به گزارش تیتر شهر، انسان و سازه های شهری دو
مولفه مهم در مواقع بحرانی و بروز حداث طبیعی یا ناشی از اشتباهات انسانی در شهرها
است که باید برای آمادگی هر یک از آنها از سوی مدیریت شهری به منظور مقاومت و
مقابله در برابر بحران چاره اندیشی شود.
مولفه انسانی را می توان با آموزش و نیز آگاه سازی
از چگونگی مقابله با بحران برای مدیریت تهدیدات شهری آماده کرد اما سازه های شهری
باید در طول زمان و با برنامه های جامع شهری استانداردسازی شود به گونه ای که در
برابر حوادث هم تاب آوری داشته باشد و نیز به گونه ای باشد که وضعیت امدادرسانی در
شهر را با اخلال روبرو نکند.
در حال حاضر بسیاری از شهرهای ما با بافت ها و
سازه هایی در شهر مواجه اند که در زمان امدادرسانی، زمان و دقت کار را کاهش می دهند
و همین امر سبب بروز تلفات جانی و مالی مضاعف در موقعیت بحران برای شهر و شهروندان
می شود.
مناسب سازی سازه های شهری اعم از خیابان ها،
کوچه ها، پل ها و نیز تامین روشنایی معابر در شب از جمله وظایف مدیریت شهری است که
باید در نقشه های شهری حتما مورد تاکید قرار گیرد اما متاسفانه به دلیل تلفیق
شهرسازی قدیمی و جدید در شهرهای کشور و در برخی شهرها بافت فرسوده، وضعیت
امدادرسانی و مدیریت بحران را با بحرانی جدید و دست و پاگیر مواجه ساخته است.
این شرایط در حال حاضر در شهرهای اصفهان، تهران،
کرمان، یزد و نیز شهرهایی که دارای بیشترین بافت فرسوده شهری هستند، به عنوان یکی
از چالش های بین دستگاه های امدادرسانی و شهرداری ها به شمار می رود که به رغم
اجرای برخی طرح های نوسازی در محلات، هنوز عرض برخی معابر برای عبور خودروهای
امدادی به اندازه استاندارد نرسیده است و از همین رو، زمان امدادرسانی در شهرهای
فوق همچنان با استانداردهای جهانی فاصله دارد.
همچنین، در طراحی شهری باید از ساخت
و طراحی مکان هایی که ایزوله هستند و ارتباطی با مکانهای اطراف خود ندارند، اجتناب
کرد. به طوری که این مکان ها به مکان های مجاور و سایر محیطها مرتبط بشوند و مردم
بتوانند به راحتی درمیان این محیط ها رفتوآمد کنند. این مسأله، در زمان بحران و شرایط
اضطراری، بیش از پیش اهمیت پیدا می کند. چراکه امکان عملیات مختلف در فضایی گسترده
را به نیروهای امدادی می دهد و مانع گیرافتادن مردم در محیط ها و فضاهای شهری بسته
میشود که امکان ورود و خروج نیروهای نجات یا کمکرسان را محدود میسازد.
اما علاوه بر
موارد فوق یکی از دلایلی که تردد خودروهای امدادی در معابر شهری را با مشکلات
عدیده روبرو ساخته، استفاده بیش از حد مردم از خودروهای شخصی و در نهایت شلوغی
خیابان ها است که این موضوع بر روانی تردد خودروهای امدادی به شدت تاثیرگذار بوده
و ساکنان شهرهای بزرگ با صحنه هایی که در آن یک خودروی امدادی برای دقایقی طولانی
در ترافیک مانده و راهی برای حرکت سریعتر ندارد، بارها مواجه شده اند اما گریزگاهی
هم در این شرایط از سوی مدیران شهری برای این امر در نظر گرفته نشده است.
عرض اندک خیابان
ها به ویژه در شهرهای با بافت تاریخی، ایجاد لاین ویژه خودروهای امدادی را با چالش
روبرو کرده و با توجه به عدم موفقیت دولت و نیز مدیریت شهری برای نوسازی و احیای
بافت فرسوده، توانایی شهرسازان برای تعریض خیابان ها نیز عقیم مانده است و نمی
توان در بافت هایی که نیاز به عقب نشینی و تمرکز تراکم دارد، دست به تغییرات و
تعریض معابر زد.
بافت فرسوده،
فرصت و هزینه زیادی را از مدیران شهری در این ارتباط گرفته است و هنوز هم با وجود بحرانی
که در رابطه بین میزان استاندارد بودن معابر شهری و امدادرسانی وجود دارد، این
چالش به قوت خود باقی است و کیلومترها بافت فرسوده با اقدامات میلی متری در حال
نوسازی است.