به گزارش تیترشهر: قالیباف از سال 1385 سکان شهرداری تهران را در دست گرفت. 10 سال شهردار و حوادث مختلف کارنامه مبهمی را برای این مرد روزهای انتخابات به جای گذاشته است. با فروریختن پلاسکو سه گانه قالیباف نیز تکمیل شد و حالا می توانیم با اطمینان بگوییم که تهران در زمان قالیباف شهری ناامن ماند و تغییری نکرد. در تهران حوادث گوناگوی رخ داد که بعد ها شهردار تهران از آنها بهره برداری های سیاسی کرد، شاید صحنه های امروز را هم در فیلم احتمالی تبلیغات انتخاباتیش مجدد ببینم و او را قهرمان روزهای بحرانی تهران بنامیم، آیا به راستی قالیباف و شهرداری تهران پیروز این حوادث است؟
فراموش نکرده ایم حادثه سیلاب کانال مترو را که قالیباف با حضور در محل حادثه ،کت و شلوار به تن، مدیریت بحران را به دست گرفت و با سر و روی گلی در همان حال در جمع خبرنگاران حاضر شد. بعد ها برای فیلم تبلیغاتی انتخاباتش از صحنه های متعددی از این حادثه استفاده کرد که نشان دهد این فرمانده روزهای جنگ با همان روحیه جهادی در حال خدمت رسانی به مردم است.
اما حادثه دوم انفجار شهران بود که این بار قالیباف همچون فرماندهان خطوط مقدم جبهه نه با کت و شلوار بلکه با یک لباس متفاوت به میدان آمد و مجددا فرماندهی عملیات را در دست گرفت و امروز سومین حادثه یعنی فروریختن ساختمان پلاسکو نیز این مرد روزهای حادثه را از قم به تهران کشاند و این بار نیز در وسط معرکه مدیریت را به دست گرفت.
آیا به راستی کار شهردار یک شهر تنها فرماندهی در روزهای بحرانی است یا پیش گیری از بروز بحران امری مهم تراس؟ این سوالی جدی است که چرا قالیباف در زمان حوادث بیش از سایرین میدان داری می کند و سعی می کند با یک جریان رسانه ای از پاسخ به این سوال طفره رودکه چرا شهرداری اعتقادی به نظارت و پیشگیری ندارد؟
آیا به راستی شهرداری که نگذارد در شهرش حادثه
ای رخ دهد شهردار بهتری نیست و نباید علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد؟ سه حادثه
مهم تهران در زمان تصدی قالیباف قابل پیش گیری بود حوادثی که نه به صورت غیر
مترقبه بلکه به دلیل سهل انگاری خود شهرداری تهران رخ داد و جان افرادی را گرفت.
سیستمی که قالیباف مدیریت می کند یک سیستم ظاهر گرا است باید قبول کنیم که شهرداری تهران می خواهد با ظاهر سازی و جلد سازی برای تهران این شهر را یک متروپل مدرن نشان دهد. به سازی ، نظارت قوی، بازرسی و البته شناسایی نقاط حادثه خیز از وظایف شهرداری است.
شهرداری باید همه خانه ها اماکن پر جمعیت و فرسوده تهران را شناسایی و اصلاح کند، باید بر ساخت مجموعه های بزرگ تجاری و اداری و .. نظارت دقیق داشته باشد. اما متاسفانه بسیاری از ساختمان های تهران در همان روز اول ساخت فرسوده هستند. قالیباف مجموعه ای را اداره می کند که تنها در زمان حادثه وارد عمل می شوند و اصلا برای پیشگیری اقدام درستی انجام نمی دهد.
ساختمان فرسوده پلاسکو اگر توسط شهردای فرسوده شناخته می شد باید آنجا را پلمپ می کرد اگر اقدامی از طرف مالکین صورت نمی گرفت باید خود دست به کار می شد نه این که با اخطار و جریمه نقدی سال های سال دست بر روی دست بگذارد تا چنین حادثه ای رخ دهد.
به عبارت دیگر شهرداری تهران همه مشکلات را نه یک نطفه بحرانی بلکه یک کیف پر پول می بیند که می توان از آن درآمدزایی کند. جریمه کردن بافت های فرسوده، اخطار ها و ... همه و همه لذت آرامش در سکوت قبل ازطوفان است. اگر قرار باشد علت حادثه ها را در چنین شرایطی بسنجیم باید به سراغ شهرداری برویم و از آنها سوال کنیم که چرا شمایی که اطلاع داشتید این ساختمان به شدت فرسوده امکان ریزش دارد سکوت کردید؟ چرا بدون بررسی امکانات ایمنی عوارض دریافت می کردید؟ چرا هیچ اقدام پیشگیرانه ای برای این مسئله مهم انجام ندادید. سقوط یک ساختمان بزرگ در قلب تهران مسئله کوچکی نیست، مرگ بیش از 20 نفر از آتش نشانان فداکار رویداد کمی نیست که بتوان به راحتی از آن گذشت. شهرداری تهران نه در این حادثه بلکه در تمامی رخدادهای تلخ تهران نقش دارد زیرا این سازمان عریض و طویل پول می گیرد تا تهران را ایمن کند نه این که با سیمان سفید و رنگ های روشن و تیره بافت های فرسوده ای را بزک کند که هر آن ممکن است بر سر شهروندان آوار شود.
شهرداری تهران اگر به جای تربیت قلدرهای سد
معبری مهندسان خبره ای را استخدام می کرد که تهران را وجب به وجب بازرسی کنند و
برای ایمن سازی آن اقدامی کنند شاید این خانواده ها امروز داغ دار نشده بودند. له
کردن بساط دخترک عروسک فروش میدان ولیعصر(عج) برای شهرداری تهران واجب تر از بررسی
ساختمان های فرسوده میدان ولیعصر است،
شهرداری تهران روزی دوبار جدول های خیابان ها را رنگ می کند در حالی که ممکن است به دلیل یک مشکل ریشه ای همان خیابان فروبریزد. قالیباف و سیستم تحت امر او مسیر را اشتباه رفته اند. تهران زمانی شهر خوبی خواهد بود که بستر بحران و مقتل شهروندان نباشد. امروز یک باردیگر به همه ثابت شد که خطر بیخ گوش همه ماست و اگر خودمان به فکر نجات از چنین حوادثی نباشیم هیچ ارگانی نیست تا بر این شهر بی در و پیکر نظارت کند.
