به گزارش تیتر شهر؛ چاله هاي سطح شهر بسيار زياد است که افراد عادی گاهی هنگام عبور از آن به مشکل بر می خورند حال تصور کنید فرد معلولی با ویلچر از آن عبور کند با چه مشکلی مواجه می شود؟
گاهي دستانم تا چرخ های ویلچر را بچرخاند و سبب می شود تا نتوانم مسير هاي طولاني را با ويلچر و به تنهايي رفت و آمد کنم. حتي زماني كه با فرد ديگري همراه می شوم آن فرد از عبور فرد با وليچر از روي چاله هاي و معابر خراب عاجز است و مدت زيادي را مي گذراند تا بتواند آن مسير را طي كنم. این شرح حال معلولین ما در عبور از خیابان های شهر است.
معابر سطح خيابان هاي اين شهر استاندارد نيست؛ بدين ترتيب چرخ هاي ويلچر خراب می شود که هزینه آن برای معلولین بسیار زیاد است.مسئولين يا بايد به فكر معابر باشند و رفت و آمد افرادی که با ويلچر تردد دارند را تسهيل كنند و يا به فكر چرخ هاي خراب ويلچرهاي معلولين باشند.
معلولين مختلفي در دانشگاه ها پذيرفته مي شوند، اما بيشتر آنان به دليل عدم رفت و آمد آسان دچار مشكلات زيادي هستند و گاهي برخي از ادامه تحصيل منصرف مي شوند.
از سویی ناوگان هاي حمل و نقل عمومي شرايط مساعدي براي اين دسته از افراد ندارد. اكثر آنان با مشكل مواجه هستند به طوريكه حتي افرادي كه ويلچري هستند با همراه هم نمي توانند به راحتي تردد كنند؛ به علاوه خيابان ها نيز براي نابينايان مناسب سازي نشده است.
ابتدا اگر معلولين را به عنوان شهروند در نظر بگيريم به دنبال اينكه چگونه معابر را استاندارد اين افراد كنيم، نخواهيم بود. افراد معمولي، مسن و يا حتي كساني كه پادرد و يا كمر درد دارند از وضعيت معابر رضايت ندارند. هنگامي كه اين افراد بتوانند به راحتي در سطح شهر تردد كنند مسلما حضور معلولين نيز به آساني صورت مي گيرد. معلولين نيز شهروند هستند و استانداردهاي آنان امري خارج از استانداردهاي افراد عادي نيست.
اگر معلولين را جز شهروندان عادي در نظر بگيريم مي توان به اين نتيجه رسيد كه آنان نيز قرار است زندگي كنند. بانك بروند، در مغازه ها خريد كنند و... بنابراين سطح معابر بايد مناسب سازي شود.
معلولين به علت آن كه به آساني نمي توانند در سطح شهر تردد كنند از لحاظ روحي با مشكل مواجه مي شوند. هنگامي كه فرد متوجه مي شود نمي تواند به راحتي در سطح خيابان و معابر رفت و آمد كند، به راحتي سوار وسايل حمل و نقل شود و... بر كاركردشان اثر بسياري مي گذارد. احساس مي كنند شهر جايي براي آنان باز نكرده و نمي توانند با لايه هاي مختلف جامعه ارتباط بگيرند. اين تفكر بر آنان غالب مي شود كه نمي توانند پيشرفت كنند و به مرور اين عوامل سبب سرخوردگي اين افراد مي گردد.
همه موارد در شرايط روحي معلولين وابستگي شديدي دارد. هنگامي كه مانند ساير افراد منتظر اتوبوس، ميني بوس و ماشين هستند، مشاهده مي كنند كه به سهولت نمي توانند از اين خدمات استفاده كنند و حتي برخي از خودروها براي آنان توقف نمي كنند، اگر هم بتوانند با كمك سايرين سوار ناوگان هاي حمل و نقل عمومي شوند اين امر كه ديگران وقت براي آنان بايد بگذارند، آزارشان مي دهد.
شهر خوب براي حضور معلولين داراي ويژگي هاي زيادي است كه بايد از استاندارد هاي مختلف برخوردار باشد ولي آنچه اهميت دارد وجود حداقل امكانات براي حضور اين افراد در سطح شهر است؛ در خصوص امكانات حداقلي براي معلولين مي توان به تسهيل رفت و آمد در سطح معابر شهر , تسهيل استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی براي اين دسته از افراد, قرار دادن امکانات تفریحی، فضاهای اموزشی متناسب با معلولين و... در برنامه ریزی های شهری اشاره كرد.
از دیگر فعالیت ها می تواند به این اشاره کرد که سازمان اتوبوسرانی و پارک‌ها و فضای سبز باید در زمینه معلولان گسترده‌تر عمل کنند. برای مثال موانعی که در ابتدای ورودی پارک‌ها نصب می‌شوند موجب محرومیت معلولان و مانع از حضور افراد در فضای پارک‌هاي شهر می‌شود كه به نظر اين موارد هر كوچك اما مهم و ظريف بايد در مديريت شهري در نظر گرفته شود. متاسفانه مدیران و مسئولان جامعه باور درستی نسبت به معلولان ندارند و این موضوع بر دیدگاه مردم نیز تأثیر می‌گذارد .
از سوی دیگر در سطح شهر ساختمان هايي در حال ساخت وجود دارد كه برخي از آنان شرايط مناسب براي رفت و آمد كم توانايان را تسهيل كرده است اما اين افراد همچنان با مشكل مواجه هستند.
تهران تا ايده آل در معابر شهري فاصله بسيار زيادي دارد اما مي توانيم خود را به شرايط نرمال نزديك كنيم. رسيدن به اين شرايط براي مديريت شهري خرجي در برندارد بلكه بايد برنامه ريزي صورت بگيرد. مناسب سازي ساختمان ها و معابري كه در حال ساخت هستند براي متوليان خرجي در پي ندارد. بلكه بايد به اين افراد توجه نشان داد.
