به گزارش تیترشهر : محمدرضا صائینی در رابطه با نقش کبد در بدن، اظهار کرد: کبد یکی از مهم‌ترین اعضای بدن است که نقش حیاتی در زندگی ایفا می‌کند. کبد در مراقبت بدن از عفونت‌ها کمک کرده و میکروب‌ها و سایر موارد سمی را از خون خارج کرده و به حفظ سلامت فرد کمک می‌کند. همچنین کبد مسئول ذخیره انرژی برای به حرکت در آوردن عضلات، کنترل قندخون، تنظیم کلسترول و نیز مسئول کنترل چندین آنزیم و هورمون دیگر است.
وی در رابطه با هپاتیت و هپاتیت C، افزود: هپاتیت از لحاظ لغوی به معنای التهاب کبد است که می‌تواند در اثر عوامل مختلف از جمله بسیاری از داروها، ویروس‌ها، بیماری‌های ژنتیکی و خودایمنی پدید آید و هپاتیت C، نوعی بیماری کبدی است که در اثر عفونت با ویروس هپاتیت C رخ می‌دهد. این ویروس در سلول‌های کبدی زیست کرده و موجب التهاب کبد می‌شود و می‌تواند موجب آسیب‌های دائمی کبد مثل سیروز (تنبلی کبد)، سرطان کبد و نارسایی کبد می‌شود.
این مسئول با اشاره به اینکه بسیاری از بیماران از بیماری خود بی‌اطلاع هستند، اظهار کرد: بسیاری ار بیماران از بیماری خود بی‌اطلاع هستند و این امر ممکن است چندین سال پس از آلوده شدن فرد به ویروس هپاتیت C رخ دهد و بلافاصله پس از ابتلا فرد به ویروس هپاتیت C، وارد مرحله کوتاه‌مدت و ابتدایی بیماری می‌شود.
صائینی ادامه داد: در برخی افراد پس از این مرحله ویروس هپاتیت به طور دائمی از بدن پاک شده و هرگز مشکل کبدی پدید نمی‌آید ولی حدود 85 درصد افرادی که به این ویروس مبتلا می‌شوند وارد فاز پیشرفته و طولانی‌مدت بیماری می‌شوند.
این مسئول در رابطه با شایع‌ترین راه انتقال هپاتیت C، افزود: شایع‌ترین روش انتقال هپاتیت C در بسیاری از کشورها، استفاده از سرنگ جهت تزریق داروها و موارد غیرمجاز به صورت مشترک به کار می‌رود، است و خالکوبی، حجامت، سوراخ کردن گوش، خدمات پزشکی و دندان‌پزشکی در محل‌های نامطمئن و با وسایل آلوده، تماس پزشکان و کارکنان مراکز بهداشتی و درمانی با خون آلوده، در موارد نادر از مادر آلوده به هپاتیتC به نوازد در حین زایمان و در نهایت استفاده ورزشکاران از سرنگ مشترک جهت تزریق داروهای تقویتی، از عوامل ابتلا به هپاتیت C است.
معاون بهداشت دانشگاه علوم‌پزشکی استان زنجان با اشاره به تزریق یکی از شایع‌ترین عوامل ابتلا به هپاتیت C، ادامه داد: شایع‌ترین راه انتقال هپاتیت C، روش تزریقی است که شامل بیش از 50 درصد موارد می‌شود. افرادی که به ابتلای خود به هپاتیت C شک دارند، از اهدای خون خود خودداری کنند و برای تشخیص به پزشک مراجعه کرده و آزمایش دهند.
صائینی در رابطه با علائم و نشانه‌های هپاتیت C، اظهار کرد: دو نوع هپاتیت C وجود دارد. نوع اول، هپاتیت C حاد به معنی عفونت کوتاه‌مدت بوده که علائم این نوع از هپاتیت C شبیه آنفلوانزای خفیف است و نوع دوم هپاتیت C مزمن نامیده می‌شود. فرد در نوع دوم هپاتیت C به نوعی عفونت جدی و طولانی مدت مبتلا شده است.
وی افزود: اکثر بیماران وارد مرحله مزمن می‌شوند ولی همچنان بدون علامت باقی می‌مانند، به همین دلیل در بسیاری از موارد دیده می‌شود که بیماری فرد تا 15 سال یا بیشتر تشخیص داده نشده و در همان حال باقی می‌ماند و به صورت اتفاقی بعد از اهدای خون یا بررسی کامل پزشکی، متوجه ابتلا به هپاتیت C می‌شوند.
این مسئول در رابطه با علائم هپاتیت C، ادامه داد: خستگی، تب اندک، سردرد، گلو درد خفیف، کاهش اشتها، تهوع، استفراغ، درد قسمت فوقانی راست شکم (روی کبد)، درد مفاصل، درد عضلانی، خارش پوست، ادرار پررنگ و زردی (حالتی که در آن پوست و سفیدی چشم بیمار به سمت زردی می‌رود) از جمله نشانه‌های ابتلا به هپاتیت C است.
صائینی در رابطه با درمان هپاتیت C، اظهار کرد: هپاتیت C با داروهای خوراکی جدید قابل درمان است و در تماس موارد نیاز به درمان دارد. لذا پیشنهاد می‌شود همه بیماران مبتلا به هپاتیت C برای جلوگیری از پیشرفت آسیب کبدی هرچه زودتر درمان شوند. امروزه هپاتیت C کاملا قابل درمان است و در صورت مصرف دقیق دارو تحت نظارت پزشک، این ویروس به طور کلی از بدن بیمار پاک می‌شود.
وی افزود: در اکثر موارد قابل درمان بوده و میزان پاسخ به درمان، به میزان آسیب کبدی بیمار، مقدار ویروس موجود در بدن وی و نوع ویروس هپاتیت C که فرد به آن مبتلا شده است بستگی دارد.
این مسئول در ادامه تصریح کرد: شش نوع مختلف از ویروس هپاتیت C وجود دارد، نوع 1، 2 و 3 در سراسر جهان یافت می‌شود و نوع آخر آن در آفریقای جنوبی، نوع 5 در آفریقای جنوبی و نوع 6 در آسیا شایع است.
معاون بهداشت دانشگاه علوم‌پزشکی استان زنجان خاطرنشان کرد: بخش مهمی از درمان هپاتیت C به مراقبت فرد از خود بستگی دارد بیمار می‌تواند با انجام ورزش، مصرف غذاها و میوهای سالم، ترک دخانیات، پرهیز از مصرف الکل، مواد مخدر و داروهایی که موجب آسیب کبدی می شوند از آسیب بیشتر کبد جلوگیری کرده و وضعیت بهتری داشته باشد.
