خروج پژو سیتروئن از ایران دارای و آثار و عواقب جدی است . به باور کارشناسان تمام برنامه‌هايي كه قرار بود با يك شريك خارجي اجرا شوند، يك‌باره با خروج اين شريك ، متوقف شده وباعث متضرر شدن خودروسازان خواهند شد . اما این وضعیت که یکبار در سال 91 رخ داده است به سوء مدیریت داخلی عرصه بازگشته و موجبات اعتراض فعالان عرصه خودور شده است.
به گزارش تیتر شهر: بهرام شهریاری فعال و کارشناس عرصه خودور با اشاره به خروج پژو برای دومین بار است که رخ می دهد،گفت: یکی از دلایل به وجود امدن مشکلات این چنینی بر اثر تحریم های بین المللی این است که در طول سال های اخیر دولت ها تمایلی به تبدیل شدن ایران به یک کشور خودروساز و مطرح نداشتند و به این مساله به صورت جدی نگاه نمی کردند.
در واقع در طول دهه های اخیر هربار یک مدل خودور را خریداری کرده و تنها مونتاژ آن در داخل کشور انجام می شده است. بنابراین تازمانی دانش ساخت خودرو را یاد نگرفته و نتوانیم برند داخلی را احیا بکنیم، این شرایط ادامه خواهد داشت.
وی با اشاره به اینکه در یک مقطع زمانی با ظهور خودرو سمند شاهد اتقاقات مثبتی در این زمینه بودیم، افزود: بعد از این تجربه مثبت بلافاصله انتقاداتی مبنی بر اینکه این خودور را به دلیل بهره گیری از صنعت مونتاژ نمی توان داخلی حساب کرد ، شروع شد.
این درحالی است که مشابه این برند در خارج از کشور وجود نداشت و نقدهایی که به ساخت این خودرو می شد نیز بی مورد و بدون موضوعیت بود.
به گفته شهریاری؛ اگر این مسیر ادامه پیدا می کرد به دانش داخلی ساخت خودور رسیده بودیم در نتیجه شرایط صنعت خودروسازی با آنچه امروز در آن قرار دارد، بسیار متفاوت بود.
وی با اشاره به اینکه واژه خود کفایی با واژه ساخت داخل متفاوت است، ادامه داد: تولید هر کالایی در داخل صلاح نیست اما تولید کالایی مقرون به صرفه به شرط تبادل با خارج کار درستی است. برای این کار در ابتدا باید ابتدا دانش اولیه طراحی و قطعه سازی را آموخته و ملزومات را از خارج از کشور وارد کرده تا به مرور پیشرفت کنیم.
به گفته این کارشناس عرصه خودرو تا زمانی که دانش طراحی خودور را فراگیری نکرده و وابسته به مونتاژ و ساخت محدود داخل باشیم، محکوم به وابستگی به شرکت هایی نظیر پژو هستیم.
شهریاری با اشاره به اینکه این تجربه در زمان آقای احمدی نژاد در ایران شکل گرفت، بیان کرد: در آن زمان شرکت «پنین فارینا» با هدف طراحی مشترک خودور به ایران آمد که با همراهی بخش خصوصی مقرر شد 60 درصد سهام این شرکت متعلق ما به ایران و 40 درصد متعلق آنها باشد .
در آن زمان مقرر شد 100 تا 150 کارشناس ایرانی در این پروژه به کار گرفته شوند. همچنین مدیران وقت آن روز به شرکت نامه نوشتند که می خواهند بی واسطه با ما کار کنند.
در واقع به نوعی با قطع ارتباط کارشناسان روند بومی سازی دانش را قطع کردند. بنابراین صنعت خودور عقب گرد جدی داشت و به جای قطعه سازان تجار جایگزین آنها شدند که تولید خودور برلیانس و سراتو محصول همین شرایط است وجنبه تولیدی ندارد.
وی با اشاره به اینکه جمعیت 80 میلیونی ایران به همراه کشورهای اطراف یک ظرفیت بالقوه است، یادآور شد: این بازار بزرگ برای تمامی کشورها دارای جذابیت است و از آنجایی که خودورسازی صنایع بالادستی وپایین دستی وسیعی را به خود اختصاص می دهد، در نتیجه صنعت استراتژیکی محسوب می شود.
اما از آنجایی که برنامه مشخصی برای توسعه صنعتی وجود ندارد ،به سمت خودرو ساز شدن نرفتیم و در این شرایط صنعت خودور سازی ما تحت الشعاع رفت و آمدهای شرکت های خارجی می شود.
به گفته این این فعال خودور قطعه سازان داخلی متضرر اصلی این شرایط هستند زیرا براساس مشارکت 40 درصدی قراردادهایی بسته شده و تجهیزات و امکانات که بر اساس همکاری دوجانبه با پژو منعقد شد، معطل خواهد ماند .
