به گزارش «تابناک»، آمار بسیار زیاد جان
باختگان حوادث جاده‌ای در کشورمان موضوعی نیست که با آن غریبه بوده یا از
رتبه تلخی که به واسطه آن برای خودمان در میان کشورهای جهان کسب کرده‌ایم،
بی اطلاع باشیم اما هیچ کدام از اینها دلیل بر این نیست که بدانیم در
مواجهه با چنین حوادث تلخی چه باید بکنیم؟
این
را می‌شود با مراجعه به مردم و پرس و جو از ایشان در این خصوص دریافت.
سوالی که حتی پرسیدنش از اقشار مرتبط با راه و جاده نیز احتمالا به پاسخ
هایی نومید کننده منجر خواهد شد چراکه آمار بسیار بالای سوانح جاده ای و
جان باختگان و معلولان ناشی از آن در کشورمان نیز منجر به تدارک طرحی ویژه
در این خصوص نشده است.
به
عبارت بهتر، در حالی که سالانه شمار زیادی از هموطنانمان در حوادث و سوانح
جاده ای جان به جان آفرین تسلیم می‌کنند یا دچار نقص عضو شده و مجبورند
باقی عمر خود را با معلولیت سپری نمایند، هیچ نهادی نمی‌کوشد در انجام
وظایفش پا را از دایره خدمات رایج فراتر گذاشته و دست کم آموزش دادن به
رانندگان را در دستور کار قرار دهد تا بلکه اندکی از این آمار هولناک کاسته
شود.
آموزشی
که اگر گیرندگان آن، آن دسته از شهروندانی باشند که شغلشان رانندگی‌ست،
می‌توان این امیدواری را ایجاد کرد که پیش از رسیدن نیروهای امدادی و
اورژانس به محل هر حادثه، به کمک رانندگان آموزش دیده، برخی امور نجات بخشی
صورت گرفته و شانس مصدومان برای نجات جان یا فرار از معلولیت، افزایش
بیابد.
این
نکته از این رو حائز اهمیت است که می‌دانیم در نجات جان مصدومان حتی یک
دقیقه زودتر رسیدن تا چه اندازه مهم و حیاتی است و هرچقدر تاخیر بیشتر شود،
چه میزان شانس مصدومان برای ادامه حیات کاهش پیدا می‌کند. اصلی مهم که بر
اساس آن، دایر کردن اورژانس هوایی در دستور کار قرار گرفته است. اما مگر
می‌شود در کشوری پهناور مانند ایران، با این مقدار جاده و راه های مواصلاتی
به دایر کردن امداد هوایی در چند مسیر محدود و استقرار ایستگاه های امدادی
در مکان های خاص بسنده کرد و چشم انتظار کاهش آمار جان باختگان حوادث
جاده‌ای شد؟
پس
چاره چیست و چگونه می‌توان این آمار دلخراش و نامطلوب را کاهش داد؟ کمی
تامل کافی ست تا دریابیم بهترین راه بهره بردن از توان افرادی است که
تقریبا در تمامی موارد بسیار نزدیک تر از نیروهای امدادی به محل حوادث
هستند. رانندگانی که به محض مواجه شدن با حادثه، نیروهای امدادی را در
جریان ماوقع قرار می‌دهند اما اگر آموزش دیده بودند، می‌شد از توانایی شان
در نجات جان افراد مصدوم نیز بهره برد. چیزی شبیه طرح همیار پلیس که برای
انجام برخی اقدامات حیاتی پیش از رسیدن امدادگران هدف گذاری شده است.
رویکردی
که اگر به نجات جان شمار اندکی از هموطنان آسیب دیده مان منجر شود،
موفقیتی بسیار بزرگ به شمار خواهد آمد. به ویژه اینکه می‌دانیم به دلایل
فنی فراوان، بسیاری از خودروهای در حال تردد در جاده های کشورمان، فاقد
حداقل های ایمنی هستند و پس از تصادف، هر آن احتمال دارد آتش گرفته و
سرنشینانشان را طعمه آتش کنند. موضوعی که علم به آن برای تجهیز امثال
اتوبوس های بین شهری یا کامیون ها به وسایل اطفای حریق و ارائه آموزش های
لازم در این خصوص به رانندگانشان کفایت می‌کند.
به
این ضرورتِ مغفول مانده، ارائه آموزش های لازم برای مواجهه با مصدومان
تصادف و باید و نبایدهای این مواقع را هم می‌توان افزود که اگر مورد توجه
امثال سازمان بهزیستی یا وزارت بهداشت قرار گیرد، می‌تواند هم از آمار
بسیار بالا و نومید کننده تعداد فوتی های تصادف بکاهد و هم بخشی از هزینه
های فراوان آتی در این نهادها را کاهش دهد. مثل هزینه‌های درمان یا هزینه
های حمایت از معلولان.
تدبیری
که اگر اتخاذ شود، مزایای دیگری مانند کاهش آسیب های ناشی از کمک رسانی
غیر صحیح به آسیب دیدگان حوادث را هم به دنبال خواهد داشت و از گلایه های
تقریبا همیشگی از امدادگران مبنی بر تاخیر بسیار زیاد در رسیدن به محل
حادثه هم خواهد کاست اما مورد توجه قرار نگرفته و به کار بسته نمی‌شود تا
همچنان رتبه دردناک کشورمان در تصادفات جاده ای، رتبه دردناک تر بالاترین
میزان جان باختگان حوادث جاده‌ای را به دنبال داشته باشد؛ آماری آنچنان
بزرگ و هولناک که می‌توان با شهدای هشت سال دفاع مقدس یا جان باختگان
جنگ‌های مشهور جهان قیاسش کرد و تاسف خورد.
در
چنین وضعیتی عجیب نیست اگر ببینیم فیلمی از یکی از تصادفات جاده‌ای در
شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود که در آن رانندگان عبوری حتی برای
اطلاع از زنده بودن مصدومان تلاشی صورت نمی‌دهند و نمی‌کوشند با تکه
پارچه‌ای روی جان باختگان را بپوشانند و تنها با کلام، ابراز تاسف عمیق خود
را نشان داده و از کنار حادثه عبور می‌کنند.
فیلمی
که نمی‌دانیم مربوط به ساعات و روزهای اخیر است یا در گذشته گرفته شده و
تازه به چرخه تکثیر در شبکه های اجتماعی تزریق شده، اما می‌دانیم واکنش
خیلی‌هایمان در مواجهه با چنین صحنه‌هایی، چیزی شبیه این خواهد بود. از این
رو که حتی به قدر اندکی در این باره آموزش ندیده‌ایم و چه در مدارس و
دانشگاه ها و چه از صفحه پرکاربرد تلویزیون در زندگی‌هایمان، در این باره
چیزی نشنیده یا فرانگرفته‌ایم!
این
فیلم تلخ و تاثر برانگیز را ببینید و بیاندیشید که در صورت مواجه شدن با
چنین وضعیتی، چه کار خواهیم کرد و چه اقدامی درست و کمک کننده است؟
