سنگآهکهای این منطقه طی دورهی ذغالزا (دورهی کربونیفر) و حدود ۳۵۰ میلیون سال پیش ایجاد شدند. در آن زمان، این ناحیه در زیرآب بود. با راه رفتن روی سنگفرشهای آهکی اینجا، هنوز هم میتوان فسیل مرجانهای باستانی، برخی از سختتان و لالهوش که توسط سنگها ساختهشدهاند را دید.
طی دورهی آخرین عصر یخبندان، سنگآهکهای این منطقه از لایههای زیاد یخ به قطر صدها متر پوشیده و موجب ترک خوردن سنگبستر آن شد. وقتیکه یخها آب شدند، رسوب ناشی از آن در بالای سنگها باقی ماند که بعدها با گرم شدن هوا، سنگآهک توسط درختان و گیاهان احاطه شد. با جذب آب درون خاک، ضعف سنگها به خاطر ترک و شکستگی ناشی از فرسایش، بیشتر شد. ازآنجاییکه خاکِ اطراف سنگها، هزاران سال بود که شسته شده بود، با ایجاد کانال و گودیهایی که آب درون سنگها ایجاد کرده بود، این سنگها هرچه بیشتر در معرض فرسایش قرار گرفتند. این شکافها و آبراهها، قالبهای بسیار زیبا و پر جزئیاتی ساختهاند که در سنگفرشهای اورتون فلز به چشم میخورد.
این شکافهای عمیق، زیستگاه تعداد زیادی از گیاهان و سرخسهاست که از خورده شدن توسط حیوانات و نیز تأثیر خشککنندگی باد در امان ماندهاند. موجودات بیمهرهی زیادی ازجمله عنکبوت نیز از شکاف سنگآهکها برای تنیدن تار خود و شکار حشرات استفاده میکنند.