این روزهای شنیدن خبرهایی مربوط به تخریب خانه های تاریخی نه تنها حامیان حفظ میراث فرهنگی پایتخت، بلکه پایتخت نشینان را نگران کرده است. خانه هایی که این روزها معیار سنجش هویت تاریخی و هنر معماری تهران هستند؛ یک به یک در مقابل چشمان فروبسته متولیان سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور تخریب می شوند تا جای این المان های تاریخی برج های مسکونی و تجاری ساخته شود.
به گزارش تیتر شهر: این روزها خبرهای مربوط به تخریب خانه حسام لشگر، خازن الملک، صادق هدایت و هزاران خانه دیگری که در کوچه پس کوچه های تاریخ یک شهر بیشتر شنیده می شود؛ خبرهایی که بیش از گذشته خواب خرگوشی متولیان میراث فرهنگی و قدرت سرمایه گذاران را برای از بین بردن هویت یک شهر به بهانه ساخت برج های تجاری و مسکونی نشان می دهد.
مدیر بافت و بناهای تاریخی شهر تهران اعتقاد دارد تنها خرید یک یا چند اثر تاریخی توسط شهرداری و یا دولت راه نجات بافت تاریخی تهران نیست. چرا که برای حل این معضل و عامل تهدید بافت های تاریخی باید به جایگاه مردم به عنوان صاحبان شهرهمچنین وظایف سایر نهادهای عمومی و نیمه‌عمومی در قبال مردم دقت شود.
علی محمد سعادتی در واکنش به وضعیت کنونی ابنیه میراثی و تاریخی در شهر تهران بیان کرد: اگر امروز سرنوشت بسیاری از ساختمان‌های تاریخی و ارزشمند تهران مشابه سرنوشت خانه حسام لشگراست، این رخداد محصول فقدان توجه کافی دستگاه های‌مرتبط با میراث فرهنگی شهرمان، ضعف در معرفی ارزش‌های فرهنگی و تاریخی تهران به شهروندان و غفلت از قدرت مردم در پاسداری از ارزش‌ها و بروز زمینه مناسب برای معدودی فرصت‌طلب است که با سوداگری ریشه‌های هویتی و فرهنگی این شهر را پایمال می کنند و روز به روز در این مسیر فربه‌تر می‌شوند و دغدغه‌ای غیر از سود و منفعت مالی ندارند.
این مدیر شهری اعتقاد دارد که باید اظهار نظرها و ابراز نگرانی‌ها نسبت به سرنوشت خانه حسام لشگر را باید فرصتی برای بیان مطالبات اجتماعی و فرهنگی شهروندان عزیز تهرانی قلمداد کرد و از همه مهتر نباید فراموش کرد که متاسفانه حال و روز بسیاری از دیگر ساختمان‌های تاریخی شهر تهران چه ساختمان‌هایی که به علت آرایه‌های معماری و فرهنگی‌شان ارزشمند تلقی شده و چه ساختمان هایی که به ثبت آثار ملی در آمده‌اند، اینگونه بوده و در معرض اینگونه مخاطرات هستند.
صیانت از ابنیه تاریخی به مثلث نهادهای متولی و تصمیم گیر، سازمان های خدمات رسان شهری و مردم نیاز دارد. مساله ای که سعادتی نیز به آن اشاره کرد و گفت: اگر این آثار به عنوان میراث فرهنگی و تاریخی کشور ایران قلمداد می‌شود، دولت در خصوص حفاظت و صیانت از آنها سهم دارد و مسئول است و به دور از انصاف است که صرفاً مسئولیت‌های متعدد و هزینه‌های سنگین مالی نگهداری از این آثار را متوجه مالکان این ابنیه کنیم چرا که می‌توان یکی از نقش‌های مقدماتی دولت را تزریق منابع مالی و ریالی به صورت اعطای وام‌های حمایتی( با نرخ ۴ درصد) به منظور حفاظت و بهسازی از این آثار دانست همچنین معافیت‌های مالیاتی و بخشودگی جرایم نیز از دیگر راهکارهای تشویقی قلمداد می‌شود.
وی با اشاره به لزوم اصلاح نظام درآمدی شهرداری‌ها و سایر نهادهای خدمات‌رسان در شهرها تاکید کرد: اصلاح نظام درآمدی این نهادها و عدم انتظارکسب درآمد (بویژه درآمدهای غیرپایدار) در کوتاه‌مدت و میان‌مدت از بافت و بناهای تاریخی شهر تهران ساده ترین وظیفه و کمترین انتظار خواهد بود. از سوی دیگر صدور مجوزهای لازم جهت بهره‌برداری های بلند مدت با تعیین فعالیت‌های مجاز به استقرار و متناسب با بافت تاریخی می‌تواند به تولید یک چرخه اقتصادی کارا و پایدار در محدوده‌های تاریخی بینجامد.
به نظر می رسد شورای اسلامی شهر و شهرداری باید با هدف اقتصادی کردن چرخه حفاظت و بهسازی از بناهای تاریخی درکوتاه مدت منتخبی از فعالیت‌های اقتصادی،فرهنگی، اقامتی، خدماتی متناسب با بافت تاریخی را مشخص کند و به مالکان اجازه بهره‌برداری انتفاعی از بناهای تاریخی را به شرط استقرار فعالیت‌های مجاز برای دوره‌های میان مدت و بلندمدت اراِیه کند.
بدون شک مردم مهمترین نقش در پاسداری از این میراث گرانبها را دارند. در واقع افزایش آگاهی عمومی نسبت به ثروت‌های فرهنگی شهر و افزایش حساسیت نسبت به اقداماتی که این دارایی‌های عمومی را حفظ می‌کند بسیار اثر بخش خواهد بود.
