اگر در تاریخ بلدیه، منطقه شمیرانات به عنوان ییلاق پایتخت نشینان شناخته می شد، اما این روزها این منطقه به اصلاح برخوردار فاقد زیر ساخت های مناسب شهری به ویژه حمل و نقل عمومی، زیرساخت های فرهنگی، آموزشی و درمانی است. ساخت و ساز بی رویه مالکان و سرمایه گذاران بزرگ در شمال تهران تنها دستاوردی که برای شهر داشت، این بود که جیب شهرداری تهران و سرمایه گذاران را پر از پول کرد و امکان زندگی را از ساکنان این منطقه قدیمی پایتخت گرفت.
به گزارش تیتر شهر: هنوز تهرانی های قدیمی باغات شمال تهران را به یاد دارند، کوچه باغ های منطقه یک با دیوارهای کاه گلی و درب های آهنی بزرگ که هوای شهر را تلطیف می کرد؛ ای نروزها جای خود را به برج های مدرن و لاکچری سر به فلک کشیده داده است.
ساخت ساختمان های بزرگ که هر روز مانند قارچ سر از زمین منطقه شمیرانات بیرون می آورد، آن هم در کوچه پس کوچه های سنگی و باریک محله های این منطقه ترافیک و آسیب های اجتماعی را تنها برای شهروندان قدیمی این محدوده به ارمغان آورده است.
در سه دهه گذشته مالکان زیادی با هدف کسب درآمد بیشتر سودای تخریب باغ های این منطقه به سرشان زد و شهرداری تهران نیز با هدف کسب درآمد بیشتر مجوز ساخت و ساز بزرگترین مال های تجاری و بلندترین برج های پایتخت را به آنها داد.
رشد ساخت و ساز و افزایش قیمت مسکن در منطقه شمیرانات هر سال 100 برابر شد و در این میان تنها کسانی می توانستند سفره زندگی خود را در این منطقه خوش آب و هوا پهن کنند که به دنبال زندگی در برج های سر به فلک کشیده و زندگی لاکچری بودند. بومی های این منطقه نیز با چنگ و دندان هم که شده بود خانه های فرسوده و قدیمی خود را در لابه لای ساختمان های بلند بالایی که سرمایه گذاران از فرنگ برگشته می ساختند حفظ کردند و تنها به جرم ساکن بودن در منطقه شمیرانات دارند، هزینه یک زندگی لاکچری را در خانه های کهنه و آجری خود می دهند.
تحمیل هزینه های زندگی با افزایش جمعیت مرفه تهران در این محدوده یکی از مصائبی است که این روزها ساکنان منطقه شمیرانات با آن روبه رو هستند.
در سال های گذشته منطقه یک تبدیل به خزانه شهرداری تهران شد و مدیران شهری در طول دو دهه اخیر بیشتر درآمد پایدار و ناپایدار خود را از تخریب باغات و ساخت مال های بزرگ و برج های اسمان خراش به دست آوردند، بدون اینکه با توسعه نامتوازن و ناهمگونی که تنها برای کسب درآمد دراین محدوده ایجاد کردند به فکر توسعه شبکه راه ها و ایجاد حداقل های خدمات شهری در این منطقه تهران باشند.
سهم شمال شهر نشینان از حمل و نقل عمومی تنها یک خط مترو بود که تا میدان تجریش آمده بود و بیشتر از اینکه خدمات به بومی های این منطقه بدهد، خدمات به مسافران و گردشگران می دهد. ترافیک سرسام آور ارمغان سوداگری شهرداری تهران در این محدوده بود.
اگر ساکن گلاب دره یا امامزاده قاسم باشید، تنها می توانید از خدمات ناوگان تاکسیرانی در این محدوده استفاده کنید البته باید مدت زمان بیشتری را در ترافیک راه های شیب دار و تنگ و باریک محله های منطقه یک که بیشتر آنها در دامنه البرز سالیان درازی است که جا خوش کرده اند، بگذرانید.
در محله های منطقه یک نه خبر از ناوگان اتوبوسرانی است و نه مترو و به دلیل کوهستانی بودن این منطقه حتی شعار محمد باقر قالیباف، شهردا پانزدهم شهر تهران در مورد فاصله 350 متری محل سکونت شهروندان تا حمل و نقل عمومی در این محدوده اجرایی نشد.
مشکل جای پارک هم در این منطقه به مانند سایر محله های شهر تهران وجود دارد. به دلیل ساخت و ساز بی رویه مال های بزرگ بیشتر شهروندانی که برای خرید از این مراکز تجاری به منطقه یک می آیند، با مشکل کمبود جای پارک روبه رو می شوند و به دلیل وجود این مشکل پارک دوبل در محله های این منطقه یک تخلف رایج است.
ارزیابی های فرماندار شمیرانات نشان می دهد که تنها راه برون رفت منطقه یک از ترافیک، استفادهاز قطارهای شهری و کشیده شدن خطوط مترو تا پای کوه البرز است.
سیاوش شهریور اعتقاد دارد که ساخت و سازهای بی رویه و خارج از ضابطه که در سال های گذشته به محلی برای کسب درامد برای شهرداری تهران و سرمایه گذاران تبدیل شده بود؛ باعث شد تا بلای ترافیک و متعاقب آن آسیب های اجتماعی به جان شهروندان ساکن در این منطقه بیفتد.
در واقع در دو دهه گذشته شهرداران بدون در نظر گرفتن حداقل فضاهایی که ساکنان این محدوده نیاز به رفت و آمد و تردد دارند، اقدام به اعطای مجوز های ساخت و ساز و تشویق سرمایه گذاران برای تبدیل باغات و زمین های بزرگ این محدود هبه برج های 20 تا 30 طبقه کردند.
به غیر از نبود مسیرهای ترددی، نبود مراکز آموزشی در این محدوده یکی دیگر از مشکلاتی است که ساکنان منطقه شمیرانات با آن روبه رو هستند. برآوردهای فرماندار شمیرانات نشان می دهد که تنها مدارس غیر انتفاعی در منطقه یک هستند که بار آموزشی کل منطقه را به دوش می کشند.
هر چند شاید شهروندانی که در مناطق مرکزی و یا جنوبی شهر تهران زندگی می کنند، وقتی نام محله های منطقه یک مانند فرمانیه، دزاشیب، امامزاده قاسم، گلاب دره و در بند به گوششان می رسد یا قیمت خانه های واقع در این محدوده می افتند اما واقعیت این است که در محله های قدیمی منطقه یک ساکنان بومی آن حتی از حداقل های زندگی شهروندی محروم هستند و وضعیت زندگی آنها هیچ تفاوتی با ساکنان جنوب شهر ندارد.
حال باید دید که با توجه به توسعه نامتوازن منطقه یک در تهران در این دوره مدیریت شهری، شهردار تهران چه راهکاری را برای حل معضلات و مشکلات درون محله ای در این محدوده دارد. آیا امکان اینکه دوباره در دوره اصلاحات شهرداری تهران منطقه یک به عنوان قلک درامدهای شهری شهرداری معرفی می شود یا مدیران ارشد شهری فکری به حال حل معضلات شهروندان در این محدوده خواهند کرد.
