«بارا امامبارا» با ۱۰۲۴ راه ورودی و تنها یک راه خروجی

به گزارش تیترشهر : خانه فرهنگ ایران در بمبئی در گزارشی که آن را برای انتشار در اختیار مهر قرار داده، به معرفی تاریخچه بنای موسوم به «بارا امامبارا» در هند و همچنین معماری منحصر به فرد آن پرداخته است. این گزارش در زیر از نظر مخاطبان می‌گذرد:

مجتمع «بارا امامبارا» (Bara Imambara) یکی از ساختمان‌های ارجمند، باشکوه، مجلل و تاریخی در لکنهو، هند است که توسط آصف الدوله معروف به «نواب آواده» در سال ۱۷۸۴ ساخته شده است. این بنا را همچنین «آصف امامبارا» نیز می‌خوانند. بارا (Bara) به معنای بزرگ و امامبارا (Imambara) به معنای یک سالن مقدس ساخته شده به منظور عزاداری است.

بافت ساختمان

این ساختمان همچنین شامل مسجد بزرگ آصفی، بولو بولایایا bhul-bhulaiya (دخمه‌های پرپیچ و خم یا هزارتو) و بولی bowli (حوضچه)، که آب روان به خوبی در آن جریان دارد و دو دروازه متحرک که منتهی به سالن اصلی است، می‌شود. گفته می‌شود که ۱۰۲۴ راه برای رسیدن به تراس این بنا وجود دارد، اما تنها یک راه برای بازگشت از آن موجود است.

ساخت و ساز بارا امامبارا در سال ۱۷۸۵ در حالی که یک سال از قحطی و ویرانی می‌گذشت، آغاز شد. یکی از اهداف اصلی آصف الدوله از راه‌اندازی این پروژه فراهم آوردن اشتغال برای مردم منطقه برای تقریباً یک دهه بود. گفته شده است چون قحطی ادامه یافت، افراد عادی در روز مشغول بنا کردن و ساختن این ساختمان بودند، در حالی که نجیب زاده‌ها و دیگر بزرگان هر آنچه را که آنها در روز ساخته بودند، در شب خراب می‌کردند. در واقع این یک پروژه بود کینزگرا (Keynesian) در زمینه تولید اشتغال بود {کینزگرایی، نوعی سیاست اقتصادی-سیاسی است که در تلاش است در درون نظام سرمایه داری با ارائه مجموعه‌ای خدمات رفاهی-اجتماعی و کنترل نسبی اقتصاد توسط دولت از بروز بحران‌های ادواری و غیرادواری نظام اقتصادی سرمایه‌داری جلوگیری کند}.

ساخت امامبارا در سال ۱۷۹۱ به پایان رسید. هزینه تخمین زده شده در امامبارا بین نیم میلیون روپیه تا یک میلیون روپیه است. حتی پس از اتمام، نواب هر ساله بین چهار تا پنج هزار روپیه در دکوراسیون آن هزینه صرف می‌کردند.

سبک معماری

معماری این مجتمع، بلوغ طراحی مغول را به نمایش می‌گذارد، در مسجد بدشاهی (Badshahi Mosque) که یکی از آخرین پروژه‌های بزرگ است، هیچ عنصر اروپایی یا آهنی در آن به کار برده نشده است. آرامگاه آصف الدوله در امامبارای اصلی که محوطه مرکزی است، واقع شده است. در ابعاد ۵۰ تا ۱۶ متر و بیش از ۱۵ متر ارتفاع، هیچ ستونی از سقف پشتیبانی نمی‌کند و این یکی از بزرگترین سازه‌های طاق در جهان است. هشت اتاق با ارتفاع سقف‌های متفاوت در اطراف آن ساخته شده است که اجازه می‌دهد فضای بالای این هزارتوی پر پیچ و خم، سه بعدی شود و این اتاق‌ها با ۴۸۹ راهروی متفاوت به درب ورودی اصلی وصل می‌شوند.

این بخش از ساختمان و اغلب کل مجموعه، به عنوان «بولب هولایا» (Bhulbhulaya) به معنای هزارتو، شناخته می‌شود و به عنوان یکی از جاذبه‌های توریستی محبوب و احتمالاً تنها هزارتوی موجود در هند است که بر روی زمین باتلاقی ساخته شده است. آصف‌الدوله همچنین یک دروازه به سبک رومی با ارتفاع ۱۸ متر، درست در خارج از ساختمان بنا کرده است، که این دروازه با تزئینات شاد، زیبا و رنگارنگ در غرب امامبارا واقع شده است.

طراحی امامبارا از طریق یک روند رقابتی به دست آمد. برنده یک معمار از دهلی بود که «کیفیت الله» (Kifayatullah) نام داشت و او نیز در سالن اصلی امامبارا دفن شده است. این یکی دیگر از جنبه‌های منحصر به فرد این ساختمان است که سرمایه‌گذار و معمار این مجتمع، در کنار یکدیگر دفن شده‌اند. سقف امامبارا ساخته شده از پوسته برنج است که شاهکاری دیگر در این ساختمان محسوب می‌شود.

افسانه

در این مجتمع یک گذرگاه یا تونل مسدود شده وجود دارد که طبق افسانه‌ها، به یک گذرگاه زیرزمینی در نزدیکی رودخانه گمتی به طول یک مایل متصل می‌شود. شایعه است که دیگر تونل‌ها به فیاض آباد (مکان رهبری سابق نواب‌ها)، الله آباد، آگرا و حتی دهلی، ختم می‌شوند. همه آن تونل‌ها همچنان پابرجا هستند اما پس از یک مدت زمان طولانی و همچنین گزارش‌های رسیده از ناپدید شدن افرادی که برای کاوش به آنجا رفته بودند، بسته شده‌اند. اما در حقیقت، اصل قضیه هنوز بررسی نشده است.