به گزارش تیترشهر : در بخش دوم گفت‌وگو با پرفسور «شیرین هانتر»، استاد دانشگاه جُرج تاون و عضو شورای روابط خارجی آمریکا، دیدگاه او را درباره میزان کارایی راهبرد «فشار حداکثری» دولت آمریکا علیه ایران، چگونگی نفوذ منطقه‌ای ایران پس از روی‌کارآمدن دولت ترامپ، نوع رابطه مقامات سعودی و رئیس‌جمهور آمریکا و همچنین نشانه‌های تغییر رویکرد ضدایرانی امارات جویا شدیم.
لازم به ذکر است در بخش اول این گفت‌وگو ی تصویری به موضوعاتی مانند آینده استیضاح دونالد ترامپ و چرایی هیاهوی او درباره مرگ ادعایی ابوبکر بغدادی، سرکرده تروریست‌های داعش، پرداخته شد.
مشروح بخش دوم این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:
من به طور کلی معتقدم و همیشه معتقد بودم که فشار به طور کلی، فشار بیش از اندازه هیچوقت موفق نبوده است. شما به عنوان مثال مسئله تحریم‌ها را ببیند. مثلا کوبا سال‌های سال تحریم بوده، ولی نتیجه‌ای حاصل نشد. در اغلب موارد تعامل و گفت‌وگو خیلی بهتر می‌تواند نتیجه دهد. ولی در حال حاضر هیچ شانسی را نمی‌بینم که ترامپ از این فشار حداکثری دست بردارد. به نظر من هدفی که از سوی آمریکا دنبال می‌شود تضعیف کامل ایران است. در واقع می‌خواهند که ایران را بدون اینکه متوسل به نیروی نظامی شوند از داخل تضعیف کنند تا اینکه شاید ایران مجبور به نوعی مصالحه و مسامحه شود. به عقیده من اهداف دیگری که این‌ها مطرح می‌کنند یعنی تغییر رفتار منطقه‌ای و ... به نظر من این‌ها تا حدودی بهانه است. به نظرم هدف اصلی و به طور کلی تضعیف ایران است. به عقیده من حتی تغییر ماهیت رژیم هم شاید زیاد تاثیری نداشته باشد.
به عقیده من خیلیها، گاهی وقت‌ها درباره مسئله نفوذ منطقه‌ای ایران اغراق می‌کنند. حرف‌هایی که بعضی‌ها می‌زنند که ایران تمام سیاست‌های عراق، سوریه، یمن، و کشورهای دیگر را دیکته می‌کند، به عقیده من این‌ها اشتباه است. در مقاطعی منافع برخی بازیگران منطقه با منافع ایران همسویی پیدا می‌کند و خب آنها به حرف ایران بیشتر گوش می‌دهند، ولی به عقیده من بسیاری از شکست‌هایی که آمریکا در سیاست‌های خودش در خاورمیانه خورده، نتیجه کار‌های ایران نبوده است بلکه نتیجه اشتباهات خود ترامپ بوده است. به عقیده من سیاست‌های آنها با واقعیات منطقه هیچگونه تطابقی نداشته است. ولی وقتی که شما می‌خواهید که به طور کلی هم ماهیت داخلی کشورها را عوض کنید هم موازنه‌های قدرت منطقه‌ای را به کلی بر هم بزنید، خب به مجموعه عکس العمل‌هایی منجر می‌شود که نتیجه‌اش کاملا روشن نیست. به عقیده من آنچه که باید گفت و شاید ایران نیز باید آن را مدنظر داشته باشد، اینست که این ماجرای رقابت‌های منطقه‌ای و رقابت‌های بین المللی حالا حالا‌ها ادامه خواهد داشت. هیچکسی نمی‌تواند در یک مقطع خاصی خودش را پیروز کامل یا شکست خورده کامل بداند. این موازنه‌ها ممکن است عوض شود. یک روزی ممکن است به نفع یک گروهی شود و یک روز دیگر عوض شود. ولی نتیجه این است که متاسفانه منطقه در تشنج می‌ماند و فرصت‌ها برای توسعه و بهبود وضع مردم از بین می‌رود.
در این رابطه هر دو طرف سود می‌برند. مسلما عربستان سعودی مبالغ بسیار زیادی را در آمریکا و جا‌های دیگر خرج می‌کند. خب این برای آمریکا منفعت دارد. اغلب اسلحه‌های کشورهای غربی در عربستان و کشورهای حاشیه خلیج فارس به فروش می‌رود. حالا روسیه هم وارد رقابت شده است. عربستان تا حدودی از نظر امنیتی به آمریکا متکی است بنابراین آنها هم از این رابطه بهره می‌برند. از طرف دیگر در چند سال اخیر آمریکا در این فکر بوده است که عربستان می‌تواند مسئله فلسطین را حل کند و فلسطینی‌ها را راضی به قبول سازشی با اسرائیل کند که راه را برای به رسمیت شناختن اسرائیل هموار و آن وارد نظام منطقه‌ای خاورمیانه می‌کند؛ بنابراین یک رابطه‌ای است که هر دو طرف آن را به نفع خود می‌بینند.
من خیلی به امارات اعتمادی ندارم. این‌ها مسئله‌ای که با ایران دارند بسیار عمیقتر از این است. درباره امارات آنکه در راس این اقدامات است ابوظبی است. اگر بقیه شیوخ و شیخ نشین‌ها را به حال خودشان گذاشته شوند با ایران تعامل می‌کنند. به عقیده من امارات از اینکه جنگی رخ دهد و یا ایران برای دفاع از خودش اقداماتی نسبت به تاسیسات آنها صورت دهد نگران است؛ بنابراین تغییر موضع زیادی دادند و در عین حال همه کار‌های ضد ایرانی خود را چه در آمریکا و چه در کشورهای دیگر هنوز دنبال می‌کنند؛ بنابراین من معتقدم اصولا روابط ایران با کشورهای خلیج فارس نمی‌تواند بر اعتماد و دوستی باشد. این روابط باید مبتنی بر موازنه قدرت سیاسی باشد و ایران همیشه باید در روابط خود با این کشورها محتاط باشد. البته تعامل را دنبال کند و در عین حال باید بداند که آنها کار‌های خود را دنبال می‌کنند.
