به گزارش تیترشهر؛ اوج انتقادات به برانکو در جام جهانی 2006 مشاهده شد. جایی که تیم ملی در مرحله گروهی عملکرد چندان موفقی نداشت و فشار انتقادات به قدری زیاد شد که برانکو همانجا راهش را از تیم ملی جدا کرد و به ایران برنگشت. حالا در پرسپولیس هم همین وضعیت به راحتی قابل مشاهده است. تیم او اگر مصدوم یا محرومی نداشته باشد، در همه بازیها با یک ترکیب ثابت و با تعویضهایی از قبل قابل پیشبینی وارد زمین میشود. به عقیده عدهای این یک نقطه ضعف است اما تا وقتی تیم «برنده» میشود و نتیجه میگیرد حق با مربی است.
بسیار عجیب است که مربیان تیمهای حریف در این سالها به شناختی جامع از پرسپولیس و افکار برانکو رسیدهاند اما در نهایت کسی که جام را بالا میبرد باز هم برانکو است. شاید دلیل این اتفاق اصرار برانکو به فلسفه فوتبالی خودش و اجرای دقیق تاکتیک مدنظرش توسط بازیکنانش است. اما نمیتوان یک مساله را فراموش کرد. 3 قهرمانی متوالی پرسپولیس در شرایطی به دست آمده است که فاصله امتیازی با تیم دوم در هر دوره نسبت دوره قبلی کمتر شده است. پرسپولیس در لیگ شانزدهم با 9 امتیاز فاصله نسبت به تیم دوم قهرمان شد. در لیگ هفدهم هم همین میزان فاصله حفظ شد اما در نیم فصل دوم این استقلال بود که نتایج بهتری گرفت و قهرمان نیم فصل دوم شد. در لیگ هجدهم این فاصله به 3 امتیاز رسید و پرسپولیس در آخرین هفته قهرمانی را به چنگ آورد. این اتفاقِ معنیداری است. با این که برانکو باز هم توانست تیمش را به قهرمانی لیگ برتر برساند اما این که هر سال فاصلهاش با تیم دوم کمتر شده نشان میدهد در طی زمان رقیبان به شناخت بیشتری از «پرسپولیسِ برانکو» رسیدهاند.
در میان 3 قهرمانی متوالی پرسپولیس، قهرمانی اخیر با کمترین برد به دست آمد و این نشانه خوبی نیست. به نظر میرسد هرچه جلوتر میرویم مربیان رقیب بیش از پیش راههای مقابله با پرسپولیس و برانکو را میشناسند. مشت برانکو برای رقبایش بیشتر از قبل باز شده اما هنوز اوست که برنده میشود. با این همه قهرمانی این فصل، حقیقتا قابل تحسین است. تیم او به رغم مشکلاتی مثل محرومیت از دو پنجره نقل و انتقالاتی، مصدومیتهاش متعدد و شدید بازیکنان و فشار مضاعف از طرف 3 رقیب بزرگ، توانست فصل را با موفقیت تمام کند.
منبع:آی اسپرت