به گزارش تیترشهر : موزه اسباب بازی ها، موزه عروسک های ملل و موزه لباس اقوام ایرانی همه با هم از فروردین ماه امسال در یک ساختمان جمع شدند. ساختمانی که در میرداماد میزبان عروسکهایی از کشورهای مختلف بود، حالا به موزه جدید در دروازه دولت آمده تا در قالب سه موزه در سه طبقه میزبان بازدیدکنندگانی باشد که هر روز از ساعت ۹ تا ۱۸ به دروازه دولت می آیند. هر چند این جابه جایی چندان برای آنها خوشایند نبود چون باید همه آثار سه موزه را در یک ساختمان جا می دادند و از طرفی کوچه فیات در دروازه دولت برای گردانندگان این موزه چندان دلچسب نیست چون اتفاقات اجتماعی زیادی به خصوص در شب این موزه داران را آزار می دهد. هر چند که سر کوچه موزه پمپ بنزین ایجاد شد اما هنوز مشکلات کوچه فیات حل نشده است. با این وجود سه موزه در قالب یک ساختمان میزبان گردشگران داخلی و خارجی زیادی است از ۳ ساله تا ۹۰ ساله.
تفاوت این موزه با موزه های دیگر در این است که چون در اختیار بخش خصوصی است، باید از قبل برای دیدنش برنامه ریزی کرد. گروههایی که به این موزه می آیند باید از قبل به موزه اطلاع دهند. افرادی هم که به صورت شخصی و تک نفره می خواهند به اینجا بروند تنها روزهای ۵ شنبه و جمعه می توانند حضور پیدا کنند.
بازدیدکنندگان از موزه تنها به دیدن چند عروسک نمی روند. آنها با موضوعات مهمی آشنا می شوند مانند اقوام ایرانی، لباس های سنتی، اسباب بازی های ایرانی و خارجی و کلی موضوعات دیگر به همین دلیل است که حتما باید راهنمایی آنها را به دیدن جزئیات موزه دعوت کند.
علی گلشن و مسعود ناصری با هم این موزه را ایجاد کردند. آنها نه تنها مدیر موزه بلکه به عنوان مجموعه دار لباس و عروسک ، گردشگر و عکاس و پژوهشگر هم شناخته شده اند. حالا هر کجا هر کسی که بخواهد در این حوزه ها اطلاعاتی به دست آورد از آنها و از موزه شان کمک می گیرند.
علی گلشن با خبرنگار مهر در میان مجسمه اقوام ایرانی که بیشتر آنها بانوانی هستند که لباس سنتی هر منطقه را به تن دارند، گفتگو کرد و درباره این بخش از موزه سه گانه اش گفت: تنوع لباس در زنان اقوام بیشتر از مردان است و هنوز خیلی از زنان لباس سنتی را به تن می کنند. شاید به همین دلیل است که ما اینجا بیشتر لباس زنان را به نمایش گذاشته ایم ولی مجموعه لباس های مردانه هم داریم منتها فضای این موزه به ما اجازه نمایش همه آثار را نمی دهد.
او سفارش ساخت مانکن هایی از زنان اقوام را داده است تا حتی چهره آنها نیز با لباس هایشان شباهت به مردم منطقه مورد نظر داشته باشد به عنوان مثال چهره یک زن جنوبی باید با چهره زن شمالی متفاوت باشد همانطور که لباس هایش متفاوت است. تیم موزه دار به المان های دیگر نیز دقت کرده اند. اینجا تنها نمایش لباس مدنظر نبوده است. در کنار هر زن نمادی از باورهای او نیز به نمایش درآمده است تا بتواند راوی زندگی آنها نیز در منطقه خودشان باشد.
حتی ابزار موسیقی نیز در کنار آنهاست و اگر کسی از قوم خاصی بازدیدکننده موزه باشد می تواند از آن استفاده کرده و با کسب اجازه از موزه دار، برای بازدیدکنندگان دیگر بنوازد. راهنمای موزه نیز از این آثار و المان ها در روایت زندگی زنان اقوام در کنار لباس های آنها یک آشنایی کامل درباره اقوام ایران را به بازدیدکنندگان ارائه می کند. اینجا برای همه گروههای سنی حرف دارد و جذاب خواهد بود. حتی برنامه های فرهنگی نیز در کنار نمایش آثار در این موزه وجود دارد به همین دلیل بود که در سالهای متعددی این موزه یکی از بهترین موزه های کشور شناخته شد.
در میان بخش لباس اقوام می توان لباس های سنتی گران قیمتی را نیز مشاهده کرد که گلشن و تیمش آنها را از شهرهای مختلف کشور جمع آوری کرده اند و یا خریده اند و به این موزه آورده اند.
او همیشه درباره لباس های سنتی اقوام حرفی برای گفتن دارد به عنوان مثال درباره لباس سنگسر گفت: برخی از لباس های سنتی بسیار گران هستند مانند لباس سنگسر که حدود ۲۰ میلیون تومان هزینه دارد. چون پارچه اش دستبافت بوده و با نخ ابریشم دوخته می شود. تا چند سال پیش دو سه نفر بیشتر نبودند که این نوع لباس را می دوختند که آنها هم از دنیا رفته اند. دوخت این لباس چند ماه طول می کشد. چون از بالا تا پایین آن سوزن دوزی است. زیورآلاتی که به آن وصل می شود هم گران هستند. این لباس یک چادر به نام سرگیرا هم دارد که آن هم چیزی حدود ۲۰ میلیون هزینه دارد. در واقع یک لباس کامل سنگسری که محلی ها به آن «کژین شوی» می گویند را باید ۵۰ میلیون تومان خرید.
بخشی از این موزه به لباس های سنتی اختصاص دارد که گلشن فقط روی ۲۸ منطقه از ایران کار کرده است بنابراین بسیاری از نقاط و استانهای دیگر هستند که هنوز لباس های ناشناخته ای دارند. با این وجود گلشن گفت : مجموعه لباس های ما کامل نیست به عنوان مثال هنوز لباس مازندران را نداریم چون فرهنگ تهرانی ها به مازندران رفته و دیگر لباس سنتی را به تن مردم آن نمی بینیم. در روستاهای دور افتاده گیلان شاید بتوانیم هنوز لباس محلی بر تن مردم ببینیم.
بخش های دیگر این موزه به نمایش و معرفی عروسکهای افراد مختلف و عروسک های تاریخی و باستانی و حتی جدید می پردازد. در واقع موزه عروسکهای ملل در سال ۹۳ افتتاح شد آنها با نمایش عروسک هایی از مناطق مختلف توانسته اند از عجیب ترین تا کوچکترین عروسک ها را در اینجا به نمایش بگذارند حتی مجسمه های کوچکی از فعالان حوزه کودک مانند هوشنگ مرادی کرمانی و نویسندگان کتابهای کودک نیز در این موزه نمایش داده شده است. بخشی از این موزه هم به آثار مرحومه توران میرهادی از اساتید حوزه ادبیات کودک اختصاص پیدا کرده است.
اما در بخش مربوط به اسباب بازی ها نیز که طرفدارانش بیشتر کودکان هستند هر آنچه که به وسیله بازی در میان کودکان و حتی بزرگسالان مشهور است به نمایش گذاشته شده است چه اسباب بازی های ایرانی و چه خارجی. از کوچکترین تا بزرگترین آنها. در حیاط این موزه هم گل کوچیک و فوتبال دستی یادآور خاطرات قدیم بزرگسالان است.
