقدان به دلایل متعددی این فیلم را بی ارزش دانسته و آن را تقبیح کرده بودند. بسیاری نداشتن واقعیت و اعتبار در لهجه پاچینو را به تمسخر گرفته بودند و برخی دیگر صورت زخمی را فیلمی سطحی توصیف کرده بودند که کمترین استفاده را از قدرت و استعداد بازیگران برجسته خود برده است. به دلایل مختلف، سینماروها این نقدهای منفی را نادیده گرفته و به تماشای فیلم رفتند، به ویژه جامعه هیپ هاپ که به فیلم پاچینو علاقه خاصی داشت. در واقع فیلم صورت زخمی پاچینو در حال پاک شدن از ناخودآگاه فرهنگی ما بود که برخی از رپرهای مشهور وارد عمل شده و به آن اعتبار بخشیدند.

محبوبیت صورت زخمی زمانی رخ داد که چهره های مشهور دنیای رپ مانند ناس، دیدی و اسنوپ داگ همگی از علاقه خود به فیلم جنایی صورت زخمی ساخته سال ۱۹۸۳ سخن گفتند. همین موضوع باعث محبوب شدن دوباره صورت زخمی شده تا جایی که در سال ۲۰۰۳ مستندی در مورد طرفداران آن با عنوان Scarface: Origins of A Hip-hop Classic نیز ساخته شد. هنرمندان هیپ هاپ به داستان تونی مونتانا و عزم او برای تبدیل شدن از یک خیابان خواب به یک چهره مشهور و ثروتمند علاقه زیادی نشان دادند. اگر  چه او با خونریزی و کشتار به عرش رسید اما چیزی که مهم به نظر می رسید رسیدن به اوج بود. بدین ترتیب بود که جایگاه فیلم صورت زخمی با بازی آل پاچینو برای همیشه در ناخودآگاه عموم دوستداران سینما و به ویژه مردم ایالات متحده تثبیت شد.

۵- آل پاچینو تنها یک جایزه اسکار دارد اما ۹ بار نامزد دریافت این جایزه شده است

دوران حرفه ای آل پاچینو در سینما، تلویزیون و تئاتر برای نسل ها مورد تمجید قرار گرفته است. اما اوج موفقیت در هالیوود با در دست گرفتن آن مجسمه طلایی در مراسم اسکار سنجیده می شود. پاچینو اما علیرغم اینکه تاکنون ۹ بار (و آخرین بار همین امسال برای The Irishman) نامزد دریافت جایزه اسکار شده اما تنها یک بار توانسته مجسمه طلایی اسکار را در دستان خود ببیند. تا سال ۲۰۲۰ پاچینو بعد از اولین و تنها جایزه اسکارش در سال ۱۹۹۳ برای بازی در فیلم Scent of A Woman نامزد دریافت جایزه اسکار نشده بود. این تنها جایزه اسکار نیز بسیار دیر بدست پاچینو رسید زیرا وی بعد از ۸ بار نامزدی بالاخره توانست به آن دست یابد.

اگر چه ۹ بار نامزدی اسکار چیزی نیست که به سادگی از کنار آن گذشت اما این نکته جالب است که چطور وی تمام این مدت با آن بازی های ماندگار و با این همه نامزدی نتوانست به اسکار دست یابد. و وقتی رکورد اسکار او را با بازیگری هم سن و مشابه مانند جک نیکلسون که نامزدی ها و بردهای اسکار بیشتری دارد، مقایسه می کنیم به یک نتیجه ناخوشایند می رسیم که شاید حق پاچینو دستکم در اسکار بارها خورده شده است.

۴- آل پاچینو برنده جایزه تمشک طلایی نیز شده است

هر فعالیتی در دنیای سرگرمی بدون شک با مقداری از انتقاد روبرو خواهد شد و حتی بزرگان این عرصه نیز گاهی اوقات با نقدهای گزنده منتقدان روبرو می شوند و بدین ترتیب آل پاچینو نیز از این قاعده مستثنی نیست. برای مثال به مراسم موسوم به اهدای جوایز تمشک طلایی که با عنوان Razzies شناخته می شود نگاه کنید. این جایزه که در اوایل دهه ۱۹۸۰ و توسط یک فعال رسانه ای در اتاق نشیمن خانه اش آغاز شد، به بدترین فیلم ها و بدترین نقش آفرینی های سال تعلق می گیرد. اهدای جایزه تمشک طلایی در واقع از جوایز اسکار در جهت مخالف الهام گرفته شده است و بدست آوردن آن در واقع یک افتخار محسوب نمی شود.

با کارنامه درخشانی که پاچینو دارد کمتر کسی باور می کند که نام در میان برندگان جایزه تمشک طلایی دیده شود اما در کارنامه بازیگری او فیلمی مانند Jack And Jill در سال ۲۰۱۱ نیز دیده می شود. این فیلم که توسط آدام سندلر ساخته شد یک شکست هنری و تجاری مطلق بود و آل پاچینو در آن نقش خودش را بازی می کرد. این نقش اگر چه از بهترین نقش های او به شمار نمی آید اما دستکم یکی از منحصربفرترین آن ها بود.

۳- آل پاچینو بعد از یک فیلم ناموفق ۴ سال از بازیگری فاصله گرفت

پاچینو نیز در مقابل شکست ایمن نیست. برای مثال صورت زخمی چندان مورد استقبال قرار نگرفته و فیلم بعدی او انتقادهای حتی تندتری را نیز در پی داشت. در سال ۱۹۸۵ پاچینو در فیلم ناموفق Revolution بازی کرد که از هر لحاظ یک فاجعه بود. منتقدان به خاطر لهجه نیویورکی نامناسب پاچینو او را سرزنش کرده، تدوین ناخوشایند فیلم را به باد انتقاد گرفته و آن را روایت بی احساس و بی جانی از اتفاقات تاریخی دانستند. این فیلم که با بودجه قابل توجه ۲۸ میلیون دلاری ساخته شده بود در نهایت تنها ۳۵۰,۰۰۰ دلار فروش داشت. بعد از انتقادات شدید نسبت به دو فیلم پشت سر هم پاچینو، وی به مدت ۴ سال از بازیگری کناره گرفت اما خوشبختانه در اوایل دهه ۹۰ بازگشت و همچنان تا به امروز از فیلم Revolution دفاع می کند.

۲- آل پاچینو در یک سال برای دو فیلم متفاوت نامزد دریافت جایزه اسکار شد

بعد از دوره ای سخت در اواخر دهه ۸۰، پاچینو دهه ۹۰ را با بازی در فیلم  Dick Tracy آغاز کرد که نامزدی اسکار را برای وی در پی داشت. بازی او در نقش یک خلافکار کمیک که به بحران وجودی می رسد چنان جذاب و تاثیرگذار بود که تا به امروز نیز از آن صحبت می شود. اما پاچینو همانجا متوقف نشد و همان سال در نقشی متفاوت بازی کرد که استعداد او را به رخ می کشید. وی در سال ۱۹۹۳ نه برای یک بلکه برای دو جایزه اسکار نامزد شد، افتخاری که کمتر کسی توانسته به آن دست یابد، به ویژه در میان بازیگران مرد. وی آن سال برای بازی در فیلم Scent of A Woman در بخش بهترین بازیگر مرد نقش اول و برای فیلم Glengarry Glen Ross در بخش بهترین بازیگر مرد نقش مکمل نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او در نهایت جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد نقش اول را بدست آورد تا بازی او در نقش یک افسر بازنشسته ارتش که نابینا شده است برای همیشه ماندگار شود.

۱- آل پاچینو و رابرت دنیرو تا سال ۱۹۹۵ در هیچ سکانسی در کنار هم قرار نگرفتند

چندین بازیگر هستند که دوستی بسیار نزدیکی داشته و بسیار آن ها را در فیلم ها در کنار هم دیده ایم، مانند بن افلک و مت دیمون یا کریستین ویگ و بیل هیدر یا جانی دپ و هلنا بونهام کارتر. به نظر می رسد که آل پاچینو و رابرت دنیرو نیز باید چنین شرایطی می داشتند. آن ها هر دو فعالیت بازیگری به طول دهه ها دارند، در یک دوره به شهرت رسیدند، دوران نوجوانی مشابهی داشتند و از همه مهم تر که با ایفای نقش در فیلم های مافیایی و جنایی با تنش و جدیت خاص خود به شهرت رسیدند. اگر چه هر دوی آن ها در فیلم The Godfather Part II حضور داشتند اما هیچ سکانس مشترکی بین آن ها رخ نداد. این دو چهره افسانه ای سینما تا سال ۱۹۹۵ و بازی در فیلم Heat به کارگردانی مایکل مان که یک شاهکار فراموش نشدنی است در یک قاب دیده نشدند. پاچینو و دنیرو یک بار دیگر نیز در سال ۲۰۲۰ و در فیلم The Irishman این تجربه خوشایند را تکرار کردند.