تعلل در صدور حکم پیروز حناچی به عنوان شهردار منتخب شورای پنجم شهر تهران به خوبی نشان داد که عادت کرده ایم بسیاری از مسائلی را که به راحتی و با تعامل بین دستگاهی قابل حل است را به گونه ای به چالش بکشانیم که گره ایجاد شده حتی با دندان نیز باز نشود.
به گزارش تیترشهر: اتفاقاتی که برای صدور حکم شهردار تهران در هفته های گذشته روی داد، اتفاق عجیب و غریب و دور از ذهنی نبود. به هر حال نهادها به دلیل بروکراسی اداری که دارند، باعث شد تا در صدور این حکم تعلل داشته باشند این در حالی بود که با ورود مسئول دفتر رئیس جمهور این تعلل که نزدیک بود به یک چالش تبدیل شود و تحلیلگران نسبت به تایید و یا عدم تایید صلاحیت شهردار تهران افق روشنی را قائل نبودند؛ تمام شود.
به هر حال اظهارنظرهای زیادی در طول هفته های گذشته درباره عدم صدور حکم از سوی برخی از شخصیت ها مطرح شد و حتی کار به جایی رسید که پای دو وزارتخانه مربوطه در این زمینه نیز به میان کشیده شد.
تمام این موضوعات شاهد این مدعاست، اینکه بحث های بروکراسی اداری در بیشتر مواقع بر مسائل مهم کشور اولویت دارد. موضوعی که در اتفاقات اخیر کم اهمیت بود، این بود که شورای پنجم شهر تهران در کارنامه یک سال اخیر خود دو شهردار و دو سرپرست شهردار را برای اداره شهر منصوب کرد و تا انتخاب سرپرست سوم و شهردار سوم نیز پیش رفت.
اما در میان این اتفاقات کسی به این مساله فکر نکرد که مهمترین مساله تعیین تکلیف وضعیت اداره شهر تهران اهمیت بیشتری دارد اما رویکرد دست اندرکاران به گونه ای بود که گویا بروکراسی اداری ارجح تر از برآورده شدن مطالبات شهروندان و افزایش اعتماد آنها نسبت به مدیریت شهری است.
اینکه نحوی اداره شهر تهران بر یک بسترکاملا سیاسی در حال حرکت است، برکسی پوشیده نیست. بررسی فرآیند انتخای اعضای شورای شهر و شهردار تهران کاملا مشخص می کند آنچه که مناسبات بعدی را برای اداره پایتخت مشخص می کند، مناسبات سیاسی است تا موضوعات تخصصی!
در واقع ما شهروندانی هستیم که بر اساس یک فرآیند کاملا سیاسی اعضای شورای شهر را طبق یک لیست کاملا سیاسی انتخاب کردیم بدون اینکه نگاه کارشناسی به این مساله که آینده اداره شهر را تعیین می کند؛ داشته باشیم.
وقتی یک طیف سیاسی خاصی کرسی های شورای شهر را از آنِ خود می کند، طبیعی است که برای انتخاب شهردار و یا پست های بالاتر وارد مجادلات سیاسی شوند. همین رویکرد نشان می دهد که بستر اداره شهر نه تنها در تهران بلکه در کشور یک بستر کارشناسیو تخصصی نیست.وقتی این رویکرد را شهروندان اتخاذ می کنند و در یک فرآیند سیاسی وارد می شوند و براساس آن اعضای شورای شهر را از یک طیف سیاسی خاص انتخاب می کنند، تمام مراحلی که در نهایت منجر به اداره شهر می شود نیز بر مدار سیاسی حرکت خود را ادامه می دهد.
در این شرایط هر فردی که به عنوان شهردار تهران از سوی اعضای شورای شهر انتخاب می شوند، باید وضعیت خود را در مقابل سهم خواهی هایی که اعضای شورای شهر که اتفاقا هر کدام از آنها از یکی از احزابی که در طیف قالب هستند، مشخص کند.
اما در حال حاضر واقعیت این است که دیگر اعضای شورای شهر فرصتی برای طرح سهم خواهی های خود از شهردار جدید تهران ندارند. اگر قرار است شورای پنجم یک کارنامه مشخصی را پیش روی شهروندان تا اردیبهشت 1400 بگذارد، باید به این موضوع واقف باشند که زمانی برای سهم خواهی از شهردار جدید تهران ندارند. چرا که در اردیبهشت 1400 که زمان انتخاب شورای ششم شهر تهران است، مردم کارنامه شورای پنجم را نگاه می کنند.
بنابراین شورای پنجم به نظر می رسد به تدریج از سهم خواهی های دورن حزبی کم کند. این واقعیت را باید قبول کرد که آقای حناچی از کرسی دانشگاه به کرسی بهشت رسیده است و آدم سیاسی ای نبوده است.
به جرات می توان گفت که حناچی متخصص ترین شهرداری است که کرسی شهرداری تهران تکیه زدهاست و این انتخاب شورای شهر نشان می دهد که اکنون شورای شهر به سهم خواهی تن نداده است.
دردوره گذشته شاهد این مساله بودیم اعضایی که پیروز حناچی را به عنوان کاندید شهرداری معرفی کرده بودند اما در این دوره از کاندیدای دیگری حمایت کردند. این نشان می دهد حمایت از حناچی به معنای سهم خواهی حزبی نبوده است. از سوی دیگر منشی که وی در مدیریت خود دارد، نگاهی مبتنی بر عملگرایی و استفاده از دانش روز دنیا در اداره شهر است.
در حال حاضر پیروز حناچی عضو انجمن های بین المللی زیادی است. همچنین وی با مفاهیم به روز شهرسازی و مدیریت شهری آشنا بوده و در جریان پیش رو ترین اندیشه هاست. این اتفاقات باعث خواهد شد تا ناخودگاه اعضای شورای شهر سهم خواهی های خود را کنار بگذارند و به دنبال ارائه یک عملکرد مناسب باشند.
اعتقاد دارم که پیروز حناچی در ابتدای فعالیت خود به عنوان شهردار تهران باید به مفهوم 3R توجه کند. مفهوم سه گانه ای که به بازیافت و استفاده مجدد و کاهش مصرف در تهران تاکید دارد.
3R معنایش در مدیریت شهری کاملا مشخص است. اینکه نظام مدیریت شهری بتواند در هزینه های خودکاهش چشمگیری داشته باشد. و از همه مهمتر در مقابل بتواند استفاده مجدد از فضاهای شهری را دربرنامه ریزی های خود لحاظ کند.
از ساخت و سازهایی که دردوره های گذشته انجام شده است استفاده بهینه داشته باشد ، بدون اینکه با پدیده ریزش سرمایه روبه رو شود. در نهایت شهردار جدید تهران باید بتواند درآمد پایداری را از بازیافت پسماندهای شهری به عنوان طلای کثیف به دست آورد.
دومین موضوعی که به نظر می رسد پیروز حناچی در برنامه ریزی های خود در اداره شهر تهران به آن توجه کند، این است که شهر تهران را به یک شهر زیست پذیر برای پایتخت نشینان تبدیل کند.
به زبان ساده تر کیفیت زندگی را شهروندان تهرانی که تا دیروز شهروندان درجه دو بودند به گونه ای ارتقا دهد که به شهروندان درجه یک تبدیل شوند. این در حالی بود که در دروه های گذشته نوع خدمات دهی مدیریت شهری به دلیل نوع نگاه آنها به مقوله شهروندان و رانتی که در این میان به وجود آمده بود، کیفیت زندگی تهرانی را در حد شهروندان درجه دو تنزل داده بود.
عباس ثابتی راد- کارشناس شهری و روزنامه نگار
